οποιονδήποτε άλλον να εκτιμήσει και να αποτυπώσει τα όσα διαγράφονται στον πόλεμο μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστίνιων. Μία ακόμα σύρραξη από τις τόσες πολλές που έλαβαν χώρα στην περιοχή αυτή. Θεωρώ χρέος να υπομνήσω τη βαρβαρότητα και την αγριότητα ενός πολεμοχαρούς κράτους, όπως είναι το Ισραήλ, που διαθέτει όλα τα σύγχρονα οπλικά συστήματα, με τα οποία και επιτίθεται σε ανυπεράσπιστο λαό που μόνο πέτρες και σφενδόνες έχει στη διάθεσή του για την άμυνά του. Οι επιθέσεις αυτές που χρόνια τώρα γίνονται συχνά πυκνά δεν στοχεύουν στην αναχάραξη των συνόρων μεταξύ των δύο μερών. Το δικαίωμα αυτό του Ισραήλ ανήκει αποκλειστικά και μόνο σ’ αυτό, που κάθε φορά που θέλει να καταλάβει κάποιο ζωτικό τμήμα των Παλαιστινίων το παίρνει με τη βία χωρίς απολογηθεί σε κανέναν, πολεμώντας με λύσσα, χτυπώντας την καρδιά των Παλαιστινίων για να τους πονέσουν περισσότερο και να δείξουν έτσι την κραταιά δύναμή τους. Με αυτόν τον τρόπο οι δυνάστες της οικουμένης επιτυγχάνουν κάθε φορά αυτό που επιθυμούν με διάφορες πολιτικές αλχημείες σε βάρος των Παλαιστινίων, που δεν μπορούν να αντισταθούν στην κραταιά πολεμική μηχανή του εχθρού.
Χρόνια τώρα οι Παλαιστίνιοι παλεύουν να έχουν ένα δικό τους κράτος στα εδάφη που τους άφησαν οι πρόγονοί τους. Να έχουν τη δική τους γη. Τα δικά τους σύνορα και τη δική τους πρωτεύουσα, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου. Συγκροτούν τη μάζα της διαμαρτυρίας ενάντια στην κατεστημένη εξουσία των ισχυρών της Γης και τους υποδεικνύουν τα δίκαια αιτήματά τους. Δεν τους ζητούν χάρη. Δικαιοσύνη τους ζητούν.
Και εισπράττουν επιπόλαιη αγορά ελπίδας από τους εκμεταλλευτές της κοινωνικής απάτης. Τα γεγονότα όπως κυλούν τα τελευταία χρόνια, μας δίνουν το μήνυμα και τη ματωμένη εμπειρία, ότι το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών ολοένα και διευρύνεται. Η ταχύτητα με την οποία ενεργούν αμφότερες οι πλευρές εμποδίζουν κάθε προσέγγιση μεταξύ τους και διαλύει κάθε αγαθή προαίρεση. Αυτή η αδιαλλαξία οφείλεται κυρίως στους συνεχείς εποικισμούς της Ισραηλινής ηγεσίας. Ένα μέτρο που ενισχύθηκε και εμπεδώθηκε από την Κυβέρνηση Τραμπ, η οποία στο σημείο αυτό ταυτίσθηκε πλήρως με τις επιθυμίες του Τελ Αβίβ, παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις της Ε.Ε. και από τον Αραβικό Σύνδεσμο.
Μέσα σ' αυτό το ομιχλώδες κλίμα οι μεγάλες δυνάμεις θέλησαν για μία ακόμα φορά να στηρίζουν και να ενισχύσουν τις συνομιλίες μεταξύ των αντιμαχομένων για τη δημιουργία στην περιοχή δύο κρατών, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Ο.Η.Ε., ώστε να επέλθει ειρήνευση στην περιοχή. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους σκληροπυρηνικούς φρουρούς της επανάστασης και το Ισραήλ. Η τελευταία ανάφλεξη που στοίχισε τη ζωή σε 230 Παλαιστινίοιυς και 13 Ισραηλινούς, οφείλεται στην έξωση που θέλουν να ασκήσουν Εβραίοι έποικοι σε Αραβες που κατοικούν στη γειτονιά Σέικ Τζάρα, κοντά στην ανατολική Ιερουσαλήμ, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί από τον Ο.Η.Ε. στη διάρκεια του ‘50, με την αιτιολογία ότι η γη προηγουμένως ανήκε στους Εβραίους. Στις συγκρούσεις με την Ισραηλινή Αστυνομία στο Σέικ Τζάρα, προστέθηκαν και άλλες δυνάμεις που άφησαν εκατοντάδες Παλαιστινίους τραυματίες από Ισραηλινούς αστυνομικούς στην παλαιά πόλη Ιερουσαλήμ, στο όρος του Ναού, το οποίο διεκδικούν οι Εβραίοι, επειδή έχει το Δυτικό τείχος (το λεγόμενο Τείχος των Δακρύων), ενώ δίπλα βρίσκεται το τέμενος του Αλ Ακσά, το τρίτο ιερότερο για τους Μουσουλμάνους (βλ. Τάνια Μποζανίου, «Βήμα» 16.5.21).
