15 Μαΐου η γιορτή...

Από την κ. Βάνα Λαμπράκη

Είμαστε στον Μάιο, τον πέμπτο μήνα του χρόνου. Κατά το αττικό ημερολόγιο ήταν ο ενδέκατος μήνας Θαργιλίων. Έχει το όνομα της νύμφης Μάιας, της ομορφότερης από τις επτά κόρες του Άτλαντα, του γίγαντα, που κρατούσε στις πλάτες του τον ουρανό. Μητέρα του ήταν η Ωκεανίδα Πλειόνη. Δηλαδή μητέρα του ήταν μια θυγατέρα του θεού της ελληνικής μυθολογίας Ωκεανού, γυιού του ουρανού και της Γαίας. Η Ωκεανίδα Πλειόνη ήταν μητέρα και του θεού Ερμή κι έτσι ονομάστηκε ο πλησιέστερος στη Γη πλανήτης.
Είναι ο μήνας της άνθισης, των καταπράσινων λιβαδιών και των φτερουγισμάτων από πολύχρωμες πεταλούδες, από πουλιά και από εργατικές μέλισσες, που τρέχουν για το νέκταρ. Τους οδηγεί η χρωματική τους όραση. Δηλαδή οδηγούνται από το χρώμα των ανθοπέταλων, το άρωμά τους, το μέγεθός τους, το περίγραμμά τους την υφή τους, τη θερμοκρασία τους και την κίνησή τους προς τον ήλιο και τον αέρα.
Αυτά τα φτερωτά όντα ξέρουν πώς να οδηγηθούν προς το νέκταρ. Κατευθύνονται από τους χρωματικούς οδηγούς. Αυτοί οι χρωματικοί οδηγοί δεν είναι πάντα διακριτοί από εμάς, που θεωρούμαστε τα πιο τέλεια όντα στον πλανήτη γη. Ενώ εμείς είμαστε τριχρωματικοί με τρεις φωτοχρωματικές ουσίες ευαίσθητες στα μήκη κύματος τριών χρωματικών ακτινοβολιών, τα πουλιά και ίσως οι πεταλούδες έχουν φωτο-χρωστικές ουσίες ευαίσθητες σε τέσσερις ή ακόμα και σε πέντε χρωστικές ακτινοβολίες. Υστερούμε λοιπόν εμείς οι άνθρωποι στην αντίληψη;
Ακόμη στο ανθρώπινο μάτι οι πεταλούδες κάθε είδους, αν και φαίνονται ότι ίδια αντανακλούν όμως έχουν πάνω τους διαφορετικά σημάδια χρωματισμένα από υπεριώδεις ακτινοβολίες, που άλλες αντανακλούν έντονα και άλλες στερούνται αντανάκλασης.
Πόσα ιριδίσματα στα φτερά όλων των φτερωτών της πλάσης δεν βλέπουμε! Πόσες αντανακλάσεις του ήλιου στο νερό, που έχουμε στη φούχτα μας δεν μπορούμε να δούμε! Μήπως γιατί το περιβάλλον μας δεν απορροφά και έτσι δεν διαθλά την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία; Δίπλα μας περνούν οι άνθρωποι.
Μήπως κι αυτούς δεν μπορούμε να τους δούμε ή να τους νιώσουμε όπως τις αντανακλάσεις και τα ιριδίσματα του νερού στη φούχτα μας; Κι όμως ο άνθρωπος κατά τον Σωκράτη είναι το μοναδικό ον το οποίο αναθρεί ά όπωπε!». Είναι αυτός που παρατηρεί με προσοχή ό,τι έχει δει.
Αρκεί η προσεκτική ματιά για να έχουμε, τη χρωματική όραση των συναισθημάτων του συνανθρώπου μας; Μήπως δεν αρκεί; Μήπως φταίει το ότι δεν έχουμε εξελιγμένα οπτικά συστήματα χρωματικής όρασης συναισθημάτων;
Μήπως μόνο η αγάπη ευαισθητοποιεί πραγματικά τις χρωματικές ακτινοβολίες του έσω ανθρώπου και η αγάπη στις μέρες μας υπάρχει μόνο σαν έννοια στις περισσότερες σχέσεις; Τάχα αγαπήθηκε ο Αχιλλέας που γιόρταζε πέρυσι; Ας κόψουμε μια αγκαλιά όμορφα ευωδιαστά λουλούδια φέτος και ας τα στείλουμε προς τον ουρανό. Ας γράψουμε μ’ ένα κόκκινο στυλό στον αέρα «σ ‘αγαπάμε» κι ο Αχιλλέας θα μας νιώσει και θα χαρεί.