Σε συνάντηση φίλων, ρωτώ αν βλέπει εκλογές φέτος. «Μάλλον όχι, απαντά, γιατί οι Η.Π.Α. θέλουν πρώτα να ξέρουν τι θα γίνει και στις εκλογές της Τουρκίας. Είναι και η Αμερικανόπνευστη «συμφωνία της θάλασσας» (κάτι... ξέφυγε του Δένδια) «Συμφωνία ειρήνης» μεταξύ Τουρκίας – Ελλάδας, που θα περιλαμβάνει: μικτή επέκταση χωρικών υδάτων (12 μίλια στις ελληνικές ακτές, 8 στα εγγύτερα της Τουρκίας νησιά, 10 στα υπόλοιπα). Αντί Α.Ο.Ζ. θέλουν συνεκμετάλευση στο Αιγαίο». Ως τώρα, η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε συμβιβασμούς με τα Σκόπια... παρακαλώ και η σημερινή με Ιταλία κι Αίγυπτο. Δεν θα κάνει με Τουρκία, που κάτι «ψήνει» τελευταία. Σύμφωνα με σενάριο, η Τουρκία θέλει θερμό επεισόδιο, «πρόβα απόβασης» σε κάποιο νησί κι έπειτα Χάγη. Όλοι οι σύμμαχοι μαζί μας... Ο Μητσοτάκης πάει σ’ εκλογές με βάση τον εθνικό κίνδυνο και κερδίζει αυτοδυναμία αντί κυβέρνησης συνεργασίας. Ενισχυμένος κι ο Ερντογάν στις κάλπες γιατί να μην παίξει δυνατά το χαρτί: «μοιραζόμαστε το Αιγαίο»; (Λαζόπουλος). Αυτή η σκέψη πάσχει πολιτικά γιατί επώδυνες αποφάσεις (θυμηθείτε το Σκοπιανό) τις παίρνουν δικομματικές ή τρικομματικές κυβερνήσεις αλλά ελέγχεται και στρατιωτικά. «Αν χτυπήσουν θ’ απαντήσουμε γενικευμένα» (στρατηγοί Κ. Φλώρος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Φράγκος Φραγκούλης). «Όταν χτυπηθούν τα γεφύρια... του Βοσπόρου, πώς θα φέρουν ενισχύσεις στην Αν. Θράκη; Η προέλασή μας θα ‘ναι γεγονός ωρών» (Καλεντερίδης). Ακόμη, τα Rafale ελέγχοντας ακτίνα 300 χιλιομέτρων, καθιστούν απαγορευτική μια ναυτική επιχείρηση.
Πρόσφατα ο Ερντογάν ζήτησε απ’ τη Βουλή του, άδεια να μετακινήσει δυνάμεις εκτός Τουρκίας. Μάλλον για να «ταρακουνήσει» τις ΗΠΑ. «Αν επιτεθεί στην Ελλάδα κι αποτύχει τον περιμένει κρεμάλα» (δημοσιογράφος Σαβίδης). Λέτε να μην το σκέφτεται;
Για τη Χάγη, στην Τουρκία, έχουν ενστάσεις. «Η Ελλάδα έχει απαιτήσεις ατέλειωτες. Διαπραγμάτευση με τους Έλληνες σημαίνει να συζητάμε τα αιτήματά τους, να μιλάμε για το πόσα θα τους δώσουμε. Χάσαμε αυτομάτως, τη στιγμή που καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι με τους Έλληνες. Αυτός που δίνει τα χέρια με τον Έλληνα, ας μετρήσει τα δάχτυλά του, ας τσεκάρει το χέρι του». Σ’ όλη την ιστορία, οι Έλληνες κέρδισαν 6 φορές εδάφη από την Τουρκία, νικώντας στον πόλεμο. Έτσι μεγάλωσαν τα εδάφη τους. Σήμερα υπάρχει αμερικανική συσσώρευση στην Ελλάδα, που έχει συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας με Η.Π.Α. και Γαλλία. Έχει λογική, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, να ‘χει συμφωνία μ’ άλλο κράτος; Μια μόνο: η εχθρότητα προς την Τουρκία. Επί του παρόντος, γίνονται προσπάθειες να απομακρυνθεί η Τουρκία από το ΝΑΤΟ» (αντιναύαρχος Τζιχάτ Γιαϊτζί επικεφαλής του Τουρκικού Κέντρου Ναυτιλίας, Παγκόσμιας Στρατηγικής (επεξεργάστηκε την πολιτική ΑΟΖ, «Γαλάζιας Πατρίδας»). (SporTime, Β. Λάσκαρης).