Αυτήν την κρίσιμη στιγμή ο Νετανιάχου προχώρησε στην κατάσχεση Παλαιστινιακών εδαφών για να εγκαταστήσει Ισραηλινούς έποικους. Έτσι η τρομοκρατία και οι συγκρούσεις σέρνονται στους δρόμους με το αίμα να ρέει άφθονο και τους Ισραηλινούς να έχουν το πάνω χέρι, λόγω της υπεροπλίας την οποία διαθέτουν και χρησιμοποιούν, καταστρέφοντας ό,τι βρουν μπροστά τους.
Μέσα σ' αυτό το αιματοβαμμένο κλίμα του πόνου και της απανθρωπιάς, του αφανισμού και του καταποντισμού του λαού των Παλαιστινίων, η Διεθνής Κοινότητα, δεν θα μπορούσε άλλο να παραμείνει αδρανής και αμέτοχη μπροστά στις διαγραφόμενες θηριωδίες που συγκλόνισαν τον πολιτισμένο κόσμο και τον έστρεψαν ενάντια στο βάρβαρο και ανελέητο κράτος του Ισραήλ. Σε τούτη την κρίσιμη καμπή και επικίνδυνη στροφή, η Γαλλική ηγεσία, διαισθανόμενη την κρισιμότητα των ημερών και την ευθύνη απέναντι στη διεθνή κοινότητα, αποφάσισε να αναλάβει πρωτοβουλίες και να ενεργοποιηθεί, για να δοθεί ένα τέλος στις τραγικές αιματηρές συγκρούσεις που μόνο νεκρούς είχαν να προσφέρουν και μεγάλο πόνο και θλίψη στους ανθρώπους των θυμάτων. Το καταδικαστικό ψήφισμα (κόλαφος για τους Ισραηλινούς) που είχε ετοιμασθεί και επρόκειτο να εκδοθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, δεν ήλθε ποτέ στην επιφάνεια, αφού η Αμερική αρνήθηκε να το ψηφίσει. Η θεσμικά συνυπεύθυνη στο λειτούργημα του Συμβουλίου Ασφαλείας Αμερική, διακινήθηκε και διασκέφτηκε σε κλίμα αρνητικό, προβάλλοντας το γνωστό «veto». Με τη διεθνή Κοινότητα να χλευάζει και να κατηγορεί τον πρόεδρο ως περιφρονητή των ελευθεριών των ανθρώπων, των «ιδεών», των «αξιών» και των δικαίων του αιτημάτων.
Όσοι πίστεψαν, ότι ο νεοεκλεγείς Πλανητάρχης, ο νέος Πρόεδρος της Αμερικής Τζο Μπάιντεν, θα τους χαρίσει άσπρες λαμπερές ημέρες ζωής, γεμάτες φως και χαρά. Ευτυχισμένες, γεμάτες ησυχία και γαλήνη πλανήθηκαν. Διαψεύσθηκαν. Απογοητεύτηκαν. Ο Πρόεδρος είναι, όπως όλοι οι άλλοι πρόεδροι της Αμερικής. Του ιδίου φυράματος. «Το καλύτερο αύριο», «το ανθρωπινότερο αύριο», «το ποθητό αύριο», όνειρο ήταν και πέρασε. Εκείνο το μακελειό που κατέστη αισθητό σ' όλο τον κόσμο, στα αιματοβαμμένα χώματα των Παλαιστινίων, ο Πρόεδρος δεν το σταμάτησε. Δεν το καταδίκασε. Ούτε συνέπραξε με τους άλλους μεγάλους ηγέτες, να το τερματίσει. Το αντίκριζε. Αλλά δεν πονούσε. Ούτε δάκρυσε. Ούτε φώναξε να το σταματήσει. Προτίμησε να βλέπει εκείνες τις φοβερές εικόνες του πολέμου, παρά να πει Στοπ. Ως εδώ. Ήταν άτολμος, άπραγος. Αναποφάσιστος. Θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός δίκαιος επαναστάτης και με τη συμπαράσταση όλου του κόσμου, να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο ενός λαού που εδώ και πολλά χρόνια άδικα σφαγιάζεται από ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, το Ισραήλ. Δεν έπραξε αυτό που πράττουν οι μεγάλοι άνδρες που γράφουν ιστορία. Κρίμα. Ο Παλαιστινιακός λαός, αν θέλει να αποκτήσει τη δική του πατρίδα, αν θέλει να ζήσει, οφείλει να αντισταθεί ως τα έσχατα. Μόνο τότε θα αποκτήσει το δικό του κράτος. Γιατί θα έχει ως συμμάχους, το δίκαιο και την αλήθεια. Την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου.
Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο
