Οπαδική βία. «Κάτω τα χέρια από...»

Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια, δικηγόρο Αθηνών,

μέλος του Μητρώου στελεχών της ΝΔ,

επιστημονικό συνεργάτη στη Βουλή των Ελλήνων

«Ό,τι αρχίζει με θυμό τελειώνει με ντροπή» είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Ντροπή γιατί μετά από δεκαετίες, η «σήψη βίας» στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού υποτροπιάζει αντί να υποχωρεί. Θυμός γιατί ήταν ένα παιδί μόλις 19 ετών. Απογοήτευση γιατί βλέπω γύρω μου «δάκρυα» υποκρισίας και τίποτα άλλο.
Για όσους παρακολουθούν τον τρόπο σκέψης και γραφής μου, θα ξέρουν ότι από την εποχή που με τίμησε με την εμπιστοσύνη του ο «Πατριάρχης» του αθλητικού δικαίου στην Ελλάδα, ο σπουδαίος Παντελής Δέδες, βρίσκω πιο ουσιαστικό το να προτείνω, από το να παραθέτω απλά σκέψεις, για το δήθεν «καλό» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ας δούμε αρχικά ποιοι συζητούν για το «καλό» αυτό και θα καταλάβουμε εύκολα την αιτία του προβλήματος. Το «καλό» που χρόνια τώρα σκοντάφτει κάπου μεταξύ διαπλοκής, πολιτικής και κομματικών γραμματίων, που πρέπει να εξοφληθούν για ανθρώπους, που καλούνται να διοικήσουν τον αθλητισμό, αλλά δεν γνωρίζουν τι σχήμα έχει μία μπάλα. Το «καλό» που χρόνια τώρα αποφασίζεται πίσω από κλειστές πόρτες, από ανθρώπους χωρίς την παραμικρή επαγγελματική, μορφωτική και κυρίως ΗΘΙΚΗ σχέση με τον αθλητισμό. Το «καλό» που χρόνια τώρα συζητείται στα ημίχρονα αγώνων, από ημιμαθείς ποδοσφαιρικούς και κυρίως κομματικούς τοπικούς παραγοντίσκους.
Κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Το ποδόσφαιρο εκβιάζει την πολιτική και η πολιτική μοιραία ενδίδει, μιας και οι οπαδικοί «στρατοί» είναι ταυτόχρονα και ψηφοφόροι. Τώρα ήταν η Θεσσαλονίκη, πριν 10 μέρες ο Πειραιάς, κάποτε ήταν η Λάρισα. Τώρα ήταν ο Άλκης, πιο παλιά ο Μιχάλης, το 1986 ο Χαράλαμπος. Για ποια βία μιλάμε, όταν αυτήν τη βία την έχουμε νομιμοποιήσει εμείς οι ίδιοι ως πολίτες; Όταν οι ίδιες οι ομάδες γνωρίζουν τους κατά καιρούς δολοφόνους, χωρίς να τους καταγγέλουν, χωρίς να τους απομονώνουν. Τι κι αν η ομάδα έχει παραβεί όλους του εθνικούς και διεθνείς κανόνες που διέπουν το ποδόσφαιρο; Τι κι αν οι πρόεδροι νιώθουν ότι αδικούνται στο Πρωτάθλημα; Τότε θα κινητοποιηθούν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μίας πόλης όλων των κόμματων και το ζήτημα θα λυθεί άμεσα. Τι κι αν οι μεγαλομέτοχοι θα εκβιάσουν την Πολιτεία για κανένα δημόσιο έργο, για καμία οικονομική στήριξη; Τότε θα βγουν στους δρόμους τα «καλόπαιδα» ως θεματοφύλακες των συμφερόντων όλων, με ένα σύνθημα. «Κάτω τα χέρια» από τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ, την ΑΕΚ, τον ΑΡΗ, τη Λάρισα, τον Πειραιά, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και πάει λέγοντας...
