ούτε και τώρα ούτε και παλαιότερα. Ποτέ δεν θα υπάρχει Κράτος, αν έτσι θέλεις να το δεις. Το πρόβλημα είναι διαχρονικό, είναι διακομματικό, είναι διαπολιτισμικό και ό,τι άλλο «παίζει» σε «δια». Με τις φωτιές θα καίγεσαι και θα περιμένεις να σε σβήσουν, με τον χιονιά καλύτερα να κρύβεσαι στο λαγούμι σου σαν ασβός, με τα μποφόρια θα εκλιπαρείς να φτάσουν έγκαιρα οι ΔΕΗτζήδες να σε συνδέσουν και πάλι:
- «ΔΕΔΔΗΕ. Είστε σε γραμμή προτεραιότητας, παρακαλώ περιμένετε». Μουσική. Και ξανά η κασέτα της προτεραιότητας. Καλά... Αφόδευε ψηλά κι αγνάντευε.
Και μ’ αρέσει βρε μπαγάσα που εκθειάζεις τους Γερμανούς, γιατί φτυαρίζουν το χιόνι μπρος την πόρτα τους. Αλλά εσύ δεν λες να πάρεις τα πόδια σου σαρδανάπαλε. Μοναχά στην κριτική πάει η γλώσσα σου ροδάνι...
Στη Βουλή πάλι σφάζονται και το κάνουν με χάρη. «Είστε ανίκανοι, φύγετε». «Μήπως να σας θυμίσουμε τα δικά σας»; Πλήξη...
Εγώ πάλι ρε γαμώτη μου πώς νόμιζα ότι το χιόνι είναι χαρά; Ότι είναι οι ενθουσιώδεις κραυγές των παιδιών σαν ξυπνάνε και αντικρίζουν απ’ το παραθύρι τη λευκή συγχορδία της φύσης; Είναι η μάνα που μας έντυνε ζεστά και μας ξαμολούσε στην αλάνα της γειτονιάς μη θέλοντας να μας ανακόψει τον ενθουσιασμό. Είναι ο δάσκαλος, που όλο και έκανε τα στραβά μάτια στον χιονοπόλεμο που θα ξεσπούσε στο διάλειμμα.
Γιατί ο σοφός ο δάσκαλος ξέρει πως βασικό του μέλημα είναι να δημιουργήσει χαρά κι όμορφες αναμνήσεις. Να βγουν από τα χέρια του άνθρωποι χαρούμενοι και φυσικοί, γιατί αλλιώς δεν βγαίνει το μεγάλο ταξίδι της ζωής. Ο μαύρος κύκλος της κατάθλιψης είναι εκεί και σε περιμένει. Και είναι εκεί, ανάμεσα στις εκατέρωθεν βολές με τις χιονόμπαλες, που ερωτεύτηκες το Κατερινάκι με την κόκκινη μύτη και το κόκκινο πλεκτό σκουφί. Εκεί στο χιόνι, πάνω στα πάρκα του Φρουρίου παραμόνεψες τον Δημήτρη και του ορμήσατε μαζί με τον Γιάννη. Πού να ’ναι τώρα το Κατερινάκι; Κι ο Δημήτρης; Πού να τους ξέβρασε η ζωή; Μόνο για τον Γιάννη ξέρω. Που μακάρι να μην ήξερα... «Αντίο Γιάννη»... έγραφε ένας κοινός φίλος στο Facebook. Κορονοϊός έμαθα μετά... Κατάρα...
Επανέρχομαι. Εκείνο που με εντυπωσίασε στα ατέλειωτα χιονισμένα τηλεοπτικά πλάνα αυτών των ημερών, είναι πως κυριαρχούσε παντού η οργή και η αγανάκτηση για το χάσιμο της βολής μας.
-Αποκλειστήκαμε! Παγώσαμε! Δεν μπορούμε να βγούμε από την είσοδο της πολυκατοικίας μας. Τα αυτοκίνητά μας είναι εγκλωβισμένα!
