«Ελλήνων Δόξα»...

Από τον Νικόλα Αλβιώτη, ποιητή

Έως εδώ πια με την προπαγάνδα της Τουρκιάς και με την καραμέλα που πιπιλίζουν χρόνια τώρα περί Ελληνικής φιλοδοξίας. Και πρόκειται για μια καραμέλα που άρχισαν να τη γλείφουν πριν από εκατό χρόνια στη Μικρασιατική εκστρατεία και στη συνέχεια τη μετέτρεψαν σε επιστήμη και τέχνη κατά την εισβολή τους στην Κύπρο. Τι λέει αυτή η καραμέλα; Πως ο Έλληνας Αξιωματικός είναι φιλόδοξος, νοιάζεται μονάχα για τη δόξα και την καριέρα του και πως πατάει επί πτωμάτων για ν' αναδειχθεί!
Πρώτ' απ' όλα να πούμε πως ήδη απ' τους Αρχαίους Έλληνες η «Δόξα» έχει νόημα ηθικό, είναι πνευματικής φύσης και τάξης. Έχει αισθητική αξία. Ενώ στους Τουρκαλάδες έχει βαρβαρικό νόημα! Κι αυτό είναι που δεν κατανοούν κάποιοι... Να ποια είναι ίσως η μεγαλύτερή μας διαφορά. Ούτε πολιτικές, ούτε οικονομικές, ούτε γεωστρατηγικές ασυμφωνίες.
Μόνο διαφορές ηθικής οντότητας... Εάν εμείς είμαστε φιλόδοξοι, αυτοί είναι κακόδοξοι!
Και τι εννοώ κακόδοξοι; Εννοώ πως είναι άρπαγες κι αρπακτικά, ανήθικοι, δίχως αξιοπρέπεια και γεμάτοι διαστροφή! Και για του λόγου το αληθές, φίλε μου αναγνώστη, θα σου πρότεινα να (ξανά)διαβάσεις τον Λόγο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πριν τη μεγάλη τελική του μάχη στην Κωνσταντινούπολη και να τη συγκρίνεις με τον λόγο του Μωάμεθ. Ο Τούρκος φανατίζει τους στρατιώτες του μιλώντας για βιασμούς (γυναικών και αντρών, κοριτσιών και αγοριών!), παιδεραστία κι αρπαγή πάσης φύσεως, ενώ ο Αυτοκράτοράς μας, αναφέρει την ευαγγελική ρήση: «Ποιο είναι το όφελος αν κερδίσει κανείς τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του;».
Ο αναγνώστης ας κρίνει. (Και να τα ξαναδούν αυτά οι κάθε είδους σύγχρονοι δικαιωματιστές...).
Επιπλέον, στο σπουδαίο βιβλίο του Αμερικανού Στίβεν Πρέσσφιλντ «Οι Αρετές του Πολέμου» -ένα μυθιστόρημα για τον Μεγαλέξανδρο- διαβάζουμε:
«Αυτό που καθοδηγεί τον στρατιώτη είναι η καρδιά, η ψυχή και η δύναμη, η θέληση να πολεμήσει. Τίποτε άλλο δεν μετράει στον πόλεμο. Ούτε τα όπλα ή οι τακτικές, ούτε η φιλοσοφία ή ο πατριωτισμός, ούτε ο φόβος του ίδιου του Θεού. Μόνο η αγάπη για δόξα, επιτακτική ανάγκη, έμφυτη στο αίμα των θνητών, που δεν ξεριζώνεται με τίποτα στον άντρα, όπως στον λύκο ή στο λιοντάρι, και που χωρίς αυτή θα είμαστε ένα μηδενικό. (...) Το λιοντάρι ποτέ δεν παίρνει λάθος απόφαση. Οδηγείται από τη λογική; Είναι ο αετός «λογικός»; Λογική είναι το άλλο όνομα της δεισιδαιμονίας. Αν πιστεύω σε σημάδια και οιωνούς; Πιστεύω στο Αόρατο. Πιστεύω στο Αναπόδεικτο, σ' αυτό που Θα Γίνει. Οι μεγάλοι αρχηγοί δεν λένε αυτό Μπορούμε Να Κάνουμε. Λένε αυτό Θα Μπορούσαμε Να Κάνουμε».
Και τέλος, επειδή κάποιοι ανίδεοι με αποκαλούν και φανατικό «Στρατόκαυλο» και πως έχω εμμονές -για παράδειγμα με τον στρατηγό Κωνσταντίνο Φλώρο!- αποκρίνομαι σε δαύτους: πρώτον τον Φλώρο θα τον κρίνει ο Καιρός, το Μέλλον, η Ιστορία... Όχι εμείς! (Όποιος δεν μπορεί κρίνει, άλλωστε...). Και δεύτερον να σπεύσουν να διαβάσουν και τον «Ωραίο Λοχαγό» του Μένη Κουμανταρέα. Ένα κλασικό ήδη βιβλίο της λογοτεχνίας μας, σπαραχτικό και συγκλονιστικό συνάμα. Αν αντέχουν βέβαια...