Στο μυαλό μας γυροφέρνει ένας προσωπικός απολογισμός με όλα τα σημαντικά γεγονότα που ζήσαμε. Η αξία του απολογισμού διακονεί μία εσωτερική ανάγκη και μας βοηθά στη βαθύτερη αυτογνωσία μας αλλά και σε έναν δημιουργικό αναστοχασμό. Αναλογιζόμαστε τις πράξεις μας. Τι κάναμε και τι δεν κάναμε; Τι είπαμε και τι δεν είπαμε; Τι θα θέλαμε να κάνουμε ξανά και για ποιες πράξεις μας μετανιώσαμε; Κάθε επιστροφή στο χθες μας ταξιδεύει άλλοτε στον χώρο της θλίψης και της μελαγχολίας κι άλλοτε στον χώρο της ψυχικής αγαλλίασης και ευφορίας.
Η αναμέτρηση με τον χρόνο δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι μία και μοναδική. Οι στιγμές που μετράμε αμέτρητες. Στιγμές όμορφες και στιγμές δυσάρεστες. Το ίδιο και οι άνθρωποι που μας συντρόφευσαν. Είτε είχαν σημαντικό ρόλο, είτε όχι. Από τη μια οι άνθρωποι της καρδιάς μας και από την άλλη οι άνθρωποι που περνούν εντελώς απαρατήρητοι.
Στο διεθνές σκηνικό διαμορφώνονται νέοι συσχετισμοί και αναδύονται νέες δυνάμεις. Τίποτα, πλέον, δεν θεωρείται δεδομένο. Η διεθνής κανονικότητα είναι το άμεσο ζητούμενο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, χρόνο με τον χρόνο, όλο και χάνει κάτι από την αυτοτέλεια και την ταυτότητα της παραμένοντας απολύτως εξαρτημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ο αργός βηματισμός της και η δυστοκία στη λήψη αποφάσεων συνιστά την αχίλλειο πτέρνα της. Και μοιραίως πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα από τις συνέπειες της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία.
Το διεθνές περιβάλλον σε πλήρη «αταξία». Η Ουκρανία ερείπια! Η Συρία μετατράπηκε σε χώρο διεθνών ληστών και η Μέση Ανατολή εξακολουθεί να γεννά πολέμους και κρίσεις. Και στον αραβικό κόσμο με τα αυταρχικά καθεστώτα της απόλυτης μοναρχίας διαπράττονται πρωτοφανείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες (με την ελπίδα η πανδημία που επέφερε πολλά ψυχολογικά προβλήματα στους ανθρώπους, όπως: φόβο, αγωνία, μοναξιά και αβεβαιότητα για το μέλλον, να αποτελέσει ένα μακρινό δυσάρεστο όνειρο), καλούμαστε να δώσουμε τον αγώνα μας ως Έλληνες και με αποσκευές την Ιστορία μας, την Ταυτότητά μας και τον Πολιτισμό μας να στήσουμε ισχυρά αναχώματα ενάντια στην εθνική αλλοτρίωση/πολτοποίηση που επιβάλλει η αχαλίνωτη παγκοσμιοποίηση. Και ασφαλώς να αντιμετωπίσουμε σοβαρά, μεθοδευμένα και ανυποχώρητα (χωρίς στήριξη σε ξένα δεκανίκια), τις πρωτοφανείς τουρκικές προκλήσεις στην Κύπρο, τη Θράκη και το Αιγαίο. Το «Δεν ξεχνώ» που δημιουργήθηκε από τον συγγραφέα Νίκο Δήμου, τη 14η Αυγούστου 1974, να γίνει ξανά το σύμβολο της θύμησης για τα όσα διαδραματίσθηκαν σε βάρος της Κύπρου.
Και να θυμόμαστε πάντα: Η ζωή θέλει αγώνα. Τίποτε δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας. Κάπως έτσι μας αποχαιρετά ο χρόνος που φεύγει. Με αναμνήσεις και με προβληματισμούς αφήνοντας στη θέση του μετέωρη μια καινούργια ελπίδα.
Υστερόγραφο: Το Ουκρανικό αντιμετωπίζεται διεθνώς ως θέμα εισβολής και κατοχής. Για την Κύπρο με τους νεκρούς, τους αγνοουμένους, τους πρόσφυγες, τα σκλαβωμένα εδάφη και τη συνεχιζόμενη κατοχή, άλλα μέτρα και σταθμά!
Καλή και ευλογημένη χρονιά για όλους μας!
καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
(a.avgoustis@hotmail.com)
