Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΝΑΙ, όσα έδειχνε η τηλεόραση, το βράδυ του Σαββάτου, έβγαζαν μια θετική εικόνα για τη «Νέα Δημοκρατία»: οι υποσχέσεις, οι πολιτικές πρωτοβουλίες για τη συνταγματική αναθεώρηση, η «ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα» που παρήγαγαν το χειροκρότημα του Κων. Μητσοτάκη στον Αντώνη Σαμαρά, οι θερμές αναφορές του πρωθυπουργού στον Κώστα Καραμανλή, η ολική επαναφορά του Θοδωρή Ρουσόπουλου... Όμως, γι’ άλλη μια φορά, εξέλειπε η ειλικρίνεια... Αυτή που θα έδινε στον αποστασιοποιημένο ψηφοφόρο (αυτόν που αρνείται να ψηφίσει Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο εμφατικό τρόπο που αρνείται να ενδώσει και στην πρό(σ)κληση του ΣΥΡΙΖΑ) την αίσθηση ότι, αξίζει τον κόπο να δώσει στους εταίρους της συγκυβέρνησης μια ακόμη ευκαιρία... Την ευκαιρία, όχι να κυβερνήσουν, αλλά να επανορθώσουν και να φέρουν τη χώρα στην κατάσταση που την παρέλαβαν, αν αυτό είναι δυνατόν πια...
Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ωστόσο, δεν είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή αυτής της χώρας... Φάνηκε προχθές, όταν ο κ. Μητσοτάκης βάλθηκε να πλέκει το εγκώμιο του Κώστα Καραμανλή: «Από το 2009» είπε επί λέξει «ο Κώστας Καραμανλής ζήτησε συνεργασία όλων των κομμάτων προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση. Η απάντηση που πήρε ήταν «λεφτά υπάρχουν». Εμείς δεν έχουμε τέτοια πολιτική», υπογράμμισε... Δεν υπήρξε άδικος προς τον Κώστα Καραμανλή, σε αυτή την αποστροφή της ομιλίας του ... Πράγματι, το 2009, ολοκληρώνοντας τη θητεία του, αυτό έκανε ο πρώην πρωθυπουργός... Αλλά παράλληλα, με την κρίση να καλπάζει ανεξέλεγκτη την ίδια περίοδο, μας διαβεβαίωνε χαλαρά (όπως πάντα) με απόλυτη σιγουριά ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα για την Ελλάδα. Η ελληνική οικονομία είναι απόλυτα θωρακισμένη»!...
ΣΤΗΝ ίδια λογική, το Σάββατο, ο πρωθυπουργός ανάλωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του σε κινδυνολογίες για τον ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο πειστικές και ίσως λειτουργικές, αν συνοδεύονταν και από μια προσωπική εξομολόγηση για τη δική του αδιέξοδη (όσο και του ΣΥΡΙΖΑ) αντιμνημονιακή πολιτική, πριν την ανάληψη της πρωθυπουργίας... Θα ηχούσε καταλυτικά π.χ. στα αυτιά όλων μας, μια κριτική στην «ελαφρά τή καρδία» υιοθέτηση αντιμνημονιακών πολιτικών εκ μέρους του εκάστοτε κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μετατρέπεται σε θεαματική κωλοτούμπα μόλις γίνει κυβέρνηση!... Μια ειλικρινής «κατάθεση ψυχής» του τύπου: «τις ίδιες αυταπάτες με τον ΣΥΡΙΖΑ έτρεφα κι εγώ όταν πρότεινα τα «Ζάππεια» το ένα μετά το άλλο, αλλά μετά με προσγείωσε η πραγματικότητα», θα ήταν το πιο πειστικό επιχείρημα κατά της πολιτικής αβελτηρίας...Και θα έβλαπτε περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ από τον ίδιο τον Σαμαρά, που θα έμενε στην ιστορία για τη διάθεσή του να αποκωδικοποιήσει δημοσίως το «πολιτεύεσθαι εν Ελλάδι»...
ΑΥΤΑ τα πράγματα, δεν γίνονται, θα πουν κάποιοι... Πράγματι... Δεν γίνονται γιατί, κάθε απόπειρα ειλικρινούς αναφοράς στα λάθη του, καταστρέφει πολιτικά εκείνον που την αποτόλμησε... Το ίδιο και κάθε απόπειρα ρεαλιστικής αντιμετώπισης μιας δύσκολης κατάστασης... Το ξέρει καλά αυτό ο Κων. Μητσοτάκης που είχε το θάρρος να πει δημόσια τη γνώμη του για το Σκοπιανό ή ο Κων. Σημίτης που γνωμάτευσε κυνικά «αυτή είναι η Ελλάδα» μετά το ναυάγιο του «Σάμινα»... Όμως, παρ’ όλα αυτά, η οικονομική κρίση θα έπρεπε να αποτελέσει την αφορμή ώστε να μπει ένα τέλος στην ανευθυνότητα...Ένα τέλος που δεν θα απάλλασσε απλώς τον τόπο απ’ αυτή, αλλά θα έδινε την ευκαιρία στους πολιτικούς που την υπηρέτησαν ν’ αποκαταστήσουν εν μέρει την εικόνα τους στα μάτια του ελληνικού λαού...
ΜΠΟΡΕΙ να φανεί σε πολλούς, παράξενος ο ισχυρισμός ότι, η οικονομική κρίση για τους πολιτικούς που η τύχη το ’φερε να τη διαχειριστούν, είναι εκτός από «κατάρα» και μια ευκαιρία (άλλωστε, στα κινέζικα, το ίδιο ακριβώς ιδεόγραμμα αναφέρεται και στην κρίση και στην ευκαιρία)...Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν κάποια στιγμή, οι πολιτικοί της συγκυβέρνησης να «ξεπεράσουν» τη σκληρή κριτική που δέχονται από την κοινωνία, με την αποδοχή της ευθύνης καταρχήν και στη συνέχεια την υπόσχεση ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να επανορθώσουν...Σκεφθείτε π.χ. το βράδυ της ερχόμενης Παρασκευής, λίγο πριν την ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό να ομολογεί: «το πελατειακό κράτος που εμείς στήσαμε, η απουσία ελέγχου που εμείς επιτρέψαμε όλα αυτά τα χρόνια, το καθεστώς ατιμωρησίας που εγκαθιδρύσαμε από το 1974 και μετά, ο αλόγιστος δανεισμός με τον οποίο αγοράζαμε πολιτικό χρόνο ικανοποιώντας κάθε αίτημα, η διαφθορά που εκθρέψαμε, έφτασε τα πράγματα εδώ που όλοι γνωρίζουμε...Ζητώ την ψήφο σας, για να μπορέσουμε να διορθώσουμε οι ίδιοι το κακό που κάναμε...Την ευκαιρία να «καθαρίσουμε» το όνομά μας»...Θα ήταν ίσως, η πρώτη ευκαιρία να δούμε τους ίδιους πολιτικούς με άλλο βλέμμα...Ακόμη κι αν ήμασταν επιφυλακτικοί για τα αποτελέσματα της «θεραπείας» που επέλεξαν, για τη διόρθωση του κακού που έκαναν στον τόπο...
