Παιδιά για το Πανεπιστήμιο

Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο

Πολύς λόγος έγινε τώρα τελευταία για την είσοδο στα πανεπιστήμια και πολλών παιδιών τα οποία φέτος έμειναν εκτός σχολών. Κανείς όμως δεν τόλμησε, κατά την άποψή μου, να το πει καθαρά.
Εάν επιθυμούσε η κοινωνία μας κανένας να μην παίρνει την κρυάδα της αποτυχίας, δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης οι Πανελλαδικές. Σε όποιον αποφοιτούσε από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση -ασχέτως επιδόσεων, δίχως εξαιρέσεις, θα έπρεπε να επιφυλάσσεται μία θέση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Βεβαίως και σε εκείνη ακόμη την περίπτωση θα όφειλαν να θεσπιστούν ορισμένα κριτήρια. Άλλο πράγμα δηλαδή να εισάγεσαι στην Ιατρική Σχολή και άλλο στο Τμήμα Εκκλησιαστικής Μουσικής και Ψαλτικής. Αν και πιστεύω ότι ένας προικισμένος ψάλτης πολλές φορές έχει πολύ μεγαλύτερες προοπτικές κοινωνικής και οικονομικής ακόμα ανέλιξης από έναν μέτριο γιατρό.
Κατά την πρώτη νιότη μου, τα πράγματα ήταν σχετικά απλά. Εάν έτρωγες τα μούτρα σου στις Πανελλαδικές, ξανάδινες και ξανάδινες ώσπου να περάσεις.
Τι έχει αλλάξει άρδην από τότε; Ο τρόπος που η οικογένεια και άρα η κοινωνία αντιμετωπίζει τα βλαστάρια της. Στα δεκαοκτώ σου σήμερα τι και αν απολαμβάνεις όλα τα δικαιώματα του πολίτη; λογίζεσαι παιδί. Κλαράκι που στο πρώτο φύσημα του αέρα κινδυνεύει να σπάσει. Ακόμα χειρότερα το πώς θα πας εσύ στις Πανελλαδικές. Έχει καταντήσει πολλές φορές υπόθεση των γονιών. Μιλούν για σένα στον πρώτο πληθυντικό όπως κάνουν οι νοσοκόμες στα νοσοκομεία για τους ασθενείς. Διαβάζουμε πολλές φορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «μανούλες» να ολοφύρονται ότι μας «αδικήσανε» λες και έδιναν εκείνες εξετάσεις. Και εάν ακόμα τα αποτελέσματα είναι λαμπρά και εάν εισαχθείς στη σχολή που επέλεξες ούτε καν τότε η κηδεμονία αίρεται αυτομάτως. Φίλος μου καθηγητής Πανεπιστημίου, συζητώντας μου είπε ότι προ πανδημίας έρχονταν γονείς στο γραφείο μου να ρωτήσουν για την πρόοδο της κόρης τους. «Η κόρη σας είναι ενήλικη», τους απαντούσα και η εξέλιξή της και η φοιτητική πορεία αποτελεί προσωπικό της δεδομένο. «Εμείς όμως πληρώνουμε τις σπουδές της», απαντούσαν.
Το θέμα όμως είναι άλλο. Δεν προορίζονται όλοι για ανώτερες και ανώτατες σπουδές. Ούτε συνιστά διαβατήριο για την επιτυχία ένα πτυχίο. Η διαχρονική ευθύνη όλων των ελληνικών κυβερνήσεων έγκειται στο ότι δεν στρέφουν εγκαίρως τους μαθητές και προς άλλες κατευθύνσεις. Και προς πιο τεχνικά επαγγέλματα. Πώς να τολμήσουν όμως όταν η μεγάλη μάζα των μικροαστών που περνιούνται και πολλές φορές για προοδευτικοί εξακολουθούν να θεωρούν τον ηλεκτρολόγο ή τον υδραυλικό παρακατιανό σε σχέση με τον γραφειοκράτη.
Θα συνιστούσα τους νέους και τις νέες να δουν την πολύκλαυστη   -από τους άλλους- αποτυχία τους ως ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουν τη θέση και τους στόχους τους. Να μην καταδεχτούν ξανά να κλάψουν σε μητρικές και πατρικές αγκαλιές. Να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να ανοιχτούν στην ενήλικη ζωή, να βγουν στην πιάτσα. Και φυσικά, αν εξακολουθούν να το θέλουν, να δοκιμάσουν ξανά. Δίχως πλέον να νιώθουν ότι έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Θα τους ανέφερα, τέλος, πλείστα παραδείγματα σπουδαίων ανθρώπων οι οποίοι δεν μπήκαν ή δεν αποφοίτησαν από κανένα Πανεπιστήμιο. Από τον Μάνο Χατζιδάκι μέχρι τον Στιβ Τζομπς.