Πασχίζουν για το καλύτερο. Μερικοί πολιτικοί, αμετροεπείς και φιλόδοξοι, (όπως άλλωστε παντού) πήραν θάρρος και εφησυχάζουν. «Μην ανησυχείτε, λένε. Εμείς έχουμε αποθέματα του φυσικού αερίου (ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον φωνάζουμε). Κανένας φόβος, λένε;» Κι όμως το καλύτερο απόθεμα είναι τo μυαλό των νέων, η μόρφωση, η Παιδεία.
Και σ’ αυτά πρέπει να επενδύσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως το μέγεθος μιας χώρας, δεν εξαρτάται από το γεωγραφικό της μέγεθος, ούτε από τον πληθυσμό της, μα ούτε και από τα αγαθά της γης. Παμμέγιστη η αξία και η επένδυση στη γνώση. Ιδιαίτερα στο σημείο αυτό, πανθομολογουμένως, όλοι το τονίζουν. Όσο δεν έχουμε καλή Παιδεία τόσο θα είμαστε ουραγοί των πάντων.
Από τα πρωτάκια στο Δημοτικό Σχολείο και ιδιαίτερα στη Μέση και Ανώτατη Παιδεία με κάθε κόστος, πρέπει να κτίζουμε λιθαράκι, λιθαράκι, την ολοκληρωμένη προσωπικότητα, των παιδιών, των αυριανών πολιτών.
Με βάση και ανάλημμα, τους ορθολογισμούς, το βάθος των γνώσεων. Τα παιδιά μας, που θα ενταχθούν στην αυριανή κοινωνία, πρέπει να είναι πανέτοιμα, να αγωνισθούν σκληρά μέσα στο ελληνικό, αλλά και παγκόσμιο, γίγνεσθαι. Ρωτήστε τι αντιμετωπίζουν τα παιδιά, που έφυγαν στο εξωτερικό; Σκληρή δουλειά. Καθημερινά αντιμαχόμενα με την «Αριστεία». Διαρκής αυτοβελτίωση Aξιολόγηση και Aπόδοση. Τα προηγμένα κράτη, ήδη από πολύ νωρίς έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μόνη επένδυση που δρα, σε όλα τα πεδία, είναι η Παιδεία.
Από στατιστικές προκύπτει, πως στη 10ετία του 1950, οι προηγμένοι λαοί έκαναν βήματα μπροστά. Ενώ εμείς; Θα λέγαμε, πως εκείνοι τρέχουν αστραπιαία σαν λαγοί διωκόμενοι κι εμείς ακολουθούμε σαν χελώνες. Δύσμοιρη παιδεία.
Σε τούτη τη μικρή Πατρίδα, χωρίς σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, αντί περισσότερο όλων να στραφούμε προς μια σύγχρονη Παιδεία, πράττουμε το αντίθετο. Εύγε μας.
Μια αξιόλογη προσπάθεια, έγινε κατά το παρελθόν, από την τότε υπουργό Παιδείας, την Άννα Διαμαντοπούλου, θαρρώ με τον Νόμο 4048. Αυτός ο Νόμος, τόσον άρτιος ήταν, ώστε υπερψηφίστηκε από όλα τα κόμματα στη Βουλή με 284 ψήφους. Πολλά χρονίζοντα προβλήματα λύνονταν ριζικά. Δυστυχώς όμως, μόλις ήλθε ο Σαμαράς με Υπουργό ανίδεο τον Αρβανιτάκη και κατόπιν ισχυρών πιέσεων και συμφερόντων, αναίρεσε ριζικά τον Νόμο και ξανάπεσε η Παιδεία, σε τέλεια διάλυση. Έπειτα, για να μιλήσουμε μόνον για Πανεπιστήμια, τα Εκπαιδευτικά έπεσαν πάνω σε ιδεοληψίες και κομματικές γραμμές. Δεν τόλμησαν να καταργήσουν το Πανεπιστημιακό «άσυλο». Το άσυλο, που καθιερώθηκε, μόνο για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών των φοιτητών. Και έγινε «Άσυλο» καταφυγής, νέων που βγαίνουν τη νύχτα στους δρόμους, αντιμάχονται την Αστυνομία με μολότωφ και μόλις ζοριστούν ξαναμπαίνουν στα Πανεπιστήμια, απολαμβάνοντες το άσυλο.
Αντέδρασαν στην αξιολόγηση των καθηγητών και των δύο βαθμίδων. Σ’ αυτό συνηγόρησαν και οι καθηγητές. Γιατί άραγε; Τι φοβούνται; Τι αποφεύγουν; Σε όλον τον κόσμο όχι μόνον στην Παιδεία, αλλά και σε κάθε Δημόσια θέση η αξιολόγηση, αποτελεί τη βάση ανέλιξης.
Καταπολεμήθηκε σφοδρά και επετεύχθη η μη ίδρυση μη Κρατικών Πανεπιστημίων. Μεγάλο λάθος. Η Κύπρος επιτρέπει την ίδρυση μη Κρατικών Πανεπιστημίων. Υπερέβησαν και τα έσοδα του Κυπριακού Τουρισμού.
Οι καιροί, ου μενετοί. Βαθιές επιμελημένες και θαρραλέες αποφάσεις, για την ανατροπή αυτής της ελώδους κατάστασης, που εδώ και 10ετίες μας παιδεύει. Όλοι τρέχουν με ταχύ ρυθμό. Δεν θα προλάβουμε ν’ ανέβουμε στο τρένο που περνά μπροστά μας. Θα μείνουμε ξοπίσω ουραγοί.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
