Όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, δημοσιεύτηκαν πολλά κείμενα στήριξης προς το πρόσωπο του μαέστρου της Συμφωνικής, ως αδίκως βαλλόμενου από την περιβόητη πια έκθεση του ΑΣΕΠ. Χωρίς να έχω την παραμικρή σχέση με τη συγκεκριμένη έκθεση, καθώς ούτε καταγγέλων υπήρξα, αλλά ούτε εμπλεκόμενος με την ανάδειξή της, θα ήθελα να εκφράσω δημόσια την απογοήτευσή μου για όσα ανακριβή και αναληθή γράφτηκαν αλλά και ειπώθηκαν δημοσίως, αναφορικά με τη Συμφωνική Ορχήστρα και την ιστορία της. Δικαιούμαι πιστεύω να το πράξω, καθώς υπηρέτησα τη Συμφωνική Ορχήστρα της πόλης μου από το 1983, ως νεαρός τότε σπουδαστής βιολιού στο Δ.Ω.Λ. έως και το 2015 ως καθηγητής του και α’ βιολί στην ορχήστρα, θέση απ’ την οποία παύτηκα κατ’ εντολή και επιθυμία του μαέστρου της, γεγονός που οδήγησε στη μαζική αποχώρηση Λαρισαίων μουσικών και καθηγητών του Δ.Ω.Λ. από τη σύνθεσή της.
Αναφέρθηκε σε δημοσίευμα της «Ε» στις 12/1/22 από την πρόεδρο των «φίλων της Συμφωνικής» και όχι μόνον, καθώς ακολούθησαν παρόμοιες αναφορές κι από άλλους εκείνες τις μέρες, ότι πρωτεργάτης και ιδρυτής της Συμφωνικής είναι ο νυν μαέστρος της και συγκεκριμένα το έτος 1999. Απολύτως ανακριβές. Ο εμπνευστής και ιδρυτής της υπήρξε ο αείμνηστος διευθυντής του Ωδείου, Ιωάννης Τσανακάς, όχι μόνον γιατί συγκρότησε αυτό το μουσικό σύνολο ήδη από τη δεκαετία του ‘70, αλλά κυρίως γιατί διέθετε το όραμα να επενδύσει στο μέλλον της, ιδρύοντας στη δεκαετία του ‘80 σχολές οργάνων που θα αναδείκνυαν τους μουσικούς που θα τη στελέχωναν. Για τον σκοπό αυτόν, αναζήτησε και βρήκε άξιους και έμπειρους καθηγητές και μουσικούς όπως οι Ρουμάνοι Λαέτσου, Μακοβέι, Ντοροφτέι, Βάργκα, από τη διδασκαλία των οποίων, αναδειχθήκαμε μια νέα γενιά μουσικών της πόλης και στην οποία επίσης επιστρέψαμε μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μας, για να προσφέρουμε καλλιτεχνικά. Αποσιωπάται πλήρως, ότι το 2000, κάποιοι από εκείνη τη γενιά μουσικών ήμασταν επιτυχόντες στην πανελλαδικής προσκλήσεως ακρόαση ενώπιον επιτροπής καθηγητών από τη Γερμανία, μια ακρόαση που αφορούσε μόνον τους μουσικούς και όχι τον μαέστρο της ορχήστρας! Τι απέγινε εκείνη η σύνθεση της ορχήστρας; Διαλύθηκε το 2004, καθώς το κόστος συντήρησής της ήταν υψηλό για τον Δήμο, αφού οι επίσης επιτυχόντες στις ακροάσεις Αθηναίοι και Θεσσαλονικείς μουσικοί αξίωναν και δικαίως, διατροφή, ναύλα και φιλοξενία, ό,τι περίπου συμβαίνει και σήμερα με τους επίσης μετακλητούς της μουσικούς. Τη συνέχιση του έργου της Συμφωνικής επωμιστήκαμε από το 2005 και μετά, μια χούφτα Λαρισαίοι μουσικοί, -κάποιοι ανήκαμε στους επιτυχόντες της προαναφερόμενης ακρόασης- πετυχαίνοντας μέχρι το 2015 μια σημαντική καλλιτεχνική πορεία. Εργαστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια με αυταπάρνηση, με θυσίες τόσο σε προσωπικό όσο και σε οικογενειακό επίπεδο, συμβιβαζόμενοι συνειδητά με τη χωρίς συμβάσεις και ένσημα εργασία μας, για να μην επιβαρύνουν με περαιτέρω οικονομικά το λειτουργικό κόστος της ορχήστρας και με πενιχρή αμοιβή, σε σύγκριση με το παραγόμενο έργο και τον κόπο που απαιτούσε. Είχαμε όμως κίνητρο, την κοινή μας αγάπη για τη μουσική και στόχο να φτιάξουμε μια ορχήστρα της πόλης, που θα κρατούσε τους νέους απόφοιτούς της μουσικούς, να εκφραστούν καλλιτεχνικά και γιατί όχι, ν’ αποκασταθούν επαγγελματικά μέσω αυτής στο μέλλον. Πράγματι η πόλη τότε, αξιώθηκε να ζήσει μεγάλες συγκινήσεις, καθώς παρουσιάσαμε σημαντικά έργα μεγάλων συνθετών, όπως τ’ απαρίθμησε εξάλλου η κα πρόεδρος των «φίλων της Συμφωνικής». Παρέλειψε όμως στην αναφορά της αυτή, να κάνει την παραμικρή μνεία στα πρόσωπα που συνετέλεσαν, παρά στον έναν και μόνο συντελεστή, τον μαέστρο της ορχήστρας στον οποίο και πίστωνε την καθεμιά επιτυχία. Εξάλλου η δημόσια σιωπή των έξι και πάνω τελευταίων ετών από μέρους του συγκεκριμένου συλλόγου για την πλήρη αλλοίωση της σύνθεσης της Συμφωνικής και την αποχώρηση 15 αξιόλογων Λαρισαίων μουσικών, αρκετών εξ’ αυτών καθηγητών του Δ.Ω.Λ., μαρτυρά ότι είτε δεν έγινε αντιληπτή η απουσία από τα φιλόμουσα μέλη της, είτε ότι δεν δόθηκε η παραμικρή σημασία στο γεγονός. Δεν ξέρω πραγματικά ποιο απ’ τα δύο είναι χειρότερο. Θλίβομαι όμως που κανείς απ’ όλους που πρόσφατα τοποθετήθηκαν στο πλευρό του μαέστρου της ορχήστρας, δεν τόλμησαν να αρθρώσουν δημόσια, έστω μια μικρή αναφορά έγνοιας για όλους εμάς, όταν ήταν οι ίδιοι που κάποτε μας έσφιξαν το χέρι, αναγνωρίζοντας την προσφορά μας. Μια μακρόχρονη, γεμάτη κόπο αλλά και πολλή αγάπη προσφορά, για την οποία νιώθω υπερήφανος ότι πρωτοστάτησα και για την οποία δεν μετανιώνω, παρά την πικρία της αποπομπής μου. Εύχομαι πραγματικά η νέα ορχήστρα, να ζήσει τις ίδιες στιγμές ζήλου, αφοσίωσης αλλά και υπέρβασης -μια λέξη ιδιαίτερα προσφιλή στον μαέστρο της για την προσπάθειά μας- που επιδείξαμε στο παρελθόν, για το καλό της τέχνης και του πολιτισμού της πόλης.
Δημήτριος Εμμ. Καραμανώλης, πρώην α’ βιολί της Συμφωνικής Ορχήστρας.
