Γράφει ο Ανδρέας Γιουρμετάκης
ΠΡΙΝ από δύο χρόνια, συνάντησα τυχαία στην Αθήνα, μια επώνυμη Ελληνίδα πολιτικό... Ήμουν μαζί με την κόρη μου και μετά τις απαραίτητες συστάσεις, η κρίση ήταν το θέμα των δυό-τριών απόψεων που ανταλλάξαμε:
- Εσείς φταίτε γι’ αυτό που ζούμε σήμερα, της είπε ευγενικά η κόρη μου...
- Εμείς παιδί μου, απάντησε με κατανόηση, εκείνη... Δυστυχώς, καταναλώσαμε ασύστολα τον πλούτο που σας ανήκει, «χρηματοδοτώντας» με δάνεια την εύνοια των γονιών σας... Και υποθηκεύσαμε το δικό σας μέλλον...
ΗΤΑΝ πριν ακόμη ακουσθεί η ιδέα της επιμηκύνσεως του χρόνου αποπληρωμής του ελληνικού χρέους στα 70 χρόνια από σήμερα... Η συζήτηση αφορούσε τον λογαριασμό που καλούμασταν να εξοφλήσουμε τότε και τον γολγοθά που είχαμε αρχίσει ήδη ν’ ανεβαίνουμε, υποθέτοντας ότι αργά ή γρήγορα θα τελειώσει... Τώρα πια, ξέρουμε ότι το «γρήγορα» είναι μια ουτοπία και το «αργά» μπορεί να διαρκέσει 70 χρόνια!...
ΧΘΕΣ το βράδυ, συζητώντας στην τηλεόραση με τον γνωστό χημικό – περιβαλλοντολόγο κ. Ζήση Αργυρόπουλο για την κλιματική αλλαγή, αναφερθήκαμε στο θέμα της διαγενεακής ηθικής... Στο θέμα δηλαδή, της ευθύνης που έχει τούτη η γενιά ώστε να φροντίσει να μην αφήσει την επόμενη απροετοίμαστη ν’ αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής... Αυτή η διαγενεακή ηθική σκέφτομαι, θα έπρεπε να χαρακτηρίζει και τη σημερινή μας ευθύνη να διαχειριστούμε το χρέος... Αλλά φεύ...
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχεδόν αποδεχθεί ότι, νέο «κούρεμα» του χρέους δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει... Και θεωρούν «κούρεμα» την επιμήκυνση της αποπληρωμής του (με μικρότερες και άρα λιγότερο δυσβάστακτες δόσεις), σε εβδομήντα χρόνια! Ή και εκατό ακόμη καθώς, μόλις χθες ο κ. Σταθάκης απαντώντας σε ερώτηση του Γιώργου Οικονομέα στο MEGA, είπε πως στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι το χρέος να καταστεί βιώσιμο και διευκρίνισε πως για να γίνει αυτό η ετήσια δόση για την εξυπηρέτηση θα πρέπει να μειωθεί στα 4 δισ. ευρώ... Ο στόχος αυτός, συμπλήρωσε, θα μπορούσε να επιτευχθεί με επιμήκυνση του χρέους στα 100 χρόνια! Ήδη, η κοινωνία (καθοδηγούμενη από τους ηγέτες της) περιμένει ως «ανάσα» τη σχετική ρύθμιση... Κι εδώ αρχίζει το παράδοξο: Οι ίδιοι άνθρωποι που ως άτομα φροντίζουμε να διαμορφώσουμε ένα ευοίωνο μέλλον για τα παιδιά μας, κληροδοτώντας τους σπίτια, χωράφια, ή χρηματικά ποσά που θα κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη από τη δική μας, ως κοινωνικό σύνολο τους κληροδοτούμε χρέη που θα κάνουν εβδομήντα ή εκατό χρόνια να εξοφλήσουν!... Αν δεν επρόκειτο για μετακύληση δημοσίου χρέους από τη μια γενιά στην άλλη, η αποποίηση κληρονομιάς (με τα σχετικά «γαλλικά» επιφωνήματα κατά του μακαρίτη) θα ήταν 100% σίγουρη!...
ΣΤΟΝ αντίποδα της δικής μας ιδιότυπης διαγενεακής ηθικής, που παίρνει τα χαρακτηριστικά διαγενεακής μεταβίβασης της φτώχειας (για τα χρέη που τους κληροδοτήσαμε θα μας θυμούνται τα εγγόνια μας!), άλλες χώρες αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους έναντι των επόμενων γενεών με εντελώς αντίθετο τρόπο ως διαγενεακή μεταβίβαση του πλούτου... Οι Νορβηγοί π.χ. συνταγματικώς έχουν θωρακίσει τις μελλοντικές γενιές, έναντι οποιασδήποτε δικής τους διάθεσης να το «ρίξουν έξω»... Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο πλούτος που διαθέτουν από το πετρέλαιο, που, η τύχη το θέλησε να διαθέτουν, δεν μπορεί να ξοδεύεται υπέρ ενός υπερτροφικού δημοσίου, επιδομάτων «ζεστάματος μηχανής», πρόωρων συντάξεων (στα 43!), αναπηρικών και αντιστασιακών συντάξεων, εθνικών σκοπών όπως η τέλεση Ολυμπιακών Αγώνων ή η φιλοξενία του φεστιβάλ της Eurovision, εάν δεν το επιτρέπει ο ετήσιος (ισοσκελισμένος πάντα) προϋπολογισμός... Ο τελευταίος μπορεί ετησίως να ενισχύεται μόνο με ένα 5% επί των εσόδων από τα πετρέλαια, το δε υπόλοιπο 95% επενδύεται, ώστε τον πλούτο του πετρελαίου (που θα τελειώσει κάποτε) να γευτούν και οι επόμενες γενιές!...
Ο,ΤΙ ακριβώς δηλαδή, κάνει ο κάθε αστός που, αν η τύχη του έδωσε τη δυνατότητα να ζει πλούσια, φροντίζει ν’ αφήσει ένα μέρος του πλούτου του στα παιδιά του... Το κάνουμε και στην Ελλάδα... Όλοι και όσο μπορεί ο καθένας μας...Με τη διαφορά όμως, πως ό,τι αφήνουμε πλέον στα παιδιά μας θα επιβαρύνεται εσαεί με τους φόρους που θα συλλέγονται, όχι απλώς, για να καλύψουν το σκέλος των δημοσίων εσόδων, αλλά και ν’ αποπληρώσουν το δημόσιο χρέος που τους κληροδοτήσαμε... Αυτός κι αν είναι φαύλος κύκλος!...
