Γκρίζο πάνω στο γκρίζο

Αφού σε προηγούμενο σημείωμα είπαμε πως μπορεί και να γκρινιάξουμε κάποια στιγμή, ακόμη και να κουτσομπολέψουμε, σήμερα θα... τηρήσουμε τον λόγο μας. Αυτές οι ηλιόλουστες μέρες, οι Αλκυονίδες, λίγο πριν εισβάλλει ο κακός χιονιάς που έπληξε κυρίως την Αττική με τα γνωστά αποτελέσματα, μας έβγαλαν από τα σπίτια μας για να... μαζέψουμε λίγο ήλιο.
Περπατήσαμε στους δρόμους του κέντρου, χαζέψαμε στις βιτρίνες των καταστημάτων τώρα με τις εκπτώσεις, ξεφύγαμε λίγο παραέξω, απογοητευτήκαμε από τη γύμνια της φύσης που περιβάλλει την πόλη, ενώ το φρεσκοφυτρωμένο χορτάρι -ολοπράσινος τάπητας- είναι ένα μήνυμα ότι η συνέχεια της ζωής και η ελπίδα πορεύονται μαζί. Απογοητευτήκαμε όχι μόνο για τη γύμνια αυτής της εποχής, αν κι ελπιδοφόρα, αλλά και από τις εικόνες της εγκατάλειψης, του ωχαδελφισμού και της έλλειψης ενδιαφέροντος και φαντασίας εκ μέρους των εκλεγμένων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Κι εξηγούμαι αμέσως. Μέσα στο γενικό γκρίζο αυτής της πόλης που ζούμε όλοι με τις απρόσωπες, τις κακόγουστες και ακαλαίσθητες πολυκατοικίες, τις χωρίς φαντασία και χρώμα, βλέπεις τις βρωμισμένες προσόψεις-επιφάνειες των δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων από τους... φερέλπιδες νεαρούς-νεαρές αμφισβητίες-επαναστάτες και οπαδούς του αισθητικού αχταρμά, να παραμένουν εκεί, απείραχτες επί μήνες, ακόμη και χρόνια, χωρίς να ενοχλούν καθόλου τους τοπικούς αρμόδιους.
Δεν πέρασε πολύς καιρός που είδαμε στην τηλεόραση ομάδες εθελοντών ευαισθητοποιημένων πολιτών της Ρώμης να ξεβρωμίζουν τους τοίχους των κτιρίων και των μνημείων της πόλης, μόνοι τους χωρίς τη βοήθεια των τοπικών Αρχών, γιατί αγαπούν την πόλη τους και τη θέλουν καθαρή κι ελεύθερη. Ποιος από τους τοπικούς ταγούς είναι ικανός να εμπνεύσει και να προωθήσει την ιδέα του εθελοντισμού και στην γκρίζα πόλη μας; Ποιος θα μπει μπροστά με το παράδειγμα του πρωτοπόρου εθελοντή; Ποιος θα «ζωστεί» με τα σύνεργα (πινέλα, βούρτσες, χρώματα, βερνίκια, σφυριά, καρφιά) για να βάψει π.χ. τις άχρωμες ξύλινες γλάστρες και να σβήσει τα απαράδεκτα γκράφιτι στην πλατεία Αγ. Μπλάνα; Ποιος θα εισηγηθεί για να κοπεί ένα μικρό κονδύλι προκειμένου να περαστεί ένα άχρωμο βερνίκι συντήρησης στα πατόξυλα της πεζογέφυρας του Αλκαζάρ πριν σαπίσουν από την προκλητική αδιαφορία; Ποιος θα καθαρίσει τους μεταλλικούς στύλους του ηλεκτρικού από τα κολλημένα κηδειόχαρτα και άλλα παρόμοια και ποιος θα εισηγηθεί να ορισθούν ειδικοί χώροι με ταμπλό, όπου θα βρίσκουν τη θέση τους αυτές οι αγγελίες; Τα μεταλλικά κάγκελα των πεζογεφυρών, όπως κι εκείνα του ποταμού πίσω από το Κηποθέατρο, από τότε που φτιάχτηκαν, ουδείς ενδιαφέρθηκε μέχρι σήμερα να τα συντηρήσει...
Ύστερα από όλα αυτά δεν σκοπεύουμε να σταματήσουμε την γκρίνια. Όπου βλέπουμε αδιαφορία και ολιγωρία, δεν πρόκειται να σιωπήσουμε, ούτε και να υιοθετήσουμε αυτά που λέει ο ήρωας του Σολζενίτσιν στον Ιβάν Ντενίσοβιτς: «Μούγκριζε όσο θες, μα σκύβε και τη ράχη σου για να φυλάγεσαι. Αν παρασταίνεις τον ξεροκέφαλο, θα φας το κεφάλι σου στο τέλος».
Απλά πράγματα. Το μεράκι είναι πολιτισμός και ο πολιτισμός μεράκι...

 

Από τον Τάσο Πουλτσάκη