Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Ακούω μερικές φορές του πολιτικούς μας από τη συγκυβέρνηση, αλλά και από την αντιπολίτευση, ότι θα απαιτήσουμε από τους μεγάλους οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες λύσεις συμφέρουσες για μας. Για το χρέος, την κρίση, τις επενδύσεις κ.ά. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν συνάδει με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των Μεγάλων. Σιγά μη σκοτιστούν για μας. Κι όσο βλέπω τα τελευταία τραγικά γεγονότα, που διαδραματίζονται σε όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως στις δυο πολεμικές συρράξεις που μαίνονται στη γειτονιά μας. Στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη.
Ένας πόλεμος σκληρός, απάνθρωπος, καταστροφικός. Δεν έχει όρια. Δεν έχει οίκτο. Δεν έχει ανθρωπιά. Δεν έχει ούτε καν νόημα. Και δεν μπορεί να βρει τη λύση του. Να σταματήσουν πια οι εκατόμβες χιλιάδων αθώων ανθρώπων, που αλέθουν τις σάρκες τους μέσα σ’ έναν παραλογισμό. Μέσα σ’ έναν απερίγραπτο βαρβαρισμό.
Και θα σκεφτόταν κανείς. Να ένα πεδίο δόξης. Μια ευκαιρία. Η δύναμη να υπηρετήσει την ανθρωπιά. Είναι οι Μεγάλες Δυνάμεις του κόσμου. Αυτές οι χώρες που έχουν τόση οικονομική δύναμη, τόσο ισχυρούς στρατούς, τόση ευελιξία και δυνατότητες να λύσουν σοβαρά προβλήματα, ώστε πολύ εύκολα - αν φυσικά το θέλουν - να επεμβαίνουν δυναμικά και με κάθε τρόπο, για να αποτρέπουν αυτές τις παράλογες ανθρωποθυσίες. Δυστυχώς όμως τα άνομα συμφέροντά τους αναιρούν την όλη τους δυναμική. Και δυστυχώς τους καθιστούν, απλώς θεατές ή δολοπλόκους σε μια πολιτική, που τους καθιστά συνένοχους σε στυγερά εγκλήματα. Συνεπίκουρους στην άφατη ανθρώπινη τραγωδία. Και το κακό είναι πως φορούν αναίσχυντοι τη μάσκα του διπρόσωπου Ιανού (Θεού των Ρωμαίων με δύο όψεις) και εμπαίζουν με τη δυστυχία των συνανθρώπων τους.
Στο θέμα της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης, η πολιτική τους, οι επεμβάσεις τους και τα ενδιαφέροντά τους είναι εντελώς διαφορετικά, καθώς και οι αντιδράσεις τους σε κάθε περίπτωση. Στην Ουκρανία η Ρωσία και οι Δυτικές χώρες παίζουν ένα αισχρό κρυφτούλι πίσω από τα συμφέροντά τους και σαν αδηφάγα γεράκια απομυζούν από το αίμα και τη δυστυχία των άλλων οφέλη και κέρδη. Οι Ρώσοι βρήκαν ευκαιρία και προσάρτησαν την Κριμαία εν ριπή οφθαλμού. Οι Αμερικανοί και οι Δυτικοευρωπαίοι, που ορέγονταν την Κριμαία σαν κεντρί στο υπογάστριο της Ρωσίας, δυσανασχέτησαν σφόδρα. Λύσσαξαν από την ανυποχώρητη Ρωσία και κάθε τόσο παίρνουν οικονομικά και άλλα μέτρα για να περιορίσουν τις ορέξεις της αρκούδας. Το ουκρανικό έδαφος - αλήθεια πόσο όμορφη είναι ετούτη η χώρα - έγινε πεδίον αιματηρών επεισοδίων, αντιμαχόμενων αδελφών. Οι φίλοι, οι γείτονες, οι συμπολίτες που ως τώρα ζούσαν ήσυχοι και αρμονικά ξάφνου έγιναν άσπονδοι εχθροί. Γνωστοί αυτοί που τους παρακίνησαν στον όλεθρο. Ουκρανόφιλοι και φιλορώσοι σκοτώνονται. Δολοφονούν τα παιδιά τους. Γκρεμίζουν τα σπίτια τους. Έφεραν την κόλαση στην Εδέμ. Μεγάλη η κινητικότητα των Μεγάλων εδώ. Τρομερή η ανησυχία τους. Συσκέψεις επί συσκέψεων. Συμβουλές και απειλές. Δάνεια, χρηματοδοτήσεις, εξοπλισμοί. Μη χαθούν τα συμφέροντά τους. Όσο η αρκούδα βρυχάται τόσο οι Δυτικοί μαίνονται. Κι όσο αυτοί διαπληκτίζονται, τόσο η Ουκρανία βάφεται με το αίμα των παιδιών της.
Στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, τα πράγματα διαφέρουν ριζικά. Ο Ιανός φοράει τώρα την άλλη όψη του. Κι εδώ γίνεται πόλεμος. Αλλά ένας πόλεμος άνισος, εξωφρενικός, καταλυτικός. Η πολύχρονη τραγωδία των Παλαιστινίων στο αποκορύφωμά της. Δύο χιλιάδες νεκροί σ’ έναν μήνα. Η Παλαιστίνη του 1,5 εκατομμυρίου ενάντια στον γίγαντα, το Ισραήλ. Η σφεντόνα κατά της πανοπλίας. Εκατόμβες νεκρών. Ως ασπάλακες τρέχουν να κρυφτούν στα έγκατα της γης. Πουθενά δεν έχουν ασφάλεια. Ανατινάσσονται σχολεία. Καταστρέφονται νοσοκομεία. Γκρεμίζονται σπίτια. Χιλιάδες οι άστεγοι, οι τραυματίες, οι απεγνωσμένοι. Έντρομοι οι πεινώντες και διψώντες. Στο έλεος του Θεού. Κορμιά πεταμένα στους δρόμους και τα χαλάσματα. Παιδικά κορμάκια διαμελισμένα. Μάτια έντρομα. Και οι Μεγάλες Δυνάμεις. Α, εδώ είναι ανύπαρκτες. Απόντες, ανάλγητοι. Πότε-πότε φθάνει κάποιος χλιαρός διαμεσολαβητής και σε λίγο χάνεται άπραγος. Δηλώσεις κενές περιεχομένου. Σαν να μην φθάνουν στ’ αυτιά τους οι οιμωγές, τα κλάματα των παιδιών. Σαν να μην οσφραίνονται την καμένη γη. Το δράμα των ανθρώπων.
Γιατί; Μα γιατί σε τούτον τον πόλεμο, προτάσσονται άλλα συμφέροντα των Μεγάλων. Έτσι και κουνούσαν το δαχτυλάκι τους θα μπορούσαν να σταματήσουν την αιματοχυσία. Μα δεν θα το κάνουν. Γιατί δεν το θέλουν. Το Παλαιστινιακό επιτάσσει την αμαρτωλή σιωπή τους. Τι έκαναν με μας στην Κύπρο τόσα χρόνια; Ή τι κάνουν τώρα με το Σκοπιανό, με το πήγαινε έλα του Νίμιτς. Αυτές είναι, φίλοι μου, οι Μεγάλες Δυνάμεις. Αναίσχυντες, ανάλγητες, κοράκια, που καραδοκούν και μεριμνούν μόνο για την εξυπηρέτηση των ανόμων συμφερόντων τους πάνω στη δυστυχία των λαών. Αιδώς Αργείοι!!!
