Για έναν σπουδαίο άνθρωπο που έφυγε

Από την Αικατερίνη Κ. Γανίδη, δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω, διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ

Είναι ορισμένοι άνθρωποι, όπως ο Γεώργιος Παρούτογλου, που ακόμη και σε μια πόλη μεγάλη, ζωηρή και πολυπληθή, σαν τη δική μας, λειτουργούν ως συνδετικοί αρμοί του κοινωνικού συνόλου. Πρόκειται για ανθρώπους με αυξημένη κοινωνική προσφορά. Το ιατρικό λειτούργημα, όταν

ασκείται ως τέτοιο, και όχι ως επάγγελμα, κρύβει μέσα του ένα ισχυρό αξιακό σύστημα για τον άνθρωπο – γιατρό και πολλές θυσίες.
Και μπορεί η ανθρώπινη οντότητα να μη δύναται να νικήσει το νομοτελειακά αναπόφευκτο του θανάτου, όμως, μπορούμε να αποτρέψουμε τη λήθη, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους που προσέφεραν τα μέγιστα στο κοινωνικό σύνολο. Είχα την τύχη, σε μια ατυχή συγκυρία της ζωής μου, να συναντήσω έναν εξαιρετικό γιατρό και έναν σπουδαίο άνθρωπο. Που ήταν για τους ασθενείς του και γιατρός και άνθρωπος. Που με τη συμβολή του αναβάθμισε τον τομέα, στον οποίο υπηρέτησε. Είναι πάγια πεποίθησή μου ότι στον θάνατο ενός ανθρώπου τον μόνο λόγο έχουν οι οικείοι του και οι υπόλοιποι πρέπει να σιωπούν. Οι γραμμές αυτές, παρότι αντιβαίνουν την πάγια αρχή μου, εκπορεύονται μόνο από την ανάγκη μου να εξάρω τη σπουδαιότητα του εκλιπόντος. Κατά έναν περίεργο τρόπο, οι άνθρωποι με αξιοσημείωτη προσφορά γίνονται και δικοί μας άνθρωποι. Με απόλυτο σεβασμό στους οικείους του εκλιπόντος.