Καμιά χαρά για το χιόνι- οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να παίζουν χιονοπόλεμο. Οι νέες μαμάδες, υπερβολικά προστατευτικές, δεν διανοούνται καν να αφήσουν παιδιά χωρίς επιτήρηση στο πάρκο που συγκεντρώνονται συνήθως μετανάστες κι άγνωστες φάτσες. Η υπομονή και η σοφία των παλιών χάθηκε. Κανείς πια δεν θα σου πει πως, «εντάξει βρε παιδάκι μου χειμώνας είναι, θα ρίξει και κανένα χιονάκι. Κι αυτό χρειαζούμενο είναι. Και καλοδεχούμενο...». Πόση ανισορροπία μας έχει βαρέσει κατακούτελα; Πόση υστερία;
Στα επόμενα πλάνα υπήρχε «χιονοπόλεμος», μα ήταν πραγματικός. Νεαροί φαντάροι,- Ρώσοι, Ουκρανοί, τι σημασία έχει;- παιδαρέλια όλοι τους, περιπολούν στο χιόνι. Σε πραγματικό χιόνι όμως, στο χιόνι της ρώσικης στέπας, όχι το χιονάκι της Αττικής Οδού... Με το όπλο στο χέρι και εν αναμονή εξελίξεων... με τα τανκς να οργώνουν το λευκό χαλί αφήνοντας παντού λασπουριά. Φαντάζομαι την αγωνία που θα ’χει η Βέρα...
Η Βέρα είναι ουκρανικής καταγωγής, μια από αυτές τις δίμετρες κουκλάρες οι οποίες, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, απελπισμένες κατηφόρισαν εδώ, στον υποτιθέμενο καπιταλιστικό παράδεισο για δουλειά και καλύτερη ζωή. Η γνωστή χιλιοειπωμένη ιστορία. Κι ο κτηματίας από γνωστό καμποχώρι της περιοχής- που την «ψάρεψε»- άγνωστο πού- και την παντρεύτηκε, ένας κοντός μαυριδερός και άσχημος σαραντάρης, ούτε που θα φανταζόταν ότι σ’ αυτή τη ζωή του αναλογούσε μια τέτοια γυναικάρα. Ήρθε μια μέρα στο Γραφείο μου στο σχολείο, ζητώντας ένα πιστοποιητικό για το παιδί της, μετά ξαναήρθε γιατί το παιδί αντιμετώπιζε μια πάθηση και προσκόμιζε συνεχώς δικαιολογητικά απουσιών. Με τα πολλά, γίναμε γνωστοί.
Μεγάλο καημό είχε... Δεν είναι μόνο τα προβλήματα εδώ στην Ελλάδα, «είναι και το παιντί κύριος διευθυντής. Το αφήκα στο μάνα μου στο Ουκράνια... Ο άλλος ντεν το τέλει» -τι χαριτωμένη, αλήθεια, αυτή η σλαβική εκφορά των ελληνικών! Το «άλλου πιντί»- ας τον πούμε Γιούρι- το έκανε πολύ μικρή με έναν συνομήλικό της Ρώσο, πολύ ανώριμο για να αναλάβει ευθύνες, που τον παράτησε πολύ γρήγορα - άμα το μυαλό είναι όλο στο βότκα τι προκοπή να περιμένεις κύριος διευθυντής;».
Το 2014, με τη ρωσική εισβολή στην Κριμαία, πήγε να τρελαθεί. Τα μάζεψε κι έφυγε φοβούμενη ταραχές, έλλειψη τροφής κι η μάνα της τα ’χε χαμένα. Δεν άκουσε τίποτα, ούτε τις απειλές του κτηματία, «έτσι και φύγεις μωρή καρ... μην ξαναγυρίσεις», «βρε άμε στο διάολο παλιο...» του απάντησε. Χώρισαν... Ποιος ξέρει; Μπορεί και για καλό.
Αν τα μετράω καλά τα πράματα, ο Γιούρι της τώρα θα ’ναι φαντάρος του Ουκρανικού Στρατού, σε καθημερινές περιπολίες στις παγωμένες στέπες... Ένας πιτσιρικάς που περιμένει τους απέναντι πιτσιρικάδες. Με το αίμα να βράζει, έτοιμο να χυθεί. Το χιόνι συνεχίζει να πέφτει αλλά μάλλον είναι το τελευταίο που τους απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς εκεί δεν έχουν επιλογή. Παρά μονάχα περιμένουν να δουν τους υπολογισμούς του Πούτιν απ’ τη μια, των Δυτικών από την άλλη και να δουν πού θα κάτσει η μπίλια σ’ αυτόν τον πόλεμο διαρκείας, σ’ αυτόν τον χιονοπόλεμο που δεν είναι της χαράς, αλλά του τρόμου και της αγωνίας...
Έχω πολύ καιρό να δω τη Βέρα... Ποιος να ξέρει; Χώρισε οριστικά; Ξανάσμιξε με τον κτηματία;
Ή μήπως τρελαμένη έφυγε και πάλι για την πατρίδα της; Το βέβαιο είναι πως αν καμιά φορά βλέπει στην ελληνική τηλεόραση την υστερία των «αποκλεισμένων», θα χαμογελάει. Ή πάλι θα ρίχνει τις μούντζες που χρειαζόμαστε για να συνέλθουμε...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ Alexiskalesssis@yahoo.gr
