Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Έχουν ήδη προεξοφλήσει την σταθερή πορεία της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια, μόνο που δεν πείθουν τους νέους να παραμείνουν στην χώρα τους. Έχουν ετοιμάσει μια ντουζίνα πειστήρια πως η Ελλάδα έχει ανακάμψει, την ίδια στιγμή που κατά χιλιάδες οι μεσήλικες απολύονται και επιβιώνουν από τα πενιχρά επιδόματα ανεργίας. Έχοντας βγάλει εκτός μάχης τους συνταξιούχους και όλους τους απόμαχους της ζωής, έχοντας φορολογήσει τις περιουσίες που με τόσο κόπο έστησαν τα νοικοκυριά με το επιχείρημα ότι είμαστε η μοναδική χώρα που δεν φορολογούνται τα ακίνητα, οδεύουν προς την τελική ευθεία, λένε, σε πείσμα των καταστροφολόγων κάθε μορφής.Δεν είναι παρά οι νέοι κυρίαρχοι του ελληνικού δράματος, οι μαντατοφόροι της παρατεταμένης λιτότητας στα νέα και παλιά νοικοκυριά. Δεν έχουν την παραμικρή απορία για το που οδεύουν, ούτε επιφυλάξεις για την πορεία αυτή που μάλλον έχει κατάληξη και δη τραγική. Η κυβέρνηση όμως θεωρεί πως έχει ακόμη πολλά περιθώρια ελιγμών και επαρκείς τακτικές πειθούς. Κάθε μέρα και μια καινούργια περικοπή, μειώσεις σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς, με την ίδια κουβέντα στο τέλος: Όλα θα στρώσουν κάποτε! Το είδαν σαν παιχνίδι από την αρχή, σαν ένα αστείο και χωρατό που θα πιστέψει με ευκολία ο κάθε πολίτης. Το είδαν επιπόλαια αλλά συνειδητά ως πλάκα, γιατί μόνο έτσι θα έκαναν τον κόσμο να τους πιστέψει μετά τις πρώτες διαμαρτυρίες. Γιατί μόνο αστείοι είναι οι ισχυρισμοί ότι η ρευστότητα αποκαθίσταται σταδιακά και η αγορά παίρνει βαθιές ανάσες. Μόνο που τα αστεία έχουν και τα όριά τους, ειδικά όταν κρατάνε πολύ. Αυτοί που δεν γελούν με την οικονομική κατάντια, όλοι αυτοί που δεν πτοούνται από τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι όλα όσα λέγονται είναι καταστροφολογίες, όλοι αυτοί δεν είναι παρά η πλειοψηφία των πολιτών που έχει στην κυριολεξία γονατίσει από την κρίση. Και δεν σώζει την κατάσταση ούτε ο κάθε φιλέλληνας που σπεύδει από τις Βρυξέλλες να στηρίξει την χώρα, ούτε ο εκάστοτε Σόιμπλε που μαλακώνει την επικριτική του γλώσσα στο όνομα των ελληνικών θυσιών. Ποιοι πείθονται από την ακατάσχετη φλυαρία περί επενδύσεων, ρευστότητας και χαλάρωσης των μέτρων λιτότητας, όταν αυτοί που την υφίστανται επί 6 συναπτά έτη έχουν το πορτοφόλι άδειο; Και σε τελευταία ανάλυση, πως και με ποια επιχειρήματα βάζουν τον πολίτη στην διαδικασία της ανάπτυξης όταν η ανεργία είναι καθηλωμένη στο 27% και οι τιμές δεν πέφτουν παρά την παρατεταμένη ένδεια; Είναι λυπηρό που μετέρχονται τέτοιες μεθόδους εξαναγκαστικής πειθούς, ενός πειθαναγκασμού χωρίς έλεος και όρια. Παρόμοιες τακτικές δοκιμάστηκαν και παλαιότερα, όταν τα σκάνδαλα δημιουργούσαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα στην χώρα και εκείνοι σφύριζαν αδιάφορα στο όνομα του γενικευμένου νεοπλουτισμού. Που οδήγησαν όμως όλες αυτές οι τακτικές; Μήπως στην γενικευμένη καχυποψία ότι αυτοί που μας κυβερνούν έχουν πάντα πονηρό σκοπό; Μήπως στο συμπέρασμα ότι αυτά που λένε, απευθύνονται μονάχα σε ώτα μη ακοώντων και σε χαμηλού επιπέδου μυαλά; Μιλούν για επενδύσεις και δυναμικό comebackτης χώρας, για ευοίωνες προοπτικές και εξελίξεις που θα φέρουν τα πάνω-κάτω. Παρουσιάζουν μάλιστα και στοιχεία για την στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, για την ενίσχυση της αγοράς και τις τονωτικές ενέσεις ρευστότητας, όταν όπου στρέψεις το βλέμμα σου μόνο «νέα εποχή» δεν βλέπεις και δημοσιονομικούς στόχους στα τυφλά αναζητάς. Μιλούν όμως με αυτό το περισπούδαστο ύφος, διαλαλούν την νέα Ελλάδα στα συνέδρια, τις συναντήσεις κορυφής και τις συνδιασκέψεις. Αυτό είναι το βασικό και πρωταρχικό στοιχείο μιας κυβέρνησης που στηρίζει τις ελπίδες της στο πουθενά, ενός μονολόγου περί εξόδου από την κρίση όταν τα νοικοκυριά καταρρέουν το ένα μετά το άλλο και η ανεργία σαρώνει την επαγγελματική πιάτσα, όταν κλάδοι ολόκληροι έχουν στην κυριολεξία εδώ και χρόνια ισοπεδωθεί. Έχουν ήδη λοιπόν προεξοφλήσει πως η πορεία της χώρας θα είναι σταθερή και συνεπής, πως οι πολίτες εφεξής θα κρέμονται από τα χείλη τους. Το πιο λυπηρό όμως είναι πως όλα αυτά τα έχουν πιστέψει. Και το χειρότερο όλων, ότι υπάρχουν πολίτες που ενστερνίζονται τις απόψεις τους. Πολίτες που βρέθηκαν και βρίσκονται χωρίς δουλειά αλλά πάραυτα ελπίζουν στην περίφημη «νέα Ελλάδα», που προς το παρόν σφύζει από αλλεπάλληλα μέτρα λιτότητας.Λυπηρό.
