Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΙΣ καλύτερες «ατάκες», τις βρίσκει κανείς στο δρόμο. Όπως και τα πιο έξυπνα (ευχάριστα ή δυσάρεστα απ΄ αυτά) «...σοφία λαού εποίησε». Λέω λοιπόν να συμφωνήσω με τον φίλο, που για πλάκα ίσως, σατίριζε με χαρακτηριστικό τρόπο οδυνηρές αλήθειες:
...ο επόμενος πρωθυπουργός, μιας άλλης κυβέρνησης, θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα χρησιμοποιήσει όταν αναλάβει, το γνωστό «κλισέ» σύνθημα... «βρήκαμε καμένη γη»! Γιατί απλούστατα, έτσι που πάνε τα πολιτικά και οικονομικά πράγματα στην Ελλάδα, όποιος και να βγει, κινδυνεύει πια να μην βρει (τόσες φορές που κάηκε) ούτε... τη γη!
ΚΑΙ είναι βέβαιο πλέον ότι το πολυφορεμένο σύνθημα, που χρησιμοποιούσαν οι νεοεκλεγέντες πρωθυπουργοί δύο - τρεις δεκαετίες πριν (προκειμένου να υπερτονίσουν την τεράστια προσπάθεια που θα πρέπει να κάνουν για να... σώσουν την οικονομία της χώρας ή και να προλάβουν να καλύψουν, εκ των προτέρων δηλαδή, πιθανή αδυναμία να... πετύχουν), δεν περνάει πλέον στον αγρίως φορολογούμενο πολίτη. Και όπως έλεγε ένας παλιός πολιτικός συντάκτης «η βασική διαφορά του επόμενου από τον προηγούμενο πρωθυπουργό, είναι ότι πάντα ο επόμενος κινδυνεύει να τον πάρουν χαμπάρι!».
ΝΑ θυμηθούμε λοιπόν έτσι πρόχειρα, πότε και πόσες φορές, αλλά και πώς ακριβώς... κάηκε η ελληνική γη. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το έτος 2003 οι δημόσιες δαπάνες, δηλαδή το κόστος για να λειτουργήσει αυτό το κράτος βρίσκονταν στα 30,46 δισ. ευρώ. Σε έξι χρόνια, το έτος 2009, το κόστος διπλασιάστηκε σχεδόν και έγινε 57,98 δισ. ευρώ! Κάποιοι λοιπόν παρέλαβαν την «καμένη γη»...
ΑΛΛΑ και αυτοί, δεν άργησαν να την παραδώσουν. Περισσότερο καμένη! Εντελώς... τσουρουφλισμένη! Το δημόσιο χρέος μέσα σε πέντε χρόνια εκτινάχθηκε από τα 185 στα 298 δισ. ευρώ! Ύστερα ήρθαν τα δύσκολα. Η ολοκληρωτική καταστροφή. Ο τελευταίος παραλαμβάνων πρωθυπουργός, (αφού όλοι οι προηγούμενοι αποκαΐδια εύρισκαν) το είδε πολύ... ελαφρά: «Λεφτά υπάρχουν»! Από τότε η χώρα και οι κάτοικοί της, ζουν τον οικονομικό εφιάλτη. Μια κοινωνική, πολιτική και ατομική περιπέτεια, με άγνωστο τέλος...
ΙΣΩΣ ο ιστορικός του μέλλοντος, καταγράψει με ακρίβεια τις μαύρες τούτες σελίδες της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Όποιος όμως κι αν είναι αυτός, θα μπερδευτεί ανάμεσα στα ψέματα και τις αλήθειες για την «καμένη γη», καθώς η «χρεοκοπία» της Ελλάδος, έχει βάθος δεκαετιών και είναι πρώτιστα χρεοκοπία πολιτικών! Και βέβαια το κυριότερο γεγονός του αιώνα ίσως να μην είναι μόνο η χρεοκοπία. Αλλά ότι κανείς δεν πλήρωσε από όσους ευθύνονται που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...
