Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
Μια φορά και έναν καιρό ήταν η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Όντως «Έκθεση» και κυρίως, όντως «Διεθνής». Αποτελούσε αναμφίβολα το οικονομικό και πολιτικό εν τέλει, γεγονός της χρονιάς και συγχρόνως συνοδευόταν και από μία «γκλαμουριά» η οποία της έδινε ένα επίχρισμα υψηλού «λάιφ-στάιλ». Αφού τόσο η Έκθεση αυτή καθεαυτή όσο και οι πολιτικές εκδηλώσεις πέριξ αυτής αποτελούσαν και σημείο κοσμικής αναφοράς και κοινωνικής δικτύωσης. Και όλα αυτό μαζί, ήταν ένα «πανηγύρι» με την καλή έννοια, το οποίο και σήμερα βλέποντας διάφορες ελληνικές ταινίες άλλων δεκαετιών συχνά «βιώνουμε». Καθώς η ΔΕΘ ως γεγονός, έχει συμπεριληφθεί σε πλείστες όσες παλιές ελληνικές ταινίες αποτελώντας μέρος ή «φόντο» εξέλιξης της υπόθεσής τους, ακριβώς γιατί ήταν ένα βαρυσήμαντο γεγονός για τη χώρα.
Επιπλέον υπήρχε και μία σημειολογική διάσταση.
Η ΔΕΘ, υπογράμμιζε σε όλους τους τόνους τον ορισμό «συμπρωτεύουσα» που φέρει η Θεσσαλονίκη, στρέφοντας όλα τα φώτα και όλα το ενδιαφέρον εγχώριο και διεθνές (καλά δεν έφθανε και μέχρι την Αμερική, εδώ για τη «γειτονιά μας» μιλάμε) επάνω της.
Άλλωστε η πάλαι ποτέ φιλοδοξία άλλων εποχών και καταστάσεων ήταν να καταστεί η Θεσσαλονίκη «πρωτεύουσα» των Βαλκανίων. Δηλαδή, ένα ισχυρό κέντρο επιχειρηματικής και οικονομικής δραστηριότητας την ίδια εποχή που και η Ελλάδα ήθελε να «ηγεμονεύσει» στα Βαλκάνια, με «κέντρο» τη Θεσσαλονίκη. Αυτά βεβαίως, σε άλλες εποχές όταν υπολογίζαμε χωρίς τον... ξενοδόχο. Ήτοι: την οικονομική ουτοπία στην οποία ζούσαμε, την κρίση στην οποία βυθιστήκαμε, την τρόικα και πάει λέγοντας. Να μην τα επαναλαμβάνουμε και συνέχεια και μας πιάνεται η ψυχή.
Εκείνα τα «μεγαλεία» πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Η ΔΕΘ στην πραγματικότητα είχε αρχίσει σταδιακά να φθίνει πριν ακόμη μας βρει η κρίση στο «δόξα πατρί».
Ως οικονομικό γεγονός δηλαδή. Διότι σταδιακά για λόγους που προφανώς είχαν να κάνουν και με τη διαχείριση εκ μέρους του κράτους του όλου ζητήματος, η ΔΕΘ άρχισε να χάνει τον «λούστρο» και τη σημασία της (άλλωστε πλέον οικονομικά γεγονότα οργανώνονται όλο τον χρόνο και σε λοιπές ελληνικές πόλεις) και επίσης να χάνει κυρίως, τον «διεθνή» της χαρακτήρα. Όλο και λιγόστευαν οι εκτός Ελλάδας συμμετέχοντες σε αυτή, όλο και έπαιρνε εκ των πραγμάτων πιο εγχώρια χαρακτηριστικά. Όλο και υποβαθμιζόταν σε επίπεδο οικονομικής επιρροής και επιχειρηματικής συνδιαλλαγής το γεγονός. Οπότε, για τους πολλούς έφθασε η Έκθεση Θεσσαλονίκης να αναμένεται για τις εξαγγελίες του εκάστοτε πρωθυπουργού-που λόγω αφορμής είχαν κυρίως οικονομικό χαρακτήρα αλλά βεβαίως και πολιτικό-διότι η οικονομική πολιτική είναι ακριβώς «πολιτική» και συνδέεται εν τέλει με όλα τα τρέχοντα ζητήματα. Όχι μόνον τώρα που έχουμε μπαφιάσει, λόγω αμέτρητων μέτρων αλλά και παλαιότερα.
Η πρωθυπουργική ομιλία γινόταν σε κλίμα γκλαμουριάς.