Όταν αρχίζουν τα «κάτω τα χέρια», τότε οπλίζονται τα χέρια κάποιων να δολοφονούν, να δέρνουν, να σακατεύουν. Όλοι εμείς γιατί λυπούμαστε; Εμείς οι ίδιοι δεν στέλνουμε στη Βουλή νταήδες που «κάνουν κατάληψη» στο βήμα της Βουλής, μάγκες που μιλάνε για «τσίγκινα σωβρακάκια» και ασκούν λεκτική βία μέσα σε έναν χώρο που δεν είναι γήπεδο, αλλά… Όταν λοιπόν από κορυφαίους θεσμούς εκπορεύεται η βία, η μαγκιά, ο χύμα τσαμπουκάς, τότε τι μπορούμε να περιμένουμε από «πιωμένους» οπαδούς. Δεν φτάνουν δυστυχώς τα κεράκια στο σημείο που χύθηκε το αίμα του Άλκη, το αίμα του Φιλόπουλου, το αίμα του Μπλιώνα στο Αλκαζάρ κάποτε. Εδώ θέλει «σκληρά» μέτρα διαφυγής από το πρόβλημα και όχι ημίμετρα που το κρύβουν κάτω από το χαλί.
Πάμε να ξαναπούμε λίγες προτάσεις λοιπόν, που έπρεπε να έχουν γίνει πράξη από χθες. Ίδρυση Ανώτατης Ανεξάρτητης Αρχής Αθλητισμού, στελεχωμένης από αθλητικούς δικαστές, στελέχη της ΕΛ.ΑΣ., εισαγγελείς του οικονομικού εγκλήματος, αθλητικούς τεχνοκράτες και ειδικούς γνώστες της αθλητικής επιστήμης, που θα εποπτεύει αυστηρά τον ελληνικό αθλητισμό. Ίδρυση Ακαδημίας Στελεχών Αθλητισμού στα πρότυπα της Εθνικής Σχολής Δικαστών, με έδρα την πόλη της ιστορικότερης περιφερειακής ομάδας όλων των εποχών, τη Λάρισα. Υποχρέωση στελέχωσης των Ομοσπονδιών και των ομάδων σε ποσοστό 30% αποκλειστικά από την Ακαδημία. Ίδρυση Αθλητικού ΣΔΟΕ, που θα ελέγχει τακτικά και έκτακτα, τα οικονομικά των ομάδων και τα πόθεν έσχες των διοικητικών στελεχών. Ίδρυση αθλητικών δικαστηρίων υπό την υπαγωγή και εποπτεία του Αρείου Πάγου. Οικονομική αποκατάσταση ζημιών, περιφρούρηση αγώνων, καταγγελία και αποβολή ταραξιών, μετακύλιση ευθύνης και συνεπειών από την πρόκληση οπαδικής βίας, αποκλειστικά στις ομάδες. Όσοι προσέρχονται στο γήπεδο θα κατέχουν αποκλειστικά ηλεκτρονικό εισιτήριο και θα είναι από πριν γνωστά τα στοιχεία τους στις Αρχές. Κατάργηση του όρου «Σύνδεσμοι» ομάδων και κλείσιμο όλων. Αυστηροί όροι και προϋποθέσεις συμμετοχής σε «Λέσχες» φιλάθλων, μία ανά ομάδα. Αυστηρές προϋποθέσεις ενασχόλησης κάποιου με τα διοικητικά των ομάδων. Στη διάθεση της ανεξάρτητης Αρχής, όλα τα οικονομικά και προσωπικά δεδομένα των στελεχών σε ομάδες και ομοσπονδίες. 3μηνη επαναξιολόγηση και επανεκτίμηση από την εφαρμογή των παραπάνω, υπό την απειλή αποκλεισμού της ομάδας, από εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις για τρία χρόνια.
Όταν η Θάτσερ απέκλεισε τις αγγλικές ομάδες (μιλάμε για αγγλικό ποδόσφαιρο κι όχι για κλωτσοσκούφια...) από την Ευρώπη, με το ιδιαίτερο πολιτισμικό βάρος που έχει το ποδόσφαιρο στη Γηραιά Αλβιόνα, δεν άνοιξε μύτη, γιατί η κοινωνία ήταν που το επέβαλε, το στήριξε και έδωσε την εντολή. Δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο παίζεται ακόμη στη «λάσπη». Το πιο θλιβερό βέβαια είναι ότι συνεχίζουμε αμετανόητοι...