Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου είναι η εκδήλωση ακραίων ιδεολογικών αντιλήψεων με θρησκευτικό προκάλυμμα, που συχνά καταλήγουν σε πάσης φύσεως τρομοκρατική δράση. Το πρόβλημα αυτό σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, όπου η τεχνολογία και οι μεταφορές καταργούν τις αποστάσεις, καθίσταται οικουμενικό. Τις προηγούμενες δεκαετίες είδαμε πολλές τραγικές εκδηλώσεις αυτού του φαινομένου, είτε με ατομικές τρομοκρατικές ενέργειες, είτε με μεγάλου εύρους στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως ο πόλεμος που διεξήγαγε το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία. Και αν η τρομοκρατική αυτή οργάνωση συνετρίβη επί του πεδίου, η ίδια ή παρακλάδια της συνεχίζουν να δρουν σε άλλες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος είναι μια σύνθετη διαδικασία, που απαιτεί συνεργασία μεταξύ κρατών και στοχευμένες πρωτοβουλίες. Σε αυτές συμπεριλαμβάνεται η ενεργός ενίσχυση των δυνάμεων που μάχονται τις ομάδες των τρομοκρατών. Όταν απειλείται η ελευθερία και η ζωή συνανθρώπων μας, από τη βαρβαρότητα κάποιων φανατικών, πρέπει να υπάρχει ομόθυμη απάντηση της διεθνούς κοινότητας, που να εκφράζεται με συγκεκριμένες αποφάσεις, οι οποίες δεν μένουν σε επίπεδο λεκτικής καταδίκης.
Διεθνής συνεργασία απαιτείται, όμως, και για την οικονομική ανασυγκρότηση των περιοχών αυτών, όπου ο πόλεμος, η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες συνιστούν θερμοκήπια φανατικών και τρομοκρατών. Η ανέχεια, το αίσθημα της απόρριψης, τα καθημερινά αδιέξοδα καθιστούν εκατομμύρια ανθρώπους ευάλωτους σε κηρύγματα μισαλλοδοξίας και μίσους. Γι’ αυτό και είναι κοντόφθαλμη η απουσία -λόγω διαφόρων γεωπολιτικών συμφερόντων- γενναίων χρηματοδοτικών ενισχύσεων για την ανάπτυξη αυτών των περιοχών.
Για τη ριζική, όμως, εξάλειψη του φαινομένου, προϋπόθεση είναι η προηγούμενη απάλειψη των θρησκευτικών προκαταλήψεων και του μίσους για τον «άλλον», για τον συνάνθρωπο που δεν ανήκει στην ίδια θρησκευτική ομάδα. Κι αυτό το μίσος, στην πραγματικότητα, καμία θρησκεία δεν το εγκρίνει και καμία θρησκεία δεν επιθυμεί τον πόνο και τη διαίρεση. Κεντρικός πυρήνας των θρησκειών είναι η ειρήνη και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτήν την αλήθεια οφείλει, πρωτίστως, το ίδιο το ήπιο Ισλάμ να την αναδείξει και να την κάνει κτήμα των πολιτών του μουσουλμανικού κόσμου. Να γκρεμίσουν οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που αναπαράγονται από ακραίους θεολόγους και θεολογίζοντες του Ισλάμ.
Από την πλευρά μας, ο χριστιανικός κόσμος και ιδιαιτέρως οι Ορθόδοξοι τείνουμε χείρα φιλίας σε κάθε τέτοια πρωτοβουλία. Έχουμε χρέος να καταδείξουμε ότι επιθυμία μας είναι η καταλλαγή των παθών, η ειρηνική συμβίωση με τις άλλες θρησκείες, ο διαπολιτισμικός διάλογος. Άλλωστε, η μακραίωνη γειτνίαση με τον μουσουλμανικό κόσμο μάς έχει προικίσει με πλούσια εμπειρία που μπορούμε να τη μετουσιώσουμε σε πρακτικές συνεργασίας για ένα καλύτερο κοινό μέλλον.
Στο πλαίσιο αυτό η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας εγκαινίασε τον διάλογο με την Παγκόσμια Μουσουλμανική Λίγκα, που έχει έδρα την, ιερή για τους μουσουλμάνους, πόλη της Μέκκας και συγκεντρώνει στους κόλπους της μουσουλμάνους όλων των δογμάτων απ’ όλο τον κόσμο. Στις συναντήσεις με την ηγεσία της είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τη συναντίληψή μας για την ανάγκη εξάλειψης των εξτρεμιστικών αντιλήψεων και της μισαλλοδοξίας, αλλά και τα φιλικά αισθήματα για την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό. Η συμπόρευση επί αυτής της οδού της αλληλοκατανόησης και της συνεργασίας συνιστά ταυτόχρονα και την πλέον ενδεδειγμένη απάντηση σε όσους επιχειρούν να εργαλειοποιήσουν τη θρησκεία για την επίτευξη άλλων στοχεύσεων, όπως εσχάτως πράττει η γείτων Τουρκία.