Του Χρήστου Τσαντήλα
ΒΛΕΠΩ καθημερινά στον δρόμο μου μια πόρτα. Τι μία δηλαδή, πολλές πόρτες βλέπω, αλλά μόνο αυτή (που τελευταία μπροστά της έχει μονίμως κατεβασμένα τα ρολά) με... ενδιαφέρει.
Η ιστορία της ξετυλίγεται στο ίδιο σημείο, δεκαετίες τώρα, (πώς θα μπορούσε διαφορετικά πόρτα είναι, πού να πάει;), ακριβώς στη βόρεια πλευρά της Νομαρχίας (Περιφέρεια σήμερα) επί της Κουμουνδούρου. Αν και για χρόνια αποτελούσε την πίσω πόρτα του διοικητηρίου, ήταν ουσιαστικά η πιο πολυσυζητημένη αφού υπήρξε η πύλη των... κοπανατζήδων υπαλλήλων και όπως και να είχε ήταν η «διέξοδος» που έδινε λύσεις σε πολλά εργασιακά προβλήματα αλλά και πολλά θέματα της Δημόσιας Διοίκησης.
ΕΚΕΙ στο πλατύσκαλό της, μαζεύονταν υπάλληλοι, πρώτα για κουτσομπολιό, αργότερα (με τα απαγορευτικά) για τσιγάρο, ενώ αντίκρυ της - εκεί στην Κουμουνδούρου - αναπτύχθηκαν, καναδυό μικρά μαγαζάκια, τυροπιτάδικο, είδη δώρων και φωτοτυπικά, όπως συμβαίνει συνήθως τριγύρω από τα δημόσια κτίρια. Το σημείο έσφυζε από ζωή και οι καταστηματάρχες από δραστηριότητα, ώσπου μια μέρα ήρθε το απρόβλεπτο. Η πόρτα κλειδώθηκε και μπροστά της τοποθετήθηκαν μεταλλικά ρολά. «Με απόφαση νομάρχη» - είπαν...
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ απενεργοποιήθηκε η πόρτα, κατέβασε ρολά, σφραγίστηκε. Τέρμα η... περαντζάδα των κοπανατζήδων, πάει και το «σούρτα - φέρτα» των υπαλλήλων αλλά και κάποιων διευθυντών ένας εκ των οποίων, γνωρίζω, εξερχόταν στα κλεφτά ο μπαγάσας, ψώνιζε στα σβέλτα για τη γυναίκα του από τη λαϊκή και επέστρεφε πάλι στο γραφείο! Σχεδόν καθημερινά αυτό! Το σφράγισμα της πόρτας ήταν αν μη τι άλλο, μια... καταστροφή! Μαζί με την καταστροφή ήρθαν και ρήμαξαν και τα απέναντι μαγαζιά. Το τυροπιτάδικο έκλεισε, τα φωτοτυπικά κι αυτά λουκέτο. Οι υπάλληλοι μειώθηκαν και η... κρίση της πόρτας επεκτάθηκε στη γειτονιά.
ΧΡΟΝΙΑ μετά κάθε που περνώ μπροστά από την πόρτα των κοπανατζήδων, σκέφτομαι το πόσο επηρέασε το σκηνικό της παλιάς καλής εποχής, η απόφαση εκείνη του νομάρχη. Το κλείσιμο εκείνης της πόρτας μου φέρνει τον συνειρμό. Έτσι ήταν και η χώρα. Μια ανοιχτή πόρτα. Που έκλεισε ξαφνικά απότομα. Και που σκόρπισε τον μαρασμό στη γειτονιά. Τα μαγαζάκια έκλεισαν, οι άνθρωποι αραίωσαν. Άλλοι βιάστηκαν να συνταξιοδοτηθούν, άλλοι δυστύχησαν απολυθέντες από τις δουλειές τους, μαρασμός, απογοήτευση, κατάντια...
Η ΠΟΡΤΑ δεν ξανάνοιξε πια. Κάποιοι υπάλληλοι συνεχίζουν να καπνίζουν και να συζητούν πίσω από τα κατεβασμένα ρολά. Αν κοντοσταθεί κάποιος στο πεζοδρόμιο τους ακούει. Ακριβώς τι λένε... Αλλά κανένας πλέον δε νοιάζεται. Οι διαβάτες βαδίζουν τώρα με σκυμμένο το κεφάλι δεν κοντοστέκονται, έχουν τα δικά τους βάσανα. Η κρίση χειρότερη και από την απόφαση του νομάρχη. Έκλεισε όλες τις πόρτες μιας εποχής που σημάδεψε η πλαστή ευημερία...
