Το χέρι μου τρέμει, η καρδιά μου χτυπά δυνατά, τώρα που γράφω
αυτές τις λίγες γραμμές, για την τραγωδία των Τεμπών.
Τα λόγια είναι φθηνά... ξέφτισαν, έχουν φθαρεί μέσα στον χρόνο
και αδυνατώ να γράψω για τον βαθύ πόνο αυτών των ανθρώπων,
που έχασαν τα παιδιά τους και αγαπημένα τους πρόσωπα.
Περιορίζομαι να ευχηθώ “καλή ανάπαυση” στα αθώα θύματα και ο
Θεός να δίνει παρηγοριά στους δικούς τους ανθρώπους...
Και στους υπεύθυνους “γρήγορον νουν και σώφρονα λογισμόν”,
για να μην ξαναζήσουμε τέτοια τραγωδία.
Συμμερίζομαι τον πόνο σας συνάνθρωποί μου, γιατί,
κι εγώ είμαι απ’ τους πονεμένους ανθρώπους.