Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Είναι αλήθεια πως η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας φοβερής οικονομικής κρίσης. Τα επακόλουθα αυτής της κρίσης τα υφιστάμεθα όλοι οι Έλληνες (εκτός του μεγάλου κεφαλαίου), άλλοι σε μικρότερο άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό, όχι όμως πάντοτε και στην πιο σωστή αναλογία. Έτσι, ανεμοδαρμένοι όπως υποφέρουμε, προσπαθούμε με αγωνία να βρούμε, αν όχι ένα χέρι βοηθείας, τουλάχιστον ένα χέρι συμπαράστασης, κατανόησης και λίγης συμπάθειας, τουλάχιστον από τους Ευρωπαίους συναδέλφους μας.
Την Ευρώπη, χωρίς να κρυβόμαστε, την διαφεντεύει η Γερμανία, μια μεγάλη Ευρωπαϊκή δύναμη, η οποία από την προσπάθεια της Ελλάδας να νικήσει τα μανιασμένα κύματα που την χτυπούν αδιάκοπα στην προσπάθειά της να πιάσει επιτέλους στεριά, έχει κερδίσει ουκ ολίγα δισεκατομμύρια, αφού παίρνει χρήματα από την ευρωπαϊκή Τράπεζα με επιτόκιο 0,5% και μας δανείζει 3 και 4%. Και όλοι αναρωτιόμαστε: γιατί αυτή η συμπεριφορά, γιατί τόση αδικία; Η απάντηση είναι μια: Γιατί είμαστε η ΕΛΛΑΔΑ, γιατί είμαστε οι ΕΛΛΗΝΕΣ!! Υπάρχουν κάποιοι στον κόσμο που πιστεύουν ότι είναι η ανώτερη, η εκλεκτή ράτσα της οικουμένης. Έτσι τους δίδαξαν οι ηγέτες τους (παραθέτω ακολούθως την γνώμη δύο μεγάλων ανδρών της Γερμανίας, εκφρασμένη πριν από πολλά χρόνια, για να γνωρίσετε γιατί μερικοί εκ των «φίλων και συμμάχων μας» μας συμπεριφέρονται με τόσο «συμπάθεια, κατανόηση και αγάπη». Ο Φρειδερίκος Νίτσε, πιο επίκαιρος από ποτέ, στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15 κάνει μια ιδιαίτερη μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι είναι πολύ μπροστά από την εποχή του. Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο «Αποδεδειγμένα σε κάθε πρόοδο της εξέλιξής του ο δυτικο-Ευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον ε αυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι ο,τιδήποτε και αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Ετσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπά εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που έχει το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ο,τι δεν έχει δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από του επανεμφανιζόμενους εχθρούς του δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Πριν τον Νίτσε όμως, ο Φρειδερίκος Σίλερ, ποιητής και συγγραφέας γεννημένος στη Βυτεμβέργη της Γερμανίας το 1759, έπιασε το ίδιο θέμα με το δικό του τρόπο, αφού άλλωστε υπήρξε ο πρώτος μεγάλος εκπρόσωπος του ρομαντικού κινήματος.
«Καταραμένε Έλληνα! Όπου και αν γυρίσω τη σκέψη μου, όπου και να στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω», σε βρίσκω. Τέχνη λαχταρώ, ποίηση, θέατρο, αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά πρώτος και αξεπέραστος. Επιστήμη αναζητώ, μαθηματικά, φιλοσοφία, ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος. Για Δημοκρατία διψώ, ισονομία και ισότητα, εσύ μπροστά μου ασυναγώνιστος και ανεπισκίαστος. Καταραμένε Ελληνα, καταραμένη γνώση... Γιατί να σ’ αγγίξω; Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός; Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;». Ο καθένας μας μπορεί να τους κρίνει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
(Υ.Σ.: Να, γιατί, μας συμπεριφέρονται τόσο «τρυφερά» και «αγαπημένα» οι «άσπονδοι» φίλοι μας και σύμμαχοί μας: Γερμανοί ηγέτες - σήμερα κι εμείς απορούμε!!! Οι άνθρωποί μας (αυτοί) το «καλό μας» γυρεύουν! Θέλουν οπωσδήποτε να μας... σώσουν! Κι εμείς ως Έλληνες τους αρνούμαστε!!! Τι κρίμα... πολύ κρίμα... που (ως λαός και ηγεσία) ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί τα «σχέδιά τους» για την πατρίδα μας. Αν τώρα δεν αντιδράσουμε που βρισκόμαστε στην αρχή (σχεδόν) της αιχμαλωσίας μας! Ως έθνος, πολύ φοβούμεθα ότι θα είναι πάρα πολύ αργά! Για να οικοδομήσουμε τη «νέα Ελλάδα» που ονειρευόμαστε! Σαν Νεοέλληνες (συνεχιστές των προγόνων μας), αλλά και ως ευρωπαίοι πολίτες για μια Ευρώπη; της ειρηνικής και δημοκρατικής συνύπαρξης και συμβίωσης, του πολιτισμού και της προόδου, των αρχών και αξιών, όλων των λαών - κρατών-μελών της. Δυστυχώς, η σημερινή Ευρώπη δεν μας είναι: των προσδοκιών και ελπίδων και οραματισμών! Μας δείχνει συνεχώς τα «οπίσθιά της» και γι’ αυτό, σύμπασας ο κόσμος της οφείλει να την ανατρέψει πριν δούμε και χειρότερα!..