Ήταν βραδινή, την ακολουθούσε δεξίωση και ως εκ τούτου αποτελούσε παράλληλα και κοσμικό γεγονός με τα «μοντελάκια» να περιφέρονται και τα «πηγαδάκια» να περιφέρουν κρίσεις και σχόλια για τους παρισταμένους. Ενώ «δορυφορικά» γινόταν «πάρτι», «συναντήσεις», «γεύματα» και άλλα τινά παρασκηνιακά, που ξεκινούσαν και κάνα-δυο μέρες πριν. Αυτά τα τελευταία, ως ένα βαθμό εξακολουθούν να γίνονται αλλά με περισσότερη διακριτικότητα για να μην προκαλούν και πιο συμμαζεμένα.
Και βεβαίως, την επόμενη μέρα ακολουθούσε, η πρωθυπουργική συνέντευξη, η οποία αποτελούσε μεγάλο πολιτικό γεγονός. Έκλεινε τη «σεμνή τελετή» της κυβέρνησης στη ΔΕΘ για να ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Βεβαίως όλο αυτό «στόλιζαν» πάντα, αλλά τα τελευταία χρόνια πολύ περισσότερο-καθώς αποτελούν πλέον εθιμική διαδικασία-μαζικές διαδηλώσεις. Μέσα οι δεξιώσεις, έξω οι διαδηλώσεις. Οι οποίες ενίοτε ξεφεύγουν και σε σοβαρότατα έκτροπα. Σε κάθε περίπτωση η Θεσσαλονίκη είχε την τιμητική της.
Καταρχήν κόπηκε η δεξίωση.
Πριν κάνει επισήμως την εμφάνισή της η «κρίση» όταν ήμασταν στο προοίμιο έμεινε η πρωθυπουργική ομιλία και κόπηκε το εν συνεχεία τραπέζωμα των συμμετεχόντων με πρόσκληση στην ομιλία.
Προφανώς είχε αρχίσει ήδη να μυρίζει μπαρούτι και είπαν να αρχίσουν το «συμμάζεμα».
Μετά και με του που «πλάκωσε» η κρίση κανονικά πλέον, περάσαμε σε «μαζικές» περικοπές. Η βραδινή πρωθυπουργική ομιλία έγινε πρωινή και η συνέντευξη Τύπου καταργήθηκε. Είναι αυτό που λέμε ακολουθούνται «συνοπτικές διαδικασίες», τύπου «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε».
Η ομιλία γίνεται πρωί, για να αποφεύγονται οι πολλές μαζικές διαμαρτυρίες που εξακολουθούν να γίνονται τα απόγευμα αλλά απουσία του πρωθυπουργού ο οποίος έχει ήδη αναχωρήσει για την Αθήνα και στην καλύτερη των περιπτώσεων τις παρακολουθεί από την τηλεόραση.
Όσο για τη συνέντευξη; Μάλλον «σοφά» από πολιτικής πλευράς, καταργήθηκε. Δηλαδή να πάει ο πρωθυπουργός και τι να πει; Τι να απαντήσει στον καταιγισμό των ερωτήσεων που προφανώς θα δεχόταν για το πλέγμα των ζητημάτων που ταλαιπωρούν μέχρις εξαντλήσεως τον Έλληνα της κρίσης; Και ποιον να πείσει; Να γυρίζει γύρω από την πολιτική του... ουρά χωρίς κάπου να καταλήγει; Και επιπλέον να επωμίζεται λόγω πιθανών στραβοπατημάτων κατά τη διαδικασία των απαντήσεων και περαιτέρω πολιτικό κόστος από αυτό που ήδη εκ των πραγμάτων επωμίζεται; (Στο παρελθόν που δεν ήταν και έτσι που είναι σήμερα τα πράγματα είχαν σημειωθεί πολλά πρωθυπουργικά «στραβοπατήματα κατά τη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ τα οποία πληρώθηκαν και ακριβά. Γιατί πέραν όλων των άλλων ο εκάστοτε πρωθυπουργός περνούσε και ένα είδος... εξετάσεων).
Πού είμαστε τώρα;
Αριβάρει ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη λέει ό,τι έχει να πει, εξαγγέλλει εκεί και κάνα μέτρο για να μπορεί να σταθεί, κάνει και μία γυροβολιά στην Έκθεση και μετά παίρνει τα καπελάκι του και αποχωρεί.
Στη συνέχεια, αυτό δεν έχει αλλάξει, βγαίνουν οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης και του τα «χώνουν» ανεξαρτήτως του τι έχει πει, διότι πρέπει να διαφωνούν. Είναι μέρος του «εθίμου» και αυτό.
Με δύο λόγια η ΔΕΘ έχασε την αίγλη της και οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες τη βαρύτητά τους.
Άντε και του χρόνου καλύτερα!
