Ο πρόσφυγας με το δισάκι του στον ώμο ψάχνει τη νέα γη που θα στεριώσει και θα δημιουργήσει και πάλι. Βαριά τα βήματά του. Στην πλάτη του όλος ο Ελληνισμός, ιστορία, παράλυση, άρμα αξιών της φυλής μας, η «άγια κιβωτός», η ταυτότητά μας.
Στο στήθος η Παναγιά, η Ορθοδοξία που χρόνια του στάθηκε και ζέσταινε την καρδιά του και στην ψυχή του, ο πόνος, το δάκρυ, η οργή για το άδικο, ο χαλασμός, το αίμα... και στο βλέμμα του, η ελπίδα, σύντροφος και παρηγορητής για τη μάνα πατρίδα που τον περιμένει. Η φλόγα της πυρκαγιάς θερμαίνει τις μνήμες, αυτές που εμπλουτίζουν την ιστορία, που είναι βιώματα οικογενειών γεμάτα περιπέτεια, βιαιοπραγίες, κλοπές, φόνους προσφιλών προσώπων.
Αυτά που ο παππούς και η γιαγιά σαν παραμύθι διηγούνται στα εγγόνια τους και εκείνα στα παιδιά τους, κρατώντας τη δάδα της μνημοσύνης για την αλησμόνητη πατρίδα αναμμένη. Αυτά είναι που ανασταίνουν τους προγόνους τους και κάνουν το χθες σήμερα. Ιερό «μνημόσυνο». Ιστορία ζωής.
Οι μνήμες δεν είναι «αιχμαλωσία» και τροχοπέδη στη δημιουργία. Είναι καντήλι ζωής που καίει όσο έχει λάδι και είναι αναμμένο. Είναι προσκλητήριο για νέους αγώνες και θυμίζουν πως η «σχεδία» του ελληνισμού πορεύεται στο πέλαγος της οικουμένης, με τα δύο της κουπιά, τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.
Γι’ αυτό γιορτάζουμε. Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, πως οι μνήμες είναι το «αλάτι» της ιστορίας μας, η βακτηρία μας σε νέες πορείες. Στήριγμά μας στον πολυπολιτισμικό «τιτανικό» που ενέσκηψε και στη χώρα μας και λεηλατούνται πανάρχαιες αρχές και αξίες του πολιτισμού μας. Είμαστε λαός από «τζάκι». Δεν είμαστε σοβινιστές. Ο πολιτισμός μας υπήρξε ο οικουμενικός δάσκαλος. Μας το λένε μεγαλοσχήμονες επισκέπτες, βασιλείς, πρόεδροι, πρωθυπουργοί, σαν ανεβαίνουν τον ιερό βράχο της Ακρόπολης!
Οι εορταστικές, λοιπόν, εκδηλώσεις για τη Σμύρνη τελείωσαν για το 2022. Οι μνήμες, όμως, ΟΧΙ.
Τα νιάτα οφείλουν να μαθαίνουν πως στη ζωή δεν κάνουμε μόνο ό,τι μας αρέσει, αλλά και ό,τι το «καθήκον» ορίζει. Αυτό το «καθήκον» οφείλουν να πράττουν και οι άρχοντες για να είναι «εν πάσι, αρχέτυπος εικών», δηλαδή θετικά πρότυπα αγωγής για όλους. Γι’ αυτό γιορτάζουμε!
Απ/ό τον Δημήτριο Νταφούλη,
επίτιμο σχολ. σύμβουλο και θεολόγο
