Περί Δημοκρατίας και Λαϊκισμού ο λόγος

Από τον Αθανάσιο Κων. Λιακατά
γεωπόνο

«Κατά βάση ο λαϊκισμός φαίνεται να είναι το όνομα που δίδει η άρχουσα τάξη στη δημοκρατία όταν δεν της αρέσει το αποτέλεσμά της. Με άλλα λόγια, έτσι μπορείς να απορρίψεις το αποτέλεσμα των δημοκρατικών διαδικασιών ή των εκλογών όταν δεν είναι φιλελεύθερες (...). Στην άρχουσα τάξη κάθε φορά που χρησιμοποιούν τη λέξη δημοκρατία με θετική έννοια, εννοούν τον φιλελευθερισμό, τα ατομικά δικαιώματα, την πρόοδο. Όταν η δημοκρατία, δηλαδή ο λαός, απορρίπτει κάποιες πλευρές του φιλελευθερισμού, όπως π.χ. τα ανοιχτά σύνορα, όταν ο λαός απαιτεί περιορισμούς στη μετανάστευση, αυτό είναι λαϊκίστικο. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι ψήφισαν κάτι που δεν αρέσει στην ελίτ, οπότε αντί να το ονομάσουν δημοκρατία, το ονομάζουν λαϊκισμό, που έχει αρνητική χροιά».

Οι σκέψεις ανήκουν στον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Νοτρ Νταμ στην Ινδιάνα Πάτρικ Ντενήν και δημοσιεύθηκαν στην «Εστία της Κυριακής» στις 17 Απριλίου 2022.
Μιλώντας περί ελίτ, κυρίως αναφερόμαστε στην πολιτική και οικονομική ελίτ που για τον απλό πολίτη είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο. Οι ελίτ πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Αυτό που κάνει εντύπωση όμως, είναι η αυταρχικότητα με την οποία επιβάλλονται σήμερα οι πολιτικές, διαστρεβλώνοντας την ιστορική γνώση και τα προαιώνια στερεότυπα, αγνοώντας συγχρόνως τη βούληση της πλειοψηφίας. Για πολλούς, αυτή η αυταρχικότητα είναι το προσωπείο της έλλειψης ηγετικών ικανοτήτων από τους κατ’ επίφαση ηγέτες του κόσμου, όπως εξάλλου συζητείται εδώ και χρόνια. Προς επίρρωση των ανωτέρω, υπάρχουν πολλά παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν, πλην όμως χάριν συντομίας θα αναφερθώ μόνο στα κάτωθι.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι εκείνο των ιταλικών εθνικών εκλογών όπου η εκλογή του κόμματος της Τζόρτζια Μελόνι βρήκε την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών) να μιλάει για λαϊκίστικη και ακροδεξιά κυβέρνηση, από την οποία κινδυνεύει το μέλλον της ενωμένης και φιλελεύθερης Ευρώπης.
Ακόμη, το 2019 το Ελληνικό Κοινοβούλιο κύρωσε την περίφημη Συμφωνία των Πρεσπών με συνοπτικές διαδικασίες, ασθμαίνοντας και συνεπικουρούμενο από το ντόμινο αποχωρήσεων, διαγραφών και «μεταγραφών» βουλευτών των μικρότερων κομμάτων, που σήμερα δεν υφίστανται καν. Τότε κάθε φωνή ενάντια στη Συμφωνία βαπτιζόταν λαϊκίστικη, πατριδοκάπηλη και εθνικιστική. Και αυτό παρότι, στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας είχαν διαδηλώσει περίπου 800 χιλιάδες και 1,5 εκατομμύριο πολιτών αντίστοιχα, ενάντια στη Συμφωνία, εντούτοις αυτά δεν καλύφθηκαν τηλεοπτικά από ΚΑΝΕΝΑ κανάλι εθνικής εμβέλειας, είτε κρατικό είτε ιδιωτικό! Στην προσπάθεια μείωσης του αντίκτυπου του συλλαλητηρίου της Αθήνας, πολλοί δεν δίστασαν να απαξιώσουν με αήθεις χαρακτηρισμούς τον εθνικό, εμβληματικό και υπερκομματικό μας συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη που συμμετείχε ως ομιλητής και τάχτηκε σθεναρά ενάντια στη Συμφωνία. Αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός ότι οι τότε επίσημες αρχές ανακοίνωναν ότι στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης συμμετείχαν 90 χιλιάδες άτομα, ενώ στο αντίστοιχο της Αθήνας 140 χιλιάδες. Φαίνεται ότι παλιότερα που τα κόμματα μπορούσαν προεκλογικά να γεμίζουν πλατείες με εκατομμύρια ή χιλιάδες κόσμου όπως ανακοίνωναν τότε, χρησιμοποιούσαν άλλου είδους μέτρα και σταθμά για τη μέτρηση των συμμετεχόντων, σε σχέση με σήμερα...
Τελευταίο άφησα το χαρακτηριστικότερο των παραδειγμάτων, αναφέροντας το επίσημο δημοψήφισμα του 2015 όπου το 61% των Ελλήνων ψήφισε κατά του Σχεδίου Συμφωνίας, ψηφίζοντας ουσιαστικά την έξοδο της χώρας μας από τη ζώνη του ευρώ, σύμφωνα πάντα με το δίλημμα – ενώπιον του οποίου – θέσανε τον λαό μας τα τότε κόμματα του... δημοκρατικού τόξου και τα συστημικά ΜΜΕ. Η κινδυνολογία χτύπησε «κόκκινο» στην περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., θέτοντας τους Έλληνες ενώπιον διλημμάτων όπως π.χ. έλλειψης φαρμάκων, ορυκτών καυσίμων κ.ά. και δαιμονοποιώντας κάθε ενάντια άποψη ως λαϊκίστικη. Σήμερα που εξακολουθούμε να βρισκόμαστε εντός της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, πώς δικαιολογούν άραγε οι ίδιοι την πρόσφατη έλλειψη φαρμάκων στη χώρα μας και την καθημερινή – επί σχεδόν 8 μήνες – υποβολή μας στην κινδυνολογία της έλλειψης φυσικού αερίου από τη Ρωσία;
Η Πατρίδα μας είναι όντως μία μικρή χώρα η οποία σαφώς και έχει ανάγκη διεθνών συμμαχιών, για τη σύναψη των οποίων, όμως, δεν πρέπει να απολλύουμε τις εθνικές μας κόκκινες γραμμές υπογράφοντας ανισοβαρείς Συμφωνίες προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντας της όποιας ελίτ. Η Ελλάδα μας έχει ανάγκη από οραματιστές ηγέτες που αγαπούν πραγματικά την Πατρίδα μας και ευφυείς πολιτικούς που θα ξανανάψουν τα χαμένα όνειρα των παιδιών μας, και αυτούς εύχομαι να αναδείξει ο κάθε απλός πολίτης στις επικείμενες εθνικές εκλογές.