* Θανάσης Μπρισίμης, Σμήναρχος ε.α
Παίρνοντας αφορμή από τη ρήση του μεγάλου φιλόσοφου Επίκουρου ,πως ο μέγιστος καρπός της αυτάρκειας είναι η Ελευθερία, κρίνεται σκόπιμο να επιχειρηθεί η επισκόπηση των δυο τόσο σπουδαίων αυτών παραγόντων που επηρεάζουν άμεσα και δυναμικά την καθημερινότητα κάθε πολίτη, της αυτάρκειας και της Ελευθερίας.
Η δύσκολη οικονομική κατάσταση την οποία βιώνει η χώρα σαν σύνολο, αλλά και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά, συμβάλει καίρια στην ανάγκη επανακαθορισμού του επιπέδου αυτάρκειας μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων της χώρας.
Έτσι δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν αυτάρκεις οι άνεργοι συμπολίτες που πλησιάζουν το ενάμισι εκατομμύριο, το σύνολο των συνταξιούχων με σύνταξη 500 ευρώ, οι εργαζόμενοι νέοι με μισθό 480 ευρώ, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με τετράωρη εργασία ,οι μικροί αγρότες και κτηνοτρόφοι. Επίσης δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν αυτάρκεις οι οφειλέτες των κόκκινων δανείων, οι αδυνατούντες να εξοφλήσουν τους τρέχοντες λογαριασμούς και τα παντοειδή χαράτσια.
Συνολικά προκύπτει αβίαστα ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού βρίσκεται σε κατάσταση αδυναμίας επάρκειας , αδυνατεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες διαβίωσης, άρα δεν έχει αυτάρκεια.
Κατά συνέπεια και σύμφωνα με τη ρήση του Επίκουρου εφόσον ο λαός δεν έχει αυτάρκεια δεν έχει Ελευθερία.
Η εκτελεστική εξουσία ασφαλώς στα πλαίσια άσκησης των καθηκόντων της και πάντα σύμφωνα με το σύνταγμα και τους νόμους ,έχει δικαίωμα να περικόπτει αμοιβές, να επιβάλλει δασμούς και φόρους και γενικά να εφαρμόζει περιοριστικές πολιτικές. Όλα τα παραπάνω όμως πρέπει να έχουν ένα όριο, ώστε να μη θίγεται η αυτάρκεια των πολιτών γιατί τότε μειώνεται η Ελευθερία τους. Μειώνεται δηλαδή η δυνατότητα πολλαπλών επιλογών, η πολιτική ανεξαρτησία και γενικά το σύνολο των δικαιωμάτων τους σύμφωνα με τα συνταγματικά θέσμια.
Κύρια όμως υποχρέωση της κυβέρνησης κάθε δημοκρατικής χώρας, είναι ο σεβασμός και η εξασφάλιση της Ελευθερίας των πολιτών και όχι ο περιορισμός της ή ακόμη χειρότερα η κατάργηση της. Αντί αυτού πρυτανεύει η ασέβεια προς το λαό που τεκμηριώνεται με την παραδοχή από υψηλούς κυβερνητικούς αξιωματούχους ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι άδικες ,αντισυνταγματικές και αβάσταχτες για τους περισσότερους πολίτες ενώ αντίθετα αποφεύγεται η παραδοχή πως εξυπηρετούνται κοινωνικές μειοψηφίες και ολιγάριθμα οικονομικά συμφέροντα. Τέτοιες όμως συμπεριφορές δημιουργούν τις προϋποθέσεις και το υπόβαθρο εκδήλωσης κοινωνικών εκρήξεων.
Επειδή ο λαός γνωρίζει ότι καμία εκτελεστική εξουσία δεν του χάρισε την Ελευθερία του, αλλά ότι την χρωστά στους αγώνες των πατεράδων και των παππούδων του, αρνείται να αποδεχθεί τον περιορισμό της, αρνείται την καταβαράθρωση της αυτάρκειας του.Έτσι πιθανόν να μη απέχει πολύ ο χρόνος που εκδηλούμενοι κοινωνικοί αγώνες που μέχρι χθες χαρακτηρίζονταν ως συνδικαλιστικοί, αγώνες οικονομικών διεκδικήσεων, ή διαμαρτυρίας να θεωρούνται πλέον ως ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ας αναλογιστούν λοιπόν οι κυβερνώντες και ας εκτιμήσουν αν το πλέον ωφέλιμο για τη χώρα και το λαό είναι η ομαλή αποκατάσταση της αυτάρκειάς του, ή το ξέσπασμα αγώνων με ότι αυτοί συνεπάγονται. Επειδή δε κάθε εξουσία πρέπει να ανησυχεί όταν ο λαός σιγοψιθυρίζει η δική μας δεν πρέπει να την πιάνει ο ύπνος τώρα που ο λαός κραυγάζει.
