στο γεγονός ότι ενώ το παλιό πεθαίνει, το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί και στο μεσοδιάστημα κάνει την εμφάνισή της μια μεγάλη ποικιλία νοσηρών συμπτωμάτων. Είναι η πολιτική μας ζωή σε κρίση;
Αν εξετάσουμε τι είναι καινούργιο και τι όχι ίσως οδηγηθούμε σε μια σειρά συμπερασμάτων που διαφωτίσει την αντίληψή μας για το τι γίνεται, αλλά -κυρίως- για το τι θα γίνει στον δρόμο για τις εκλογές. Γιατί το παλιό είναι πάλι καταδικασμένο να χάσει.
Η Νέα Δημοκρατία που κέρδισε τις εκλογές του 2019 ήταν ένα άλλο κόμμα, ένα κόμμα που ο αρχηγός του τόλμησε να επέμβει στο DNA του όσο κανείς άλλος πριν από αυτόν. Ήταν μία άλλη πρόταση που αγαπήθηκε, λοιδορήθηκε, μισήθηκε, ξένισε, αλλά ψηφίστηκε. Είτε το παραδέχεται κανείς είτε όχι, εντός ή εκτός της ΝΔ, δεν είναι εύκολο να την αντιπολιτευτείς, παρόλο που η διακυβέρνησή της βρέθηκε αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες κρίσεις.
Εσωκομματικά, πολλοί μιλάνε για αλλοίωση της ταυτότητας της παράταξης. Η Κυβέρνηση αυτή όμως επέδειξε εκπληκτική ικανότητα άσκησης τόσο ήπιας ισχύος στη Δύση όσο και σκληρής, σε υβριδικές προσπάθειες κατάλυσης της κυριαρχίας της από τα ανατολικά. Η εκ των δεξιών εσωκομματική αντιπολίτευση δηλαδή θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει την αντίληψή της για το τι εστί Δεξιά. Δύσκολα θα μπορέσει να αιτιολογήσει τα παράπονά της. Επιπλέον, θα πρέπει να διαλύσει κάθε υπόνοια ότι εποφθαλμιά δευτερεύουσας σημασίας αργομισθίες, τις οποίες υποστηρίζει ότι αδίκως της έχουν στερηθεί. Χάνει την αξιοπιστία της. Κάπου εκεί λιμνάζει το παλιό.
Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να βρει τα βήματά της. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε μία περίπτωση να κερδίσουν τους ψηφοφόρους του 2019 πίσω, αν έκαναν γόνιμη αντιπολίτευση και παρουσίαζαν πειστικές εναλλακτικές. Δεν το έκαναν. Ακολούθησαν μια στείρα αντιπαράθεση με την αλήθεια και τη σοβαρότητα που μπορεί μεν να κρατά σε εγρήγορση ένα μεγάλο μέρος του κομματικού ακροατηρίου, αλλά απομακρύνει ανεπιστρεπτί την κρίσιμη μάζα που έφυγε το 2019. Θα χρειαστεί ακόμα μία εκλογική ήττα και μία καινούργια ηγεσία για να μπορέσει να έχει ελπίδες. Ένα δραματικό νέο ξεκίνημα δηλαδή, που όμοιό του δεν έχει συντελεστεί στη μεταπολίτευση.
Το ΠΑΣΟΚ ευτύχησε να βρεθεί στο προσκήνιο με την υπόθεση παρακολούθησης του κινητού του κ. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, κάτι που κέντρισε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, η οποία θα πρέπει να περιμένει τα αποτελέσματα της Εξεταστικής Επιτροπής. Δύσκολα όμως πείθει ότι όχι μόνο δεν είναι παλιό, αλλά ότι δεν είναι πεθαμένο. Η Ελληνική Λύση θα βρει τα αποτελέσματα της ποιότητάς της στην κάλπη, καθώς δεν ξεπερνά το όριο του 3% αυτήν τη φορά, ενώ οι επιστολές του Ιησού δεν γίνονται πιστευτές ούτε από την πιο αγράμματη υπερήλικα – τηλεθεατή του κ. Βελόπουλου. Το ΜέΡΑ25 και το ΚΚΕ απευθύνονται σε πιο ουτοπιστικά ακροατήρια, φθίνοντα για πολλούς και διάφορους λόγους.
Η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται στην πιο δυσμενή θέση, καθώς ο τρόπος που αντιπολιτεύεται δεν συνάδει με την αντίληψη και τη νοοτροπία του ψηφοφόρου που έχασε, κάτι που αντικατοπτρίζεται στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες βαφτίζονται ψεύτικες, σε πλήρη ταύτιση με τη γραμμή για αδυσώπητη εναντίωση σε κάθε κυβερνητικό βήμα. Παλιό δηλαδή. Όλοι ξέρουν ότι όταν φτάσει η ώρα, η κάλπη θα ψηφίσει τον καλύτερο διαχειριστή κρίσεων και όλοι ξέρουν ότι βάζοντας στην άκρη συμπάθειες και αντιπάθειες, τρολ και πιασάρικα αστεία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεπερνώντας ιδεοληψίες και πρακτικές του χθες, δεν υπάρχει εναλλακτική στον κ. Μητσοτάκη. Ο Γκράμσι έχει δίκιο. Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα είναι σε κρίση, γιατί απλούστατα όταν η ΝΔ άλλαζε, αυτή είχε υποτιμήσει τη σημασία της μεταμόρφωσής της. Η κοινωνία έχει αλλάξει την τελευταία πενταετία και μαζί της οι προτεραιότητες. Μέχρι να παρουσιαστεί μια αξιόπιστη εναλλακτική, ο Μητσοτάκης εύκολα θα περνάει ευχάριστες εκλογικές βραδιές.
