Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΚΑΛΩΣ ή κακώς, του λοιπού, στα Δημοτικά και τα Περιφερειακά Συμβούλια, σε πολλές (στις περισσότερες) περιοχές της χώρας, θα συμμετέχουν και εκπρόσωποι της «Χρυσής Αυγής»... Στις συνεδριάσεις, στις συσκέψεις, στις εκδηλώσεις θα έχουν το δικαίωμα να εκθέτουν τις απόψεις τους δημοκρατικά, όσο αντιδημοκρατικές κι αν θεωρούνται αυτές οι απόψεις... Αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας: να δίνει τον λόγο ακόμη και στους εχθρούς της... Και δεν είναι μόνον οι εκπρόσωποι της «Χρυσής Αυγής» που κάνουν χρήση αυτής της δυνατότητας... Το ίδιο κάνουν κι όσοι χαρακτηρίζουν «αστική» τη δημοκρατία, για να υποβαθμίσουν την αξία της έναντι «δημοκρατιών» που αποθεώθηκαν για το, υποτίθεται, βαθύτερο περιεχόμενό τους κι ήταν στυγνές δικτατορίες... Στυγνότερες μάλιστα, αυτής του Μεταξά...
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ του τι αρέσει και τι δεν αρέσει στον καθένα από εμάς, το δικαίωμα του να ζητωκραυγάζει κάποιος στη Βουλή ή στο Περιφερειακό Συμβούλιο υπέρ του Βενιζέλου, υπέρ του Τσίπρα, υπέρ του Σαμαρά, υπέρ του Παπαδόπουλου, υπέρ της ΑΕΛ και (όσο τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια παραμένουν στο συρτάρι) υπέρ του Χίτλερ, το δίνει ο ελληνικός λαός... Ο οποίος, πριν αποφασίσει να «μοιράσει την τράπουλα» έχει ενημερωθεί επαρκώς και για τις απόψεις του Κασιδιάρη και για τις απόψεις του Νικολόπουλου και για τις απόψεις καθενός απ΄ αυτούς που του προτείνονται απευθείας ή μέσω των κομμάτων...
ΑΝ λοιπόν, ένα τμήμα του λαού της Θεσσαλίας αποφάσισε μετά από ώριμη σκέψη ότι, ο προφυλακισμένος ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης, βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» Παν. Ηλιόπουλος είναι χρήσιμος στο Περιφερειακό Συμβούλιο, αυτό δεν αντιμετωπίζεται με αντιφασιστικές συγκεντρώσεις... Αντιμετωπίζεται με πειστική επιχειρηματολογία στο πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου... Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο... Σ΄ αυτό τον δημόσιο διάλογο μάλιστα, το επίδικο αντικείμενο δεν πρέπει να είναι το αν δικαιούται ή όχι ο Ηλιόπουλος να κάνει χρήση των δημοκρατικών του δικαιωμάτων (το αυτονόητο, δηλαδή), αλλά το τι έθελξε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους ώστε να επιλέξουν αυτόν και τους ομοίους του και να τους καταστήσουν «εκλεκτούς»... Ακόμη περισσότερο: γιατί, παρά τη δολοφονία του Φύσσα, παρά τις προφυλακίσεις και τις αποκρουστικές εικόνες από τη συχνά ένοπλη και γενικότερα βίαιη δραστηριότητά τους, επιμένουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες να τους στέλνουν στη Βουλή, στο Ευρωκοινοβούλιο, στα Περιφερειακά και τα Δημοτικά Συμβούλια... Όταν μάλιστα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν κρύβουν λόγια, δεν «στρογγυλεύουν» τον λόγο τους, αλλά γίνονται ακόμη περισσότερο επιθετικοί... Στη Θεσσαλονίκη π.χ., την πόλη που είχε 50.000 Εβραίους, θύματα του Ολοκαυτώματος, δεν έστειλαν στο Δημοτικό Συμβούλιο έναν απλό χρυσαυγίτη, αλλά τον άνθρωπο που έγραψε και τραγούδησε το περίφημο «Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω, αχ, το Άουσβιτς, πόσο τ’ αγαπάω»!... Πόσοι τον ψήφισαν; 10.195 ψηφοφόροι!... Αυτοί προφανώς, είναι το πρόβλημα και όχι ο «εκλεκτός» τους...
ΠΟΙΑ είναι η άμυνα σ’ αυτό το κοινωνικό πρόβλημα λοιπόν; Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας; Η επιστροφή στην ευμάρεια που δεν θα στέλνει αγανακτισμένους ψηφοφόρους στη «Χρυσή Αυγή», κατά την ανάλυση της Αριστεράς; Ή μήπως, η αποχή από τις συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου κατά τη διάρκεια της πενταετίας της παρουσίας του κάθε Ηλιόπουλου στη σύνθεσή του; Τίποτα απ’ ολ’ αυτά... Νομίζω ότι φρονιμότερο είναι ν’ αποδεχτούμε ψύχραιμα τη συνύπαρξη με το «τέρας» που οι ίδιοι δημιουργήσαμε... Να επιτρέψουμε την ενσωμάτωσή του στην πολιτική ζωή της χώρας και ν’ αφήσουμε σιγά – σιγά την καθημερινότητα να διαβρώνει τη δυναμική του... Η ιστορία αποδεικνύει ότι η δίωξη των ιδεών (ακόμη και των πιο αποκρουστικών) στο τέλος τις ευνοεί... Η δημιουργία ισχυρών αντισωμάτων στο επίπεδο της πολιτικής επιχειρηματολογίας είναι η μόνη οδός... Η δυνατότητα των χρυσαυγιτών να εκφράζονται ελεύθερα και δημοκρατικά στη Βουλή, στα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια δεν είναι «μειονέκτημα» του δημοκρατικού πολιτεύματος έναντι των εχθρών του, αλλά ο μόνος τρόπος ώστε ο αποκρουστικός λόγος να ακούγεται δημόσια... Αν είναι όντως «αποκρουστικός» θ’ απομονώνεται... Αν καθίσταται ελκυστικός για μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, το πρόβλημα τότε, θα ‘ναι η κοινωνία και όχι ο λόγος...
