Σε αντίθεση με του ΝΩΕ, αυτή η Κιβωτός «βούλιαξε» παίρνοντας μαζί της στον βυθό τα παιδιά. Ναι, εδώ και 1 χρόνο έγιναν βήματα προόδου, αλλά η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι έπρεπε να είναι ακόμη πιο τολμηρά. Στο ίδιο έργο θεατές. Όλοι ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν. Ήξεραν για τις «γυναικοκτονίες», για τον κάθε ψυχανώμαλο που ορέγεται παιδικά κορμάκια, για τη 12χρονη στον Κολωνό, για την υπόθεση της Πάτρας, για την «Κιβωτό του Κόσμου», για τις εικόνες ντροπής σε άλλες νοσηλευτικές δομές. Κάποιοι όμως το έμαθαν εκ των υστέρων. Το κράτος, οι αρμόδιοι φορείς, η ηγεσία της Εκκλησίας. Όσο για το νέο Δ.Σ. και τα πρόσωπα κύρους που ανέλαβαν, κι αυτοί εκ των υστέρων. Αποτύχαμε κύριοι. Κι εσείς κι εμείς. Πού ήταν ο έλεγχος; Πού ήταν αξιολόγηση; Όλα ένα «τσαλακωμένο χαρτί» στον κάλαθο της υποκρισίας μας.
Δυστυχώς είμαστε μία κοινωνία, που αντί να ασχολείται εκ των προτέρων με τα σοβαρά, συνεχίζει να παλεύει με τους δαίμονές της, κάπου μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, καλών και κακών, αδιαφορίας και εθισμού. Οι ευθύνες της πολιτείας μεγάλες, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια. Χωρίς επαρκή κοινωνική πολιτική σε ευαίσθητα ζητήματα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος στις προνοιακές δομές. Δομές βολεμένων των κομματικών γραφείων, χωρίς γνώσεις, χωρίς βιογραφικά, χωρίς επαγγελματική «στάση ζωής». Δομές που δρουν ανεξέλεγκτα, στήνοντας τρικούβερτο γλέντι πάνω στις τύχες ταλαιπωρημένων μικρών «αμνών».
Παιδιά έρμαια στις ορέξεις των «σπουδαίων» ΜΚΟ, που γίνονται θυσία στον βωμό της χρηματοδότησης. Χρήματα που δίνουμε εγώ, εσύ, ο άλλος. Όταν δεν υπάρχει έλεγχος σε μία δομή «πρότυπο» που λειτουργεί εδώ και 23 χρόνια, απ’ όπου ειδικά στις γιορτές των Χριστουγέννων περνούσε η μισή Βουλή για να βγάλει μία φωτογραφία «κοινωνικής ευαισθησίας», καταλαβαίνεις τι γίνεται στις υπόλοιπες.
Ο δείκτης ωριμότητας μίας κοινωνίας, φαίνεται τελικά στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα παιδιά. Ο δείκτης πολιτισμού ενός τόπου, φαίνεται στο πώς προστατεύει κάθε «αδύναμο» πλάσμα. Να γιατί ακόμη «παλιμπαιδίζουμε» ως πολιτεία, ως κράτος, ως πολίτες. Δεν αντέχουμε να μιλήσουμε για τα παιδιά που ζουν σε δομές φιλοξενίας και ιδρύματα. Δεν αντέχουμε να δράσουμε για τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Δεν αντέχουμε να προτείνουμε για τα παιδιά αυτά, που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα δικά μας παιδιά. Δεν αντέχουμε να πούμε αλήθειες για την κουλτούρα μας. Πόσες φορές μιλήσαμε νευρικά, σε ένα παιδί που πουλούσε χαρτομάντιλα στο φανάρι; Πόσες φορές ενδιαφερθήκαμε, βλέποντας ένα παιδί να κυκλοφορεί στην πόλη ζητιανεύοντας στα χαμένα; Πόσες φορές προσφέραμε δώρα