Ζώντας επί χρόνια τον οίστρο των διακοπών

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Οι διακοπές αποτελούν, όντως, μια όαση χαλάρωσης και ανακούφισης μέσα στην αγχωτική και γεμάτη εντάσεις καθημερινότητά μας και, γι’ αυτό, τις επιδιώκουμε μετά μανίας και τις απολαμβάνουμε, αν τις απολαμβάνουμε, όσοι μπορούμε να τις πραγματοποιούμε, ενώ τις ονειρεύονται

και τις αποζητούν, όσοι αδυνατούν να ανταποκριθούν στα πρόσθετα έξοδα, που αυτές απαιτούν. Πολλές φορές, όμως, κάθε άλλο παρά πετυχαίνουν τον σκοπό τους, γιατί οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες πραγματοποιούνται, κουράζουν αντί να ξεκουράζουν. Εξηγούμαι, γιατί.
Απ’ την ώρα που η αστυφιλία έκανε την εμφάνισή της και στη χώρα μας, οπότε άδειασαν τα χωριά μας και γέμισαν οι πολυκατοικίες από κόσμο, ενώ, παράλληλα, άρχισε, σιγά­ σιγά, να βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο και να ενισχύονται τα πορτοφόλια με λεφτά, μπήκε στη ζωή των Ελλήνων ο όρος ποιότητα ζωής και οι διακοπές, που συμβάλλουν σ’ αυτή. Κάποιοι με μικρά πορτοφόλια βολεύονταν, στην αρχή, με τακτικές επισκέψεις στο πατρικό τους στο χωριό, αν είχαν και όταν αυτό ήταν κατοικήσιμο. Κάποιοι άλλοι, πάλι, που μπορούσαν να εξασφαλίζουν πρόσθετα χρήματα, αφού, προηγουμένως, απέκτησαν δικό τους οικογενειακό αυτοκίνητο, προτιμούσαν τις παραλίες νοικιάζοντας δωμάτια σπιτιών ή διαμένοντας σε ξενοδοχεία στο εσωτερικό, είτε ταξιδεύοντας, ιδιωτικά ή με γκρουπ, στο εξωτερικό.
Με την πάροδο του χρόνου, η πρώτη κατηγορία, επειδή, εν τω μεταξύ, μπήκε για τα καλά στο μυαλό των Ελλήνων η ιδέα για απόκτηση παραθεριστικής κατοικίας κοντά σε βουνό ή, κυρίως, σε θάλασσα, συμβιβάστηκε, ως επί το πλείστον, με την επισκευή και συντήρηση των πατρικών σπιτιών τους στο χωριό ή, στην καλύτερη περίπτωση, με την κατασκευή δεύτερης μικρής κατοικίας σ’ αυτό, οπότε έκαναν τις διακοπές τους, οικονομικότερα και χωρίς τα πολλά «πήγαινε­ έλα», εκτός κι αν υπήρχαν κοντινές παραλίες. Οι έχοντες και κατέχοντες, απ’ την άλλη, άρχισαν να βάζουν στο πρόγραμμά τους βίλες σε νησιωτικές και κοσμοπολίτικες περιοχές, οι οποίες, με τον καιρό, έγιναν ο κρυφός καημός και ο ανικανοποίητος πόθος και των υπολοίπων Ελλήνων.
Έτσι, φτάσαμε στο σημείο σε περιόδους αιχμής να συνωστίζεται ο κόσμος και να μην πέφτει καρφίτσα σε λιμάνια, αεροδρόμια και σε διάφορους κοσμοπολίτικους προορισμούς, έστω κι αν, υπό τις συνθήκες αυτές, όχι μόνο πληρώνεις πολλά, αλλά είναι τέτοια η ένταση, το ξενύχτι και η κούραση, που οι διακοπές αποτελούν μαρτύριο. Εν τούτοις, πολύς κόσμος προτιμά μια τέτοια ζωή λιγότερων, έστω, ημερών, μια που στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία αποτελεί σημάδι κοινωνικής ανέλιξης και ευημερίας των ανθρώπων, το πού και πόσο καιρό θα πάει κανείς διακοπές. Χάσαμε, έτσι, το μέτρο και το πραγματικό νόημά τους, που για σκοπό έχει τη χαλάρωση, το καλό φαγητό, την επαφή με τις ομορφιές της φύσης και με μνημεία πολιτισμού, το φόρτωμα της μπαταρίας μας, γενικώς, με θετική ενέργεια, προκειμένου να είμαστε πιο ορεξάτοι και αποτελεσματικοί στην εργασία μας.
Αξίζει, κατά την άποψή μου, ξόδεμα χρημάτων και μια τέτοια κούραση, όταν κανείς θέλει να ταξιδεύει, προκειμένου να γνωρίζει τον τόπο του και άλλα μέρη του κόσμου, συνδυάζοντας ριλάξ, καλοπέραση και γνώση. Διαφορετικά, θεωρώ ταλαιπωρία και βάσανο την εγκατάλειψη της άνεσης του σπιτιού μας και το στρίμωγμα για λόγους οικονομίας σ’ ένα μικρό χώρο και, μάλιστα, με μικρά παιδιά. Κι όλα αυτά, για να έχουμε να πούμε, ότι πήγαμε διακοπές κι ας μας βγήκε η ψυχή, μέχρι να επιστρέψουμε στην έδρα μας. Για τον λόγο αυτό, είχα προτείνει, κάποτε μέσω της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ», διακοπές μένοντας στο σπίτι μας. Πρότεινα, δηλαδή να λειτουργούμε για μερικές μέρες του χρόνου, σαν να βρισκόμαστε σε διακοπές, παραμένοντας και απολαμβάνοντας τις ανέσεις του σπιτιού τους, αλλά εμπλουτίζοντας το καθημερινό μας πρόγραμμα με εξόδους για φαγητό, περπάτημα, διασκέδαση, παρακολούθηση θεατρικών και άλλων παραστάσεων, επισκέψεις στα μουσεία και στα αξιοθέατα της πόλης μας και εκδρομές σε κοντινές περιοχές, που έχουν κάτι να μας δώσουν και να μας πουν. Κι όλα αυτά, απαλλαγμένοι απ’ τις καθημερινές σπιτικές ενασχολήσεις, γυναικείες και αντρικές.
Επαναλαμβάνω και πάλι την πρότασή μου αυτή, μήπως και την ακούσουν κάποιοι, μια που είναι παρήγορο το γεγονός, ότι άρχισαν, ήδη, προγράμματα, δημοτικά και ιδιωτικά, για διακοπές παιδιών στην πόλη τους διαμένοντας στο σπίτι τους, οπότε, ίσως αυτή τη φορά, να αναλάβει κάποιος φορέας την πρωτοβουλία για παρόμοιες διακοπές και μεγάλων. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε, ότι οι διακοπές είναι χρήσιμες, υπό όρους, και για πλούσιους, αλλά και για φτωχούς, οπότε κάτι τέτοιο αξίζει τον κόπο.