Του Αθ. Φώτου, επίτιμή δικηγόρου
Κατά καιρούς μου δόθηκε η ευκαιρία να αποτυπώσω στο χαρτί τα δεινά που δημιούργησε η οικονομική κρίση στη χώρα μας τα τελεταία πέντε χρόνια.Τούