Και μετά ο ήλιος σκοτείνιασε, ξαφνικά κι ολίγον αναπάντεχα ένα πρωί, ώρα 5.30. Και μαζί του θόλωσαν τα σχέδια της θερινής ευτυχίας μου. Χάθηκαν, καλύφτηκαν κάτω από τα μαύρα σύννεφα των βομβών του Πούτιν. Μακάρι προσωρινά...
Τα όσα ακολούθησαν, τα όσα ήδη παρακολουθούμε, βομβαρδισμούς σε live αναμετάδοση, πολεμικά ρεπορτάζ, αναλύσεις απόστρατων στρατηγών και ναυάρχων, σχέδια επί χάρτου, δεν μας προξενούν καμιά εντύπωση. Κοινοτοπίες... Και πόσο φτιαχτή η ...αγωνία των τηλεπαρουσιαστών... Κόλαση πυρός στη Μαριούπολη, κόλαση πυρός παντού κυρίες και κύριοι, Σπύρο να προσέχεις κι εσύ και ο οπερατέρ σου.
Δηλαδή βρε παιδιά, τι άλλο περιμέναμε από εκρήξεις και φωτιές, από κλάματα και φωνές, συσκότιση πόλεων, συνωστισμούς σε καταφύγια, προελαύνοντα άρματα μάχης, πανικόβλητα προσφυγικά καραβάνια, κρυμμένες ηγεσίες και δυτικές κυρώσεις;
Κάποια στιγμή πήγα να νιώσω λίγη ντροπή που μέσα σ’ όλο αυτό το ανθρώπινο δράμα εγώ σκέφτομαι τα καλοκαίρια μου, αλλά απώθησα γρήγορα αυτό το συναίσθημα. Αρκετά με τις ενοχές, δώκαμε, δώκαμε. Στενοχωρήθηκα αρκετά πέρυσι ένα ολόκληρο καλοκαίρι όταν δίπλα από το σπίτι των διακοπών μου στον Κίσσαβο περνούσαν καθημερινά παιδιά του Αφγανιστάν, φιλοξενούμενα σε γειτονικό ξενοδοχείο - δομή προσφύγων. Πόσο παράταιρο θέαμα τα παιδιά της ερήμου να περιφέρονται πεζή στα δάση του Κισσάβου... Σαν τροπικά φυτά που μεταφυτεύτηκαν σε κλίμα ακατάλληλο.
Χορτάσαμε πόλεμο... Η Μαρίκα, μακρινή συγγενής μου, γραία ενενηκοντούτης σήμερα, ποτέ δεν ξεπέρασε τον νεανικό της έρωτα, τον Παναγιώτη, που έφυγε φανταράκι-μισθοφόρος στην Κορέα, να βγάλει λεφτά, να έρθει να τη ζητήσει, αλλά άργησε... Μετά, ήρθε ένα καλό προξενιό, την έδωσαν... Τον έκρυβε μια ζωή αυτόν τον αδιέξοδο έρωτά της, μα σαν γέρασε και «το ψιλοέχασε» άρχισε το μυαλό να ξερνάει παλιές αναμνήσεις και απωθημένα... Η γενιά του πατέρα μου πάλι, μεγάλωσε διαβάζοντας «Ελευθερία», όπου το πρώτο θέμα ήταν κατά κύριο λόγο το Βιετνάμ και οι πολεμικές εξελίξεις, τις οποίες εμείς είδαμε αργότερα στο σινεμά, όταν η Αμερική βρήκε το κουράγιο να κάνει την αυτοκριτική της. «Αποκάλυψη τώρα»... Φρίκη, φρίκη, φρίκη, μια ατέλειωτη φρίκη και χαλασμός... Σακάτηδες, σωστά ανθρώπινα ερείπια οι Αμερικάνοι φαντάροι γύριζαν στη Βόρεια Ντακότα και τις άλλες σκληρές μεσοδυτικές Πολιτείες, για να πνιγούν μέσα στο ποτό και τα «ντραγκς» και να ξεχάσουν πώς γίνεται το Κράτος τους να τους παραπετάξει όμοια με στυμμένες λεμονόκουπες...
Πόλεμος! Φωνάζουν όλοι έκπληκτοι, γιατί, βλέπεις, αυτός διεξάγεται στη βιτρίνα του θεωρούμενου «πολιτισμένου κόσμου» και τα συμφέροντα πολλά. Είναι κι αυτό το καταραμένο το φυσικό αέριο διάβολε, αλλιώς ποιος σε έχεζε ρε Πούτιν... Σάματις δεν έσφαξες Τσετσένους, Αμπχάζιους κι έναν σωρό τέτοιους «ασήμαντους»; Απλές «εθνικές διευθετήσεις» στο εσωτερικό της πρώην Σοβιετίας. Who cares?
