Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΝΑΣ πολύ χύμα, ντόμπρος, καλοσυνάτος άνθρωπος, ο Απόστολος, πλήρης ημερών, έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο μόλις προχθές. Δεν χρειαζόταν περισσότερα από συστάσεις. Απόστολος αν άκουγες, αμέσως έφερνες στο νου τον Χονδρονάσιο. Τον έπαρχο, τον πρόεδρο, το ιστορικό και ασυμβίβαστο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, εκείνου του ΠΑΣΟΚ της εποχής του Ανδρέα. Αν και είχε αποσυρθεί τελευταία, περιορισμένος λόγω των προβλημάτων της υγείας του, στην εκκλησία της Νίκαιας όπου τελέστηκε τις προάλλες η νεκρώσιμος ακολουθία, έγινε το αδιαχώρητο...
ΔΕΝ γράφω νεκρολογία, απλά σκαλίζω μνήμες από μια άλλη εποχή, τόσο κοντινή που, όμως, οι αλλαγές στη χώρα που συντελέστηκαν από τότε μέχρι σήμερα, κάνουν την απόσταση να φαίνεται τόσο μακρινή... ίσα με το φεγγάρι! Και για όσους από τους φίλους του Απόστολου έζησαν αυτή την εποχή, η κηδεία του, έγινε αιτία να ανταμώσουν ξανά όλοι αυτοί, σαν να ήταν από τα σχολικά προγραμματισμένα ραντεβού της τάξης, που έδιναν οι παλιοί συμμαθητές τρεις δεκαετίες μετά την αποφοίτηση...
ΟΙ περισσότεροι πλέον, με άσπρα μαλλιά. Παλιές καραβάνες, που λένε... Άλλοι συνταξιούχοι, άλλοι έτοιμοι να βγουν στη σύνταξη. Όλοι χορτασμένοι από εμπειρίες. Οι περισσότεροι και από δημόσια διοίκηση. Ίσως χορτάτοι και από εξουσία. Άλλοι με ενοχές για ό,τι δεν έκαναν και άλλοι με περηφάνια για ό,τι έκαναν. Καμία σχέση με τους καινούργιους, τούτους τους γραβατωμένους, τους ατσαλάκωτους, τους... σύγχρονους. Και ο Απόστολος στη μέση. Μια ιστορία από μόνος του. Για τον τόπο του. Αλλά και παραπέρα. Μια προσφορά στα κοινά που φαίνεται αλλά και που δεν φαίνεται...
ΤΟΥΣ παρατηρούσα από μία γωνία. Σκληρά πρόσωπα, φθαρμένα από τον χρόνο και τη δουλειά, απομεινάρια μιας γιαλαντζί εποχής, της ανερχόμενης ελληνικής σοσιαλιστικής πραγματικότητας της δεκαετίας του ’80, νεολαίοι με ζιβάγκο τότε, μεθυσμένοι από δύναμη και εξουσία, να... λύνουν και να δένουν κοντά στον μεγάλο αρχηγό, όλοι τους αμαρτωλοί και όλοι τους αναμάρτητοι, μια ιστορία ο καθένας χωριστά, οι περισσότερες με τον μακαρίτη μέσα, νέοι γεμάτοι πείσμα και αισιοδοξία, καλές όσο και παρεξηγημένες εποχές. Οι εποχές των Αποστόλων. Όλων των Αποστόλων. Και των κεκοιμημένων και των ζωντανών. Να τους κοιτάζεις με τόσες θύμησες και να λες: Είναι κι αυτοί υπεύθυνοι που φτάσαμε ως εδώ; Ίσως και να μην το κατάλαβαν...
ΑΥΤΟΣ ο ξεχωριστός Απόστολος, που αποχαιρετήσαμε προχθές, ήταν από μόνος μια εποχή. Ήταν εκείνος ίσως, ο μόνος που θα μπορούσε να τους μαζέψει όλους εκεί. Παλιούς συντρόφους, Νικαιώτες φίλους και γνωστούς, ήταν αυτός που πρώτος πριν την ίδρυση του κόμματος του Ανδρέα, φιλοτέχνησε στο ψηφοδέλτιο του συνδυασμού του στις δημοτικές εκλογές, τον γνωστό ήλιο του ΠΑΣΟΚ και ήταν αυτός που δεν δίσταζε με μια σημαία της «αλαμόλα» να κηρύσσει την έναρξη του θερισμού στον κάμπο πάνω σε ένα τρακτέρ!
