πάνω σε απόκρημνο βράχο. Ζούσε απομονωμένη μία ζωή παρθενική, όπως απαιτούσε το λειτούργημά της, μακριά από τους γονείς της. Η μόνη που είχε κοντά της ήταν η πιστή της υπηρέτρια. Κάθε άνοιξη τελείτο στον ναό, όπου η Ηρώ ήταν ιέρεια, η γιορτή της Αφροδίτης, που συγκέντρωνε πάντα πλήθος πιστών.
* Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΝΕΩΝ: Πήγε ως προσκυνητής και ένας ωραίος νεαρός, ο Λέανδρος, από την Άβυδο στην απέναντι ασιατική όχθη. Διασταυρώνονται τα βλέμματα των δύο νέων και αμέσως η φωτιά του έρωτα πυρπολεί τις καρδιές τους. Είναι τόσο σφοδρός και ακατανίκητος, ώστε υπερπηδούν κάθε ανθρώπινο και ιερό φραγμό: Η Ηρώ την ιεροσύνη της, ο Λέανδρος την αγιότητα και ευσέβεια της παρθένου. Έτσι, άρχισε ένας παράφορος δεσμός, αγνοώντας με τον απόκοτο αυθορμητισμό της νιότης τους την Ύβρη που διέπρατταν.
Ο ΑΠΟΡΡΗΤΟΣ ΓΑΜΟΣ: Ο Λέανδρος κάθε βράδυ περνούσε κολυμπώντας τον Ελλήσποντο, για να είναι μαζί της. Η Ηρώ, με βοηθό την αφοσιωμένη τροφό της, άναβε μια λάμπα κάθε δειλινό στην κορυφή του πύργου της για να τον οδηγεί. Τον υποδεχόταν στην ακτή και οι δύο νέοι περνούσαν τη νύχτα μέσα στο ερωτικό πάθος. Η Ηρώ «κοράσι ήταν ολημερίς κι ολονυχτίς γυναίκα...». Πριν ξημερώσει ο Λέανδρος επέστρεφε στην Άβυδο. Συμφώνησαν να παντρευτούν, αλλά κράτησαν απόκρυφο τον γάμο τους, γιατί η Ηρώ ως ιέρεια απαγορευόταν να νυμφευθεί. Μυστικά έγινε ο γάμος τους και «κρυφός έπρεπε να μείνει, καθώς αυτή παρθένα έπρεπε να είναι...».
* ΤΟ ΟΛΕΘΡΙΟ ΛΑΘΟΣ: Ήρθε η χειμωνιά και οι δύο οι εραστές αναγκάστηκαν να υποστούν τον προσωρινό, αλλά σκληρό χωρισμό. Έδωσαν, όμως, την υπόσχεση να ξαναβρεθούν στις αρχές της άνοιξης. Παρά ταύτα, το επόμενο σούρουπο το λυχνάρι θεάθηκε πάλι αναμμένο, είτε γιατί η γριά τροφός παρασύρθηκε από τη συνήθεια, είτε επειδή η Ηρώ ήθελε τον Λέανδρο κοντά της. Ο Λέανδρος το εξέλαβε ως ερωτική πρόσκληση. Για να συναντηθεί με την ποθητή του Ηρώ, έπεσε στην παγωμένη και ανεμοδαρμένη θάλασσα. Βρέθηκε έτσι αντιμέτωπος με τη Νέμεση, που έρχεται με τη μορφή του Ποσειδώνος. Ενώ πάλευε με τα κύματα, ο άνεμος έσβησε το λυχνάρι, έχασε τον προσανατολισμό του και παρασυρμένος από τη θαλασσοταραχή πνίγεται....
* ΤΟ ΠΝΙΞΙΜΟ ΤΗΣ ΗΡΟΥΣ: Το πρωί το πτώμα του ξεβράστηκε στην ακτή. Η Ηρώ αντίκρισε το άψυχο σώμα να ταλαντεύεται στον αιγιαλό. Ένιωσε αμέσως τι συνέβη. Αλλόφρων και οδυρόμενη για τον χαμό τού αγαπημένου της, κρίνει πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν. Ρίχτηκε στη θάλασσα αγκαλιάζοντας το νεκρό ταίρι της και χωρίς να κολυμπά βυθίζεται και πνίγεται: «Κι απάνω απέθαν’ η Ηρώ στον άψυχό της άντρα, κι απόμειναν αγκαλιαστά τα δυα τα λείψανά τους...». Οι κάτοικοι αναζητώντας την ιέρεια, βρήκαν δύο πτώματα στα βράχια. Έθαψαν μετά και τους δύο στον ίδιο τάφο.
* Η «ΥΒΡΙΣ» και Η ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ: Η ιστορία της Ηρούς και του Λεάνδρου είναι αιτιολογική, καθόσον αναφέρεται στα αίτια μιας κατάστασης και πολλών ανάρμοστων πράξεων. Ο θάνατος των δύο ερωτευμένων εμφανίζεται ως δίκαιη τιμωρία για ασέβεια. Η Ηρώ ως ιέρεια όφειλε να μην έχει σεξουαλικές σχέσεις. Υπάρχει και βλασφημία, έλλειψη ευσέβειας προς την Ήρα, την προστάτιδα του γάμου, αφού ο απόκρυφος γάμος τους τελέστηκε χωρίς τις καθιερωμένες διαδικασίες. Ο μύθος αυτός ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στην αρχαιότητα, γιατί υπάρχουν πολυάριθμες παραστάσεις σε νομίσματα και ζωγραφιές. Το συμβάν αυτό το εξύμνησαν και κορυφαίοι ποιητές.
* Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ: Η ιδιαίτερη αυτή αφήγηση φαίνεται ότι οφείλεται στη ρομαντική διάθεση του ελληνιστικού κόσμου. Αρεσκόταν να πλάθει διηγήσεις για ιδανικά ζευγάρια που ρίχνονταν σε τρομακτικές περιπέτειες ώσπου να ευοδωθεί η αγάπη τους ή σε άλλες περιπτώσεις που κατέληγε σε αποτυχία. Στη σύγχρονη δε εποχή έχουν επηρεαστεί πολλοί καλλιτέχνες, ζωγράφοι, λογοτέχνες, ποιητές... Ύμνο στον έρωτα αποτελεί η ιστορία της Ηρούς και του Λεάνδρου. Όμως, ο έρωτας είναι από τη φύση του αντινομικός: Κορυφαία χαρά και υπέρτατη λύπη μαζί...
