σε χρόνο άχρονο, βογγάει σα θεριό,
καταπίνει χιλιόμετρα. Βιάζεται,
γιατί οι μανούλες περιμένουν...
Η νιότη πορεύεται με τη νιότη
του χρόνου. Άνοιξη αύριο!
Μα η άνοιξη δεν ήρθε... Λάθεψε...
Μας έφερε τη βαρυχειμωνιά...
Και σείστηκε ο Όλυμπος και δάκρυσε
η Αγία Παρασκευή. Σκοτείνιασε ο ουρανός
σαν τις ψυχές μας που ντύθηκαν το μαύρο.
Και τα πουλιά - τα χελιδόνια, μίσεψαν
για αλλού, για του Θεού την αγκαλιά...
Τα δάκρυα των ανθρώπων έσμιξαν
με τα δάκρυα του ουρανού και έγιναν
ποτάμι και έγιναν πέλαγος...
Πώς θα σβήσει τόσος καημός;
«Μητέρα, κοιμήσου, γιατί θα αργήσω»
Μαρία Σάλι
