Ενώ εδώ, μία-μία και δειλά-δειλά, οι αγριοκορομηλιές και οι ροζ ανεμώνες ανθίζουν στους πρόποδες του Κισσάβου, οι αγριοαχλαδιές (γκορτσιές) και οι μεγάλες κατακόκκινες ανεμώνες, πάνω στον λόφο της Νέας Λεύκης, δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ ή οι περήφανες αμυγδαλιές στον κάμπο του Συκουρίου και στα παρακάρλια χωριά, την ίδια ώρα, όχι πολύ μακριά μας, τα τύμπανα του πολέμου ηχούν δυνατά...
Ανθίζουν δειλά-δειλά, αφήνουν ...εφεδρείες και φοβούνται να ξανοιχτούν μέσα στον Φλεβάρη, πριν καλά καλά φύγει ο χειμώνας, γιατί οι όψιμες παγωνιές, το ξεροβόρι και οι δυνατές βροχές, αυτήν την εποχή, είναι πολύ επικίνδυνα φαινόμενα. Οι μέλισσες που θα σπεύσουν να επωφεληθούν, τότε, δεν θα μπορέσουν να τραβήξουν όλη τη γλύκα τους και τα μουσκεμένα τους φτερά δεν θ’ ανοίγουν καλά στο πέταγμά τους...
Από το 1991 που ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος η Ουκρανία μέχρι και σήμερα, δεν κατάφερε να βρει την ισορροπία της. Οι σχεδόν καθημερινές διαδηλώσεις των πολιτών που διαμαρτύρονταν για κακοδιοίκηση και άρνηση της Κυβέρνησής τους να ξεκινήσει τις ενταξιακές διαπραγματέυσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους έφεραν αντιμέτωπους με τις αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες προσπάθησαν να τις διαλύσουν με κάθε μέσο. Η Πορτοκαλί Επανάσταση του 2004, τα γεγονότα του Euromaidan (Ευρωπλατεία), από τον Νοέμβριο του 2013 έως τον Φεβρουάριο του 2014, διαμόρφωσαν τη σημερινή έκρυθμη κατάσταση και την ουσιαστικά διχοτομημένη Ουκρανία να βρίσκεται στα πρόθυρα του εμφυλίου.
Το πλέον επικίνδυνο αυτήν τη στιγμή, είναι η άμεση και σοβαρή εμπλοκή των δύο πόλων, της Ρωσίας και των Δυνάμεων της Δύσης, οι οποίοι παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι μπροστά στα μάτια μας...
Βλέπεις τους ηγέτες τους με τις καθησυχαστικές τους δήθεν δηλώσεις -ενώ προωθούν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις- να παίζουν το γαϊτανάκι της έντασης. Δεν ακούς μία πρόταση ρεαλιστική, πρόταση ενωτική, όπως εκείνη του Τσέχου συγγραφέα -ποιητή και κατοπινού προέδρου της Τσεχικής Δημοκρατίας Βάτσλαβ Χάβελ, με τη “Βελούδινη Επανάσταση”. Όπου λείπουν ποιητές, οι άλλοι που παίρνουν τις τύχες των ανθρώπων στα χέρια τους, οι ψυχροί υπολογιστές, οδηγούν τα πράγματα στα άκρα.
Στο ίδιο θέατρο του πολέμου, την Ευρώπη, για πολλοστή φορά, παίζουν στα χέρια τις τύχες των ανθρώπων της, αγνοώντας όχι μόνο τον έξοχο πολιτισμό της και την ένδοξη ιστορία της, αλλά και εκείνο το όραμα κάποιων εμπνευσμένων πολιτικών του πρόσφατου παρελθόντος, οι οποίοι μιλούσαν ζωηρά για μία ενωμένη Ευρώπη που θα άρχιζε από τον Ατλαντικό και θα έφτανε μέχρι τα Ουράλια Όρη της Ρωσίας...
Ύστερα, είναι να μην καταφεύγει κανείς στους ποιητές, οι οποίοι, ως ευαίσθητοι δέκτες, μας δίνουν μαθήματα καλής πολιτικής συμπεριφοράς και κοινής λογικής;
Όταν μία άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούρια φορεσιά
και θα ‘ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου, παλιέ μου φίλε.
Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας
ή ένα πλοίο, μακρυνό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας, παλιέ μου φίλε (απόσπασμα).
(Μανώλης Αναγνωστάκης-Μ. Θεοδωράκης)Χειμώνας
Γέμισαν οι δρόμοι λάκκους με νερό
δύο μαύρα σύννεφα στον ουρανό
κοιτάζονται στα μάτια, αγριεμένα (απόσπασμα).
(Μίλτος Σαχτούρης)
