Μόνοι μας ξηλώνουμε την εθνική μας παράδοση

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Είναι αλήθεια ότι, στους σημερινούς καιρούς, μόνοι μας ξηλώνουμε την εθνική μας παράδοση, την ταυτότητά μας… Κι αυτό το δείχνουν οι καθημερινές πράξεις μας, τα προγράμματα εκπαίδευσης, ο γενικότερος προσανατολισμός της κοινωνίας μας. Το δείχνει η γύμνια της γλώσσας που καθημερινά μιλάμε, η πολιτισμική και πολιτιστική μας αποστροφή, η απομάκρυνση από τις χριστιανικές αξίες, η εύκολη διάλυση της οικογένειας, η εκχώρηση της ιστορικής αλήθειας, η υποταγή μας σε εισαγόμενες συνήθειες, που κατακλυσμιαία θρονιάζονται στον τόπο μας…
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε για να σταματήσουμε αυτόν τον κατήφορο; Να επιστρέψουμε στις αρχές εκείνες που μας κράτησαν ζωντανούς ως έθνος και κρατική οντότητα. Αξίες που σήμερα κλονίζονται και κινδυνεύουν… Υπάρχει τρόπος να επανακτήσουμε αυτές στον βαθμό που πρέπει; Η απάντηση είναι ναι, αν προβούμε ως Πολιτεία στην αναθεώρηση των προτεραιοτήτων της παιδείας μας: προτάσσοντας τις εθνικές, ηθικές, κοινωνικές και ανθρωπιστικές αξίες. Όχι μόνον κατά λόγο, αλλά και κατά έργο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε πράξη τα θεσπιζόμενα, τα οποία θα ενισχύουν τη γνώση και μέσω αυτής θα ορίζουν επακριβώς τις παραπάνω αξίες. Την παράδοσή μας. Αυτήν που αδυνατήσαμε και πρέπει άμεσα να ενδυναμώσουμε.
Το οικοδόμημα αυτό της εκπαίδευσης, που γεννά τη μόρφωση για να είναι ισχυρό και αρραγές πρέπει να έχει γερά θεμέλια. Για να συμβαίνει όμως αυτό, η εμπλουτισμένη με τα νάματα της εθνικής μας ταυτότητας γνώση πρέπει να παρέχεται από την πρώτη βαθμίδα της εκπαίδευσης και να ενισχύεται κλιμακωτά προς τα πάνω. Έτσι θα μορφώνουμε τα Ελληνόπουλα με πνεύμα φιλοπατρίας και ολοκληρωμένης παιδείας, συνοδευόμενο πάντα με τον σεβασμό στην ειρήνη και στην καλή γειτονία και φιλία των λαών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσουμε συνειδητούς δημοκρατικούς και υπερήφανους πολίτες με απήχηση και πέραν των ορίων της πατρίδας μας.
Θεωρώ ότι προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να επικεντρώνονται όλες οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες, αν θέλουμε η πατρίδα μας, πιστή στο πνεύμα των αρχαίων, να μεγαλουργήσει και να λαμπρυνθεί. Γιατί τότε ο λαός της, συνειδητά, θα καθοδηγείται απ’ τις αρχές της ενότητας, της δημιουργίας και της προόδου.
Επομένως, χρέος μας είναι να ενδυναμώσουμε τη συμπεριφορά μας αυτή για το φτιάξιμο μιας κοινωνίας των αξιών και της παράδοσης. Με αντιστάσεις, οι οποίες θα καταστούν απροσπέλαστο ανάχωμα και μετερίζι απέναντι στη λαίλαπα του «εκσυγχρονισμού». Της σημερινής μάστιγας, η οποία στον βωμό του «προοδευτισμού» θυσιάζει και αυτές ακόμα τις αξίες της πολιτισμικής και εθνικής μας οντότητας. Αυτές θα πρέπει να υπερασπιστούμε και να διαφυλάξουμε πάση θυσία. Γιατί, αν τις χάσουμε θα πάψουμε να υπάρχουμε και εμείς. Αψευδής μάρτυς η ιστορία. Ο ιστορικός κατάλογος των εθνών που δεν υπάρχουν σήμερα, γιατί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν, να επιβιώσουν και χάθηκαν. Κάποια απομεινάρια μνημείων καταμαρτυρούν τα πολιτισμικά τους ίχνη.
Καιρός, λοιπόν να επιστρέψουμε στην πολιτισμική και εθνική μας παράδοση. Να επαναφέρουμε στη ζωή του Έλληνα όλα εκείνα που τον κάνουν χαρούμενο, νοσταλγικό, επικοινωνιακό με το παρελθόν: όπως το δημοτικό και λαϊκό τραγούδι, τα χορευτικά και λατρευτικά ήθη και έθιμα του τόπου μας, χωρίς αυτό να σημαίνει τον αποκλεισμό της καλής ελληνικής και ξένης μουσικής. Γιατί όλα αυτά αποτελούν την ψυχή και την καρδιά της εθνικής μας παράδοσης. Της Ελλάδας μας.