Ομολογημένα όλα αυτά στον δυτικό καλούμενο κόσμο έφεραν ένα ξάφνιασμα και μια παγωμάρα. Το 42% της Λεπέν, τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής σ’ εμάς πριν λίγα χρόνια, οι «παρεκτροπές» τύπου Ουγγαρίας, τα υψηλά ποσοστά των φασιστικών-ναζιστικών μορφωμάτων στην Ευρώπη φέρνουν μια αμηχανία αλλά και μια περισυλλογή. Ένα ερώτημα σφηνώνεται στο μυαλό των ανθρώπων της γενιάς του μεταπολέμου του εικοστού αιώνα. Πώς αυτή η πίστη στην κοινωνική φιλελεύθερη δημοκρατία που θα μεριμνούσε για όλους τους πολίτες κατάντησε χωρίς περιεχόμενο, ένα αδειανό πουκάμισο; Πώς φθάσαμε η ελπίδα του αύριο, οι νέοι μας να φοβούνται να ζευγαρώσουν, γιατί το μηνιάτικό τους ίσως να μην φθάνει τη δαπάνη ενός ενοικίου; Γιατί το 54% των εργαζομένων αμείβονται με τον λειψό βασικό μισθό; Γιατί αυτή η αποστεωμένη δημοκρατία μειώνει τους κάθε λογής φόρους στους μεγαλοκατόχους ακίνητης περιουσίας, και τους λογής-λογής επενδυτές, στο όνομα της αναπότρεπτης παγκοσμιοποίησης βεβαίως, αλλά και τόσο ανισομερούς ωφέλειας; Μα γιατί ίσως είναι τόσο αλαζονική με αποτέλεσμα να μην γοητεύει! Έγινε μια απλή θεωρία του εφικτού της ανάπτυξης. Ανάπτυξη όμως που δεν πρέπει να βαθαίνει το χάσμα του βιοπορισμού ανάμεσα στους ελάχιστους και τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
Τη δημοκρατία τη γέννησε η πρωτογενής σκέψη πολιτών ελεύθερων με εμφανή τη μέριμνα συνεκτικότητας, συμμετοχής και κάποιας οικονομικής ισορροπίας. Στον καιρό μας θεώρησε ότι είναι το καλύτερο σύστημα ιστορικά και δεν ένιωσε καμία ανάγκη να συντηρήσει την ανωτερότητα της και να προσαρμοστεί στις νέες ανάγκες που προκύπτουν. Κατάντησε μια θεωρία του οικονομικού εφικτού! Στη βαθύτερη κοινωνική φιλελεύθερη σκέψη και ιδέα της, στρογγυλοκάθισε η έωλη αυτορρύθμιση της αγοράς. Μα τι να αγαπήσεις σ’ αυτήν όταν, ενώ η συμμετοχή π.χ. του φυσικού αερίου στη συνολική παραγόμενης ενέργεια είναι 35%, αυτή πληρώνεται στη μεγάλη τιμή του; Γιατί η χώρα μας στον έλεγχο του τύπου και της δικαιοσύνης έπεσε στην 108 θέση παγκοσίως; Μ’ όλα αυτά η δημοκρατία μας κι εδώ αλλά κι’ αλλού ίσως είναι επαναλαμβάνω ένα αδειανό πουκάμισο, απωθητική για πολλούς και αγαπητή για λίγους! Όταν δεν προσφέρει μια διήγηση με «ηρωισμούς» με δράση συλλογική και περιεχόμενο, τότε εμφανίζονται σχήματα πολιτικά, που με επίφαση κοινωνικότητας σπέρνουν το μίσος και το διχασμό της κοινωνίας. Στην ανημποριά των ηλικιωμένων σπεύδουν να περάσουν τη γριούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο και συγχρόνως επιτίθενται φονικά σε μετανάστες και μη ομοϊδεάτες. Έτσι πολλοί απογοητευμένοι πολίτες κρατιούνται από τις υποσχέσεις του πιο επικίνδυνου λαϊκισμού. Γιατί όταν πιστέψεις ότι δεν λογαριάζεσαι στον μοιρασμό του πλούτου, τότε βυθίζεται στην άρνηση αυτής της κατοχυρωμένης αστικής δημοκρατίας. Νωπές είναι οι εικόνες μας από τους αρνητές και ψεκασμένους εχθρούς της στην πλατεία Συντάγματος!
Συνοπτικά διαπιστώνουμε εδώ κι αλλού, ότι η δημοκρατία μας άρχισε να γεννάει φτώχεια, ανισότητα και έλλειμμα δικαιοσύνης, και δεν μπορεί να πει μια ικανοποιητική διήγηση για όλους! Όσοι πάλι προσπαθούν να πουν μια δική τους εκδοχή κοινωνικής ιστορίας, αυτόματα κατατάσσονται στους εχθρούς της παγκόσμιας κοινωνικοοικονομικής ορθότητας της ανάπτυξης. Έτσι προτιμά η ιθύνουσα τάξη να μοιράζει κάποια επιδόματα στους πολυάριθμους παραγκωνισμένους του πολιτικοοικονομικού γίγνεσθαι σαν ελεημοσύνη, που όμως πληγώνει πιο πολύ την αξιοπρέπειά τους!
Ο κόσμος όλος βρίσκεται σ’ ένα στάδιο στο οποίο πρέπει να ισορροπήσει ξανά τις προτεραιότητες του! Βεβαίως να μην ξεφύγει από την ορθότητα και τον φιλελευθερισμό στην Οικονομία. Έχουμε όμως την ανάγκη να ξαναπιστέψουμε στο γενικό καλό, που αυτό περιλαμβάνει γιατί όχι και την ηθική. Προπάντων όμως έχουμε όλοι την ανάγκη να πιστέψουμε σ’ ένα νέο ΑΦΗΓΗΜΑ!
Από τον Παύλο Γιατσάκη
