Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Προχθές ήταν το μνημόσυνο του φίλου και συναδέλφου μου Γεωργίου. Η Εκκλησία μας τόσο στα μνημόσυνα όσο και κατά τη Θεία Λειτουργία μνημονεύει τα ονόματα "ζώντων και τεθνεώτων". Η ευχή προς τους οικείους είναι: «Να ζουν και να μνημονεύουν το όνομα του αγαπημένου τους» Το όνομα είναι ο άνθρωπος (nomen est homem), Αυτό που μένει τελικά από μας στη μνήμη αυτών που μας αγαπούν, είναι ένας ήχος, μια φωνή. Ιδανικές φωνές, που τις ακούει το μυαλό, όπως λέει ο ποιητής.
Ο Γιώργος υπήρξε στη ζωή του πιστός χριστιανός. Πίστευε κι εφάρμοζε τη διδασκαλία του Χριστού στην Εκκλησία. Τίποτα δεν θα μείνει, έλεγε, παρά μόνο η διδασκαλία του Χριστού. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ο φίλος μου σήκωνε αγόγγυστα το βαρύ σταυρό της ανίατης αρρώστιας του. Αυτό τον έκανε να βλέπει την τραγικότητα της ζωής. Βίωνε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, ο εξωτερικός άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός αναγεννιέται. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του . «Όταν πηγαίνεις στην Εκκλησία δε βοηθάς μόνο τον εαυτό σου. Στηρίζεις και την πίστη των άλλων». Τον ευγνωμονώ που εκκλησιαζόταν και στήριζε και τη δική μου πίστη. Ήξερα τι κόπο κατέβαλε, λόγω της πάθησής του, για να ‘ ρθη στην Εκκλησία.
Η ευθύνη για το επάγγελμά του ως λειτουργού της Θέμιδος και η οδύνη της ασθένειας, με τον τρόπο που δεχόταν τη ζωή του, από το χέρι του Θεού, τον φύλαγε από τις ματαιότητες και τις ψεύτικες μανίες που παγιδεύουν τον κόσμο.
Γνώριζα πως σκεφτόταν και τι πίστευε ο μακαρίτης ο φίλος μου αν και ποτέ δεν κάναμε θεολογικές συζητήσεις γιατί υπήρχε σύμπνοια μεταξύ μας. Χαιρόμαστε τον καφέ μας στην ησυχία και στη σιωπή. Ούτε συζητήσεις, ούτε διαφωνίες, ούτε θυμοί.
Ο Γιώργος είχε παιδική καρδιά, ένας σπάνιος συνδυασμός δικαστή και απλού ανθρώπου.. Εύκολα ένιωθες πως σκεφτόταν. Αν είμαι αυτό το ασθενικό σώμα, πώς αγαπώ τη ζωή μου Οπωσδήποτε υπάρχει κάτι που μου δίνει το κουράγιο και τη δύναμη να ζω.
Η εμπειρία του αυτή έδινε στο φίλο μου τη βεβαιότητα ότι δεν εξαρτάται το πνεύμα του ανθρώπου από το σώμα, αλλά το σώμα είναι όργανο της ψυχής. Η ψυχή δεν αποτελείται από άλατα και ασβέστια, δεν αναλύεται, ούτε μετριέται. Η ψυχή ζει και μετά το θάνατο του σώματος. Όσο ο εξωτερικός άνθρωπος φθείρεται, τόσο ο εσωτερικός άνθρωπος αναγεννιέται μέρα τη μέρα, όπως μαρτυρεί η εμπειρία των αγίων αλλά και των απλών ανθρώπων του λαού του Θεού.
Στην ορθόδοξη παράδοση, δεν ωραιοποιούμε την πραγματικότητα. Δε δημιουργούμε μύθους ή θεωρίες. Πατάμε σταθερά τα πόδια μας στη γη. Οι Πατέρες της Εκκλησίας βιώνουν αυτό που γράφουν. Το ζουν στο πετσί τους. Δεν θεωρητικολογούν. Και ο πιο απλός άνθρωπος που καταθέτει τη μαρτυρία του έχει τη δική του εμπειρία.
Ο λαός μας έχει αυτήν την παροιμία: για το ψέμα: « Με τα ψέματα δε γίνεται προκοπή ». Στο χωριό μου, στη Δεσκάτη, οι παλιοί έλεγαν στην ντοπιολαλιά τους « Δεν κάν’ς χαϊρι με τα ψέματα». Αυτοί που θέλουν να προκόψουν με τα ψέματα δεν είναι ψεύτες εκ περιστάσεως.. Αυτοί είναι συστηματικοί ψεύτες. Το ψέμα είναι αρρώστια που γιατρεύεται μόνο με τη βοήθεια του Θεού στην Εκκλησία και μόνον αν ο άρρωστος το θέλει. Αλλιώς ισχύει η παροιμία του λαού: «Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούϊ».
Ο λαός μιλάει με παροιμίες, με παραβολές, με αλληγορίες, με μύθους, με παραδόσεις, με τραγούδια. Οι καιροί είναι πονηροί. Δεν είναι αθώο, να λέει κανείς ψέματα. Ας πιστεύουν το αντίθετο αυτοί που τα ισοπεδώνουν όλα και εξευτελίζουν την τιμιότητα..
Ν’ αγαπάμε την αλήθεια προτρέπει ο λόγος του Θεού. Μέσ’ απ΄ τον πόνο, θα ευλογήσεις τη ζωή. Ζωντανό παράδειγμα που θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου, η ζωή του φίλου μου Γεωργίου. Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του.
