* Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, θεολόγου.
Είναι ομολογουμένως πολλά τα βάσανα και οι δοκιμασίες της ζωής. Ασθένειες, κακοτυχίες και τόσα άλλα δεινά, που κάμπτουν και τσακίζουν ψυχοσωματικά και τους πιο γενναίους. Τους πιο ισχυρούς χαρακτήρες. Ακόμη και μεγάλες προσωπικότητες. Εφαρμόζεται και σ’ αυτές τις προσωπικότητες ο αιωνίου κύρους αψευδής λόγος του Θεανθρώπου: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε» (Ιω. 16,33). Εύστοχα αποφαίνεται ο μεγάλος μας διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Σα να ‘χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου».
Φιλοσοφώντας πάνω στ’ ανθρώπινα ο πιο μεγάλος απ’ όλους τους χριστιανούς ποιητές Ρωμανός ο Μελωδός (5ου-6ου μ.Χ. αι.), ο οποίος ονομάστηκε γι’ αυτό «Πίνδαρος της χριστιανικής ποιήσεως», γράφει μελαγχολικά: «τοις του βίου τερπνοίς ενητένιζον, λογισμώ θεωρών τα γινόμενα και σκοπήσας αυτών το επώδυνον, την ζωήν των βροτών εταλάνισα».
Στις μεγάλες δυσκολίες, που η ανθρώπινη ύπαρξη νιώθει να κλονίζεται τόσο πολύ, σα να φεύγει το έδαφος από τα πόδια, καταφεύγει στη θρησκεία και στο Θεό. Ζητάει με θέρμη και σπαραγμό ψυχής τη βοήθεια του Θεανθρώπου Λυτρωτή και Σωτήρα Ιησού Χριστού, της Παναγίας Μητέρας του και των Αγίων. Έτσι ηρεμεί, γαληνεύει η ψυχή του. Αντλεί δύναμη και ελπίδα να συνεχίσει την πορεία της ζωής. Και πετυχαίνει την ποθητή βοήθεια.
Όπως παρατηρούν οι Πατέρες της Εκκλησίας, «δύναται ο Θεός εξ απόρων πόρον ευρείν».
Γράφονται οι απλές αυτές και άτεχνες γραμμές εξ αφορμής του βιβλίου «Ήταν θαύμα της Παναγίας», που δέχθηκε ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος από τον φίλο συνάδελφο και εκλεκτό συγγραφέα Γεώργιο Γ. Ψαλτάκη, στο οποίο εκτίθενται, όπως ο υπότιτλος του βιβλίου δηλώνει, πενήντα αληθινές ιστορίες. Αλλά και εξαιτίας μικρού εντύπου, που του είχε προσφέρει φίλος, απόμαχος τώρα της Θέμιδος. Περιγράφει αυτό τη συγκλονιστική ιστορία της θεραπείας δίχρονου παιδιού, που έπασχε από λευχαιμία και ήταν στα πρόθυρα του θανάτου, ύστερα από τη θερμή προσευχή μιας αμαρτωλής. Μιας πόρνης!
Ας επιτραπεί να περιοριστούμε για την ώρα στην παράθεση του κειμένου της φωτοτυπίας, επειδή είναι σύντομο, για την οικονομία του χώρου και για να μην κουράσουμε τους αγαπητούς αναγνώστες, επιφυλασσόμενοι για άλλα δημοσιεύματα από το βιβλίο του καλού φίλου συναδέλφου.
Αναφέρει, λοιπόν το κείμενο:
«Μια πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ένα νοσοκομείο με το δίχρονο παιδάκι της να χαροπαλεύει από λευχαιμία. Ο πόνος της είναι πολύ μεγάλος, διότι ήδη έχει χάσει άλλα δύο παιδιά, και τώρα έβλεπε να της φεύγει και το τελευταίο, το τρίτο της βλαστάρι. Όσο περνούσαν οι ώρες, τόσο και πιο πολύ μεγάλωνε η απελπισία της.
