Ωστόσο, κατά πόσον ο κοινωνικός ρόλος απαιτεί και τις προοπτικές μια νέας ανοιχτής ή κλειστής κοινωνίας, καθόσον η κοινωνικότητα προϋποθέτει δέσμευση ευθυνών απέναντι στην ελεύθερη βούληση και προσωπικότητα του ανθρώπου; Κατά πόσον ο αντικοινωνικός άνθρωπος, μπορεί να απελευθερώσει τις ιδέες μιας λειτουργικότητας των κοινωνικών δομών, ούτως ώστε να αποκαλύψει τη νέα εποχή;
Με βάση την υλιστική κοσμοθεωρία, ο αντικοινωνικός άνθρωπος θεμελιώνει πραγματικά μια νέα κοσμοθεωρία του υλισμού, κατά την οποίαν οι σύγχρονες κοινωνίες θα πρέπει να ακολουθήσουν, στον σύγχρονο κόσμο τεχνολογικής εξέλιξης και του εκσυγχρονισμού.
Οι νέες μέθοδοι λειτουργικότητας, μέσω της τεχνογνωσίας, αποκαλύπτουν την εσωστρέφεια, καθόσον οι παράλογες επιλογές, μέσω του ευρωπαϊκού μηδενισμού, αποπροσανατολίζουν το Εγώ, μέσω του Υπερεγώ. Η αλλοτρίωση μιας νέας κοινωνικής αντίληψης, συνδέεται στενά με υλιστική κοσμοθεωρία, καθόσον ο Νιτσεϊκός υπεράνθρωπος, καταρρίπτει τον μύθο μιας ανθρώπινης και ευνομούμενης κοινωνίας. Κατά τον Σαίξπηρ, η κοινωνία δεν είναι κατάλληλη σ’ αυτόν που είναι αντικοινωνικός και η Βίβλος συμπληρώνει πως κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό του.
Το παράδοξο σε τελική ανάλυση, λειτουργεί ως έλλογον, καθόσον η τεχνογνωσία εξελίσσεται προς έναν μηδενισμό, ακολουθώντας τις πιέσεις μιας αντικοινωνικής κοσμοθεωρίας, αντιστρόφως ανάλογη προς μία εξελικτική πορεία, μιας ανθρώπινης κοινωνίας, με βάση των ουμανισμό.
Παρενθετικά μπορούμε να πούμε και να σημειώσουμε τούτο μόνο. Κανείς σήμερα βαθυστόχαστος γνώστης άνθρωπος πια, δεν ισχυρίζεται ότι η φιλοσοφία, η θρησκεία και η τέχνη είναι τόσο αναγκαίες όσο τουλάχιστον τυχαίνει να είναι η τεχνολογία και η ιδεολογία. Αν ζητούσαμε από τους σκεπτόμενους πολιτισμένους ανθρώπους να μας πούνε τη γνώμη τους για την προτεραιότητα των πέντε αγαθών της ζωής μας (τέχνη, τεχνική, πολιτική, θρησκεία, φιλοσοφία) τότε είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η ιεράρχηση θα εμφάνιζε την ακόλουθη σειρά: τεχνική, πολιτική, τέχνη, φιλοσοφία, θρησκεία.
Συνεπώς ο ανθρωπιστικός ρεαλισμός επιδέχεται αμφισβήτηση και ο αποκαλυπτικός απολυταρχικός επιδέχεται κριτική.
Εν κατακλείδι, ο αντικοινωνικός άνθρωπος, θέτει τον αντί-λογο έναντι του διαλόγου, την εσωστρέφεια έναντι της εξωστρέφειας, τη δέσμευση έναντι της απελευθέρωσης και την κλιμάκωση της έντασης, έναντι των κοινωνικών σχέσεων, ως απόρροια ενός διλήμματος, ο αντικοινωνικός άνθρωπος είναι ο τύπος του αντι-ήρωα, καθόσον Εγώ και Υπερεγώ, αντι-παλεύουν για την ανεύρεση μιας ταυτότητας του Εγώ, απέναντι σε μια κοινωνία της αφθονίας, απ’ όπου οι θεοκρατικές μεσσιανικές αντιλήψεις καθοδηγούν τον άνθρωπο, στον Νιτσεϊκό υπεράνθρωπο. Παρ’ όλα αυτά ποιες είναι οι αληθινές κοινωνικές σχέσεις και πού βασίζονται; Κατά τον Γκαίτε, υπάρχει η ευγένεια της καρδιάς, που μοιάζει με την αγάπη. Απ’ αυτήν πηγάζει η αληθινή ευγένεια στις κοινωνικές σχέσεις και οι θεσμοί, οι οποίοι θα πρέπει να διέπουν μια κοινωνία.
Η εσωτερική δέσμευση, της προοπτικής του εσωβάθους, θέτει και τα εσωτερικά διλήμματα του κοινωνικού ανθρώπου, του σύγχρονου ανθρώπου της εποχής, καθόσον η αυτογνωσία καθοδηγεί στο φως ή στο σκοτάδι.
Ο σημερινός σύγχρονος άνθρωπος, θα πρέπει να επιλέξει μόνος του, τις ατραπούς μιας διεξόδου ενός λαβύρινθου, σε μία αντιπαλότητα προς μία τρίτη διάσταση του Εγώ, σε σχέση με το Υπερεγώ, ανάμεσα στον άνθρωπο και τον υπεράνθρωπο.
Η αποκάλυψη της νέας προοπτικής του σύγχρονου ανθρώπου προϋποθέτει νέες μεταρρυθμίσεις και νέες ανακατατάξεις, μέσου της διεθνούς συγκυρίας, για τη μετάβαση των νέων πλαισίων και νέων κανόνων ηθικής και δικαίου, με βάση τις νέες τεχνολογίες και τις νέες επιστημονικές διεργασίες των επιτευγμάτων του σύγχρονου πολιτισμού του σύγχρονου κόσμου, με συλλογικά πάντοτε κριτήρια που εξυπηρετούν το συλλογικό καλό και συμφέρον της ανθρωπότητας, των λαών του πλανήτη μας. Ο αντικοινωνικός άνθρωπος πασχίζει μέσα στις παρακμάζουσες κοινωνίες για έναν καλύτερο και ανθρωπινότερο κόσμο στον πλανήτη μας, που να κάνει τα δίκαια όνειρα των πολλών πραγματικότητα, που να δώσει τη χαρά και την αγάπη της αλήθειας σε κάθε φτωχό και αδύναμο στη δύσμοιρη ζωή του, που εκ των πραγμάτων δικαιούται. Δεν είναι εχθρικός, ο αντικοινωνικός άνθρωπος, σε κανέναν συνάνθρωπό του – που κάποιες εξουσίες θέλουν να τον παρουσιάζουν.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα,
λογοτέχνη