Πόλεμος! Τι φοβερό, τι φοβερό! Στη Μέση Ανατολή Άραβες και Ισραηλινοί σφάζονται μια ζωή, Ιράκ, Ιράν, Συρία γλείφουν ακόμη τις πληγές τους. Η τέως Γιουγκοσλαβία φυτοζωεί κατακερματισμένη εν μέσω εθνικισμών που ζητούν εκδίκηση. Αρμένιοι πολεμούν με Αζέρους και οι Ταλιμπάν κραδαίνουν θριαμβικά τα «Καλάσνικοφ» και τη λεία που άφησαν φεύγοντας άρον - άρον οι Αμερικάνοι κουμανταδόροι των διεθνών υποθέσεων.
Πόλεμος στην Ευρώπη! Τι φοβερό, τι φοβερό! Τα εκατομμύρια των Αφρικανών που σκοτώνονται για χρόνια στους εμφύλιους της Αφρικής, (Σουδάν, Αιθιοπία, Σομαλία...) είναι απλώς στατιστική. Η Δύση τα βαφτίζει «ανθρωπιστική κρίση» και ξεπλένει τις ενοχές της με επισιτιστική βοήθεια... Αν κάτι υπάρχει ακόμη που με ερεθίζει σ’ αυτήν την υπόθεση, είναι η τρομερή περιέργεια για το πώς θα ξεμπλέξει ο Πούτιν. Τον είχαν για έξυπνο, για «γατόνι» τον παλιό Καγκεμπίτη, αλλά μάλλον ξεκούτιανε κι αυτός. Όχι, πες μου ρε μαγκίτη Βλαδίμηρε, πώς λογαριάζεις να κρατήσεις 45 εκατομμύρια κόσμου υπό κατοχή; Με στρατό; Άστο, δεν σε παίρνει... Με δική σου Κυβέρνηση ρωσόφιλων ανδρεικέλων; Για πόσο; Θα ’ρθουν οι εκλογές και τα εκατομμύρια των οργισμένων Ουκρανών θα τους σαρώσουν - αν δεν τους έχουν λυντσάρει ήδη ως τότε. Οπότε;
Έφερες σε δύσκολη θέση ακόμη κι αυτούς που σε πάνε για τον τσαμπουκά σου. Τους έχουν βάλει στη γωνία και τους χτυπάνε αλύπητα στις συζητήσεις που γίνονται ήδη παντού. Κι ακόμα χειρότερα, παρωχημένε ηγεμόνα μου, αναβιώνεις τη ρωσοφοβία. Σε λίγο θα καταλάβεις καλά, κι εσύ και τα άβουλα μπουλντόγκ που έχεις δίπλα σου, πως τους πολέμους δεν τους κερδίζουν πια με πυραύλους. Σε λίγο θα σε παραλάβει το Χόλιγουντ που θα αναβιώσει μέσα από βομβαρδισμό εικόνων παγκόσμιας χρήσης και διάχυσης την εικόνα του κακού Ρώσου. Ρώσοι κατάσκοποι της KGB θα φταίνε για όλα. Θα συνιστούν απειλή για την ανθρωπότητα, αλλά, ας μην ανησυχούμε, οι καλοί Πράκτορες της CIA και της «Ιντέλιντζενς Σέρβις» πάντα θα αγρυπνούν και πάντα θα απασφαλίζουν στο παρά ένα τον πυροκροτητή της βόμβας μεγατόνων που απειλεί τον πολιτισμένο κόσμο.
Για πότε θα σε απωθήσουν ξανά στον άξονα του κακού Βλαδίμηρε - κακόμοιρε δεν θα πάρεις καν χαμπάρι. Κι άμα δεν ξέρεις εσύ τι ζημιά συνεπάγεται πολιτικά και οικονομικά για τη μεγάλη χώρα σου όλη αυτή η τάξη πραγμάτων που σου ετοιμάζουν, βράσε όρυζα και ρίξ’ το καλύτερα στις βότκες να το ξεχάσεις. Δεν γίνεται πια να κυβερνάς με συνταγή δικτατορίας παλιάς κοπής. Πρέπει να γίνεις μέρος του ελεύθερου κόσμου. Κι από κει να κάνεις τα κουμάντα σου.
Τελικά, Βλαδίμηρε, νομίζω ότι εξελίσσεσαι σε ένα μεγάλο κορόιδο που πέφτει από παγίδα σε παγίδα. Μια χαρά δεν καθόσουνα στην ντάτσα σου με τις Ρωσιδούλες, παριστάνοντας το «κοκοράκι», πότε κολυμπώντας -παρά το προκεχωρημένο της ηλικίας σου- στα παγωμένα νερά του Βόλγα, πότε πλακώνοντας σε ένα ματσάκι κουγκφου έναν νεαρό που «στήθηκε» για να χάσει και ν’ ανεβάσει το ηθικό του ηγεμόνα; Τι θες και τα ανακατεύεις τώρα; Δεν βλέπεις τους Κινέζους; Πρώην κομμουνιστές είναι κι αυτοί. Δύναμη έχουν κι αυτοί. Αλλά σαν έξυπνοι που είναι κάθονται στην άκρη και απλώς... εισπράττουν. Τυχαία βγήκε νομίζεις αυτό που λένε «Κάνω τον Κινέζο»; Εσύ τι παριστάνεις; Όχι, πες μου...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