Ήταν ήδη 2.00 μετά τα μεσάνυχτα, όταν όλως εκτάκτως πέρασε από το θάλαμο ο διευθυντής του τμήματος, γιατί κάποια οικογένεια τον είχε καλέσει «επί πληρωμή» για να δη το κοριτσάκι τους, που επίσης ήταν άρρωστο βαριά. Το εξέτασε, έδωσε κάποιες οδηγίες και αισθανόμενος μια παρόρμησι –ασφαλώς εκ Θεού- πέρασε να δη πώς ήταν και τ’ άλλα παιδάκια. Και τότε πρόσεξε και το δίχρονο παιδάκι της χαροκαμένης εκείνης μάνας. Το εξέτασε και της είπε:
-Λυπάμαι πολύ, κυρία μου. Πάρε το παιδάκι σου και φύγε τώρα, για να πεθάνει τουλάχιστον στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου.
Σαν το άκουσε αυτό η δύστυχη μάνα από το στόμα του γιατρού, όλα γύρω της μαύρισαν και έπεσε στο κρεβατάκι του παιδιού της σπαράζοντας με λυγμούς. Έξαλλη από τον πόνο, τύλιξε το παιδάκι της με μια κουβερτούλα, το έσφιξε στην αγκαλιά της και έφυγε τρέχοντας. Βγήκε στον δρόμο…Παντού επικρατούσε ερημιά και ησυχία. Κανένας άνθρωπος ούτε καν αυτοκίνητο δεν κυκλοφορούσε. Μόνον ο δικός της σπαραγμός ακουγόταν.
Σε μια στροφή του μεγάλου δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά της μια νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ετών. Μόλις είχε τελειώσει τη «δουλειά» της. Ποια δουλειά: Ήταν πόρνη και είχε τελειώσει την νυκτερινή βάρδια της αμαρτίας.
Μόλις έφθασε η μάνα μπροστά της, τη σταμάτησε και της έβαλε με βία το παιδάκι της μέσα στην αγκαλιά της. Ταυτόχρονα, έπεσε στα πόδια της και φώναξε:
-Σώσε το παιδί μου! Σώσε το παιδί μου! Σώσε το παιδί μουουουου!!!
Τα έχασε αυτή! Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, βυθισμένη στον βούρκο της ακολασίας, αφού μόλις είχε τελειώσει την δουλειά της αμαρτίας! Τι να κάνη; Στα πόδια της μια μάνα, στα χέρια της ένα παιδί που έσβηνε. Το είδε ότι έσβηνε. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και είπε με δυνατή φωνή:
-Τι προσευχή να κάνω τώρα Θεέ μου; Εγώ είμαι αμαρτωλή, εγώ είμαι πόρνη! Τώρα μόλις «τελείωσα» την παράνομη εργασία μου. Αν δεν μ΄ ακούς εμένα –και δεν θα με ακούσης, βέβαια, γιατί είμαι αμαρτωλή –άκουσε τουλάχιστον αυτή την πονεμένη μάνα.
Αυτά είπε. Κι εκείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα! Κατέβηκε ένα φως από τον ουρανό και το παιδί άνοιξε τα μάτια του, φώναξε «μανούλα μου!» κι άπλωσε τα χεράκια του αγκαλιάζοντας την πόρνη, γιατί νόμισε ότι αυτή ήταν η μανούλα του.
-Παρ΄ το της είπε. Ο Θεός έκανε το θαύμα Του! Ο Θεός άκουσε την προσευχή μιας αμαρτωλής. Όχι της μάνας! Μιας αμαρτωλής, μιας πόρνης! Αυτό τάραξε τα λιμνάζοντα «νερά» στην ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας, ώστε με συντριβή και μετάνοια, Εξομολόγηση και θεία Κοινωνία οριστικά πλέον άλλαξε το σκοτάδι της αμαρτίας με την εν Χριστώ ζωή. Δόξα στο Όνομά Σου, Κύριε!»
Ύστερα από αυτά, περιττεύει, νομίζω κάθε σχολιασμός. Το κείμενο μιλάει εύγλωττα, ρεαλιστικά, συγκλονιστικά. Και εξηγεί κατά τον καλύτερο τρόπο, γιατί συγκινεί τόσο πολύ τους πιστούς το υπέροχο τροπάριο της μεγάλης ποιήτριας του Βυζαντίου Κασσιανής, που ψάλλεται τη Μεγάλη Τρίτη βράδυ.