Προσωπικά, δεν φοβάμαι τους «γείτονες» αλλά τους δικούς μας. Προ 4ετίας σε εκδήλωση στην 1η Στρατιά, άρεσε στο κοινό η αποστροφή Ελληνίδας, καθηγήτριας σε Τουρκικό ΑΕΙ: Ο Ελληνικός Στρατός δεν ηττήθηκε στη Μ. Ασία. Ε, λέω ας την βγάλω στο Ράδιο. Καλωσορίζοντάς την, ανέφερα ότι ανέκαθεν η Ελλάδα είχε επιθέσεις εξ ανατολών Πέρσες κ.ο.κ. Τι το ‘θελα, δέχομαι μια επίθεση... Αυτά τα λέτε οι δημοσιογράφοι προς εντυπωσιασμό και να ξέρετε ότι ο Τουρκικός λαός είναι ένας μεγάλος λαός.
Προφανώς αντελήφθη ότι ακουγόμαστε κι από τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, οπότε καλύφθηκε. Δεν χρειάζεται να πω πως φοβάμαι αρκετούς συναδέλφους των ΑΕΙ κι όλο το πολιτικοθρησκευτικό αρχοντολόι. Αντιθέτως «πάω με 1.000» καθηγητές «αιρετικούς» του ύφους Γ. Κοντογιώργη και Γιάννη Πανούση.
«Ποιος κοροϊδεύει ποιον, στην πολιτική, ήταν και είναι το μέγα ερώτημα. Κι αυτό συμβαίνει διότι οι περισσότεροι πολιτικοί (πλην των ακραίων βαρβάρων) παράγουν και διακινούν τα ψέματά τους με «προσεγμένο στυλ σοβαροφάνειας», ανεξαρτήτως αν τα επιχειρήματά τους είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά της λογικής. Συχνά μάλιστα οι θύτες των ονείρων μας, χρησιμοποιώντας δόλιες παραπλανήσεις, εμφανίζονται δημοσίως σαν τα θύματα της δήθεν αρνητικής συγκυρίας. Πέραν από τις άστοχες πομφόλυγες και τις άσφαιρες κορώνες τα ψέματά τους θολώνουν το πολιτικό τοπίο ή «σφάζουν» την Αλήθεια, χωρίς ποτέ να ακολουθήσει μία τύψη, συγγνώμη ή παραίτηση.
Κομματικές κυβιστήσεις, ιδεοληπτικές αρλούμπες συνοδεύουν έναν τηλεοπτικό επιδειξισμό όπου μίγμα, άγνοιας, ασυνέπειας, αμετροέπειας καθιστά το όλο θέαμα: bazaar αγοραίου τυχοδιωκτισμού. Για τον Νίτσε «οι πεποιθήσεις αποτελούν το μεγαλύτερο εχθρό της Αλήθειας». Νομίζω ότι η πραγματικότητα είν’ αυτή που πρέπει ν’ αναγορευθεί ως ο μεγαλύτερος εχθρός για τις πάσης φύσεως και χρώματος πεποιθήσεις, αόμματων ή κολλημένων. Οι ψευτομεγαλοϊδεατισμοί της διαρκούς σύγκρουσης για την ανατροπή των πάντων δεν συνιστούν μόνο στρεβλή πτυχή του φανατισμού των αφελών ή της κουτοπονηριάς των ηγετών αλλά αναδεικνύουν και κρίσιμα ηθικοπολιτικά ερωτήματα ως προς τους σκοπούς όσων είναι πάντοτε εναντίον του Κράτους και της Κοινωνίας, προωθώντας μία πολεμοχαρή αντίληψη και πρακτική σε βάρος της ειρηνικής συνύπαρξης. Οι κομματικές οριοθετήσεις δεν πρέπει να γίνονται με βάση την αντίθεσή τους με τις απόψεις του αντιπάλου ή να στέκονται απέναντι στην αλήθεια της πραγματικότητας για λόγους εκλογικούς, αλλά να υπηρετούν πάντοτε το δημόσιο συμφέρον. Αν η διάχυση των πολιτικών fake news ανατίθεται: σε τρολ τύπους, σε υπόγειους μηχανισμούς, η διαχείριση της αλήθειας δεν πρέπει ν’ αποτελεί μέρος παιχνιδιού εντυπώσεων προς δημοσκοπικό όφελος. Χρειάζεται διάρκεια, αταλάντευτη βούληση. Η διαχείριση της αλήθειας προϋποθέτει: βάθος σκέψης, πολιτική φιλοσοφία, μακρόπνοη στρατηγική, μακράν παρασκηνιακών κινήσεων, επικοινωνιακών τεχνασμάτων, «μπαλκονάτων» εξαγγελιών. Η Αλήθεια είναι σαν όπλο. Έχει σημασία, αν το κρατάς στο χέρι ή έχεις εκπαιδευθεί να ‘χεις ψυχική δύναμη για να πατήσεις τη σκανδάλη (ιδίως, κατά ζωντανού στόχου). Από την άλλη όποιος την αποφεύγει τελικά την βρίσκει μπροστά του και τον «σκοτώνει» (Γιάννης Πανούσης, Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη).
Από τον Πέτρο Ιωάννου,
απόμαχο καθηγητή Θεολογίας