ημέρες γιορτών, σε κάποια «αγγελούδια» που ζουν μοναχικά, χωρίς μητρικό χάδι; Ποιες είναι οι ουσιαστικές παρεμβάσεις προστασίας των παιδιών, που έγιναν επί δεκαετίες απ’ όλους αυτούς τους «σωτήρες» του τόπου; Ποιες είναι οι άμεσες πολιτικές αποϊδρυματοποίησης ή έστω αξιοπρεπούς διαβίωσης των παιδιών σε δημοτικές και ιδιωτικές δομές φιλοξενίας; Ποιες είναι οι αποτελεσματικές πολιτικές άμεσης αναδοχής και υιοθεσίας, που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια; Ποιες δράσεις «απλώθηκαν» για να κοιμηθεί απόψε ένα παιδί σε ασφαλές περιβάλλον και να ξυπνήσει αύριο με μία «κανονική» οικογένεια; Ποιες πολιτικές εφαρμόστηκαν τελικά, για να μην υπάρχουν καν ιδρύματα και δομές; Γιατί όπως έγραψε κάποιος: «Όσο και αν βελτιωθεί το παθογόνο τρίγωνο δομής, θύτη και θύματος, ιδανικό ίδρυμα θα παραμένει πάντα το ίδρυμα που βάζει λουκέτο…».
Μιλήσαμε παραπάνω για τον δείκτη ωριμότητας μίας κοινωνίας. Τι γίνεται με τον δείκτη επιτυχίας των φορέων του κράτους; Της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που υποχρεούται να ξετυλίξει σύγχρονες πολιτικές στήριξης για τα παιδιά. Της Τοπικής Αυτοδιοίκησης εν έτει 2023, που εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του «ζήτουλα» μπροστά στον κρατικό κορβανά, αντί να αναλάβει το ρόλο του «πρωταγωνιστή». Ένας κρατικός μηχανισμός που θέλει πραγματικά να γκρεμίσει όλα αυτά τα «κολαστήρια», οφείλει τουλάχιστον να οργανώσει και να φτιάξει δικές του δομές προστασίας και φροντίδας κάθε ανήμπορου πλάσματος. Πρέπει να εξετάζει πολύ αυστηρά ποιοι απασχολούνται σε κάθε δομή, και κυρίως πού πηγαίνει και το τελευταίο ευρώ. Από την άλλη το νομικό μας οπλοστάσιο επιβάλλεται να θωρακιστεί, με μία και μόνη ποινή. Δήμευση της περιουσίας και ισόβια κάθειρξη. Τελεία και παύλα..!
Είναι όλοι σ’ αυτές τις δομές κακοποιητές, άχρηστοι, αμόρφωτοι, επικίνδυνοι; Αλίμονο αν αυτή η υπόθεση συμπαρασύρει οτιδήποτε υγιές γίνεται σε άλλες δομές. Αλίμονο αν ρίξουμε τα πάντα στο γνωστό «μπλέντερ» τοξικότητας. Αλίμονο αν αρχίσουμε να ψάχνουμε και πάλι αιτίες, στα σκοτεινά «υπόγεια» της διεθνούς και εγχώριας συνωμοσίας. Το θέμα βρίσκεται ήδη στη δικαιοσύνη και πουθενά αλλού. Γι’ αυτό και δεν αναφέρομαι καν σε πρόσωπα. Εύχομαι σ’ αυτήν την έρμη χώρα της Βαλκανικής, ετυμηγορίες να συνεχίζουν να βγάζουν τα δικαστήρια και όχι οι καναπέδες. Όσο για τους γονείς που διαμαρτύρονται έξω από τη δομή για να πάρουν τα παιδιά που εξαιτίας τους βρίσκονται εκεί, μόνο 2 λέξεις: Απόλυτη παράνοια…! Βλέποντας όλη αυτή την ιστορία, ήρθε στο μυαλό μου το μυθιστόρημα του σπουδαίου Νίκου Καζαντζάκη, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Γράφει κάπου:…«κόψατε τον Χριστό κομμάτια και τον πουλάτε με το ζύγι»…
*Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων.
