Ο Ανδρέας δεν αντιγράφεται

Από τον Άκη Νασιώκα, υποψήφιο βουλευτή ΠΑΣΟΚ

Από πολλές δεκαετίες, αρκετοί ταύτιζαν τους πολιτικούς με τους ηθοποιούς. Η αλήθεια είναι πως φαινομενικά υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσά τους. Αρχικά και οι δύο στηρίζονται στη δημοσιότητα, που όταν πάψει να υφίσταται συνήθως τελειώνει και η πορεία τους. Επίσης, και οι δύο εμφανίζονται ομιλούντες μπροστά σε ακροατήριο. Κυρίως, όμως, και οι δύο επιδιώκουν την επιδοκιμασία των πολιτών.
Στην Ελλάδα, όταν εμφανίστηκαν έντονα τα σημάδια της οικονομικής κρίσης, όλα μπλέχτηκαν επικίνδυνα ανάμεσα στη λογική, την οργή και τις λαϊκίστικες κραυγές. Τότε είδαμε στις πλατείες των αγανακτισμένων πολλούς ανερχόμενους αστέρες της πολιτικής σκηνής να σιγοντάρουν τη δίκαιη ή και άδικη πολλές φορές οργή του πλήθους, προτείνοντας όμορφες στα αυτιά λύσεις, πάντα υπέρ των πολιτών.
Η θεατρικότητα στην έκφραση πάντα υπαρκτή, ασχέτως που οι πολιτικές απόψεις κυμαίνονταν, συνήθως καμουφλαρισμένες, από τα αριστερίστικα της αριστεράς μέχρι την ακροδεξιά ως και τις παρυφές του ναζισμού.
Όλο αυτό το έργο είχε πάντα και τους «κακούς». Ήταν «οι Τσολάκογλου», «οι Μερκελιστές» και δεν θυμάμαι πόσοι άλλοι, που κατά τους πρωταγωνιστές πουλούσαν την Ελλάδα στους ξένους δυνάστες.
Η δημόσια παράσταση της πλατείας είχε σε μεγάλο βαθμό «επιτυχία». Στις πρώτες εκλογές του 2012 το πολιτικό σύστημα άλλαξε μορφή και διαμορφώθηκαν νέοι πόλοι εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ο νέος ισχυρός παίκτης του πολιτικού σκηνικού, εκμεταλλευόμενος σε μεγαλύτερο βαθμό από όλους την οργή της πλατείας.
Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνίστησαν την περίοδο εκείνη στον λεγόμενο αντιμνημονιακό αγώνα, που κορυφώθηκε στις πλατείες των αγανακτισμένων. Και ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος πρωταγωνίστησε σε διχαστικό λόγο και χαρακτηρισμούς που σίγουρα δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που θέλουν να λέγονται προοδευτικοί.
Σήμερα, στο 2023 και λίγο πριν τις εκλογές, ο κ. Τσίπρας υποδύεται, για ακόμα μια φορά, τον ρόλο του δήθεν συνεχιστή του Ανδρέα Παπανδρέου και κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ πως είναι έτοιμο να συνεργαστεί με τη Δεξιά. Όσες υποκριτικές ικανότητες και να έχει ο κ. Τσίπρας, δεν είναι και τόσο εύκολο να πείσει κανέναν, έχοντας συνεργαστεί με τους «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ» του κ. Πάνου Καμμένου για μία τετραετία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου προφανώς και δεν αντιγράφεται, παρά την προσπάθεια του κ. Τσίπρα και του επιτελείου του. Άλλο Αλέξης και άλλο Ανδρέας, λοιπόν, όπως άλλο ΠΑΣΟΚ και άλλο ΣΥΡΙΖΑ. Αν το 2012 η μίμηση του Ανδρέα ήταν κωμωδία, η επανάληψή της από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ καταντά φάρσα και ως τέτοια αντιμετωπίζεται από τους πολίτες.
Το θέατρο είναι σοβαρή υπόθεση, αλλά σοβαρή υπόθεση είναι και η πολιτική. Όταν μπλέκονται τα δύο, το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό. Και όταν περάσεις τα όρια της σοβαρότητας, η επιστροφή σε αυτή είναι δύσκολη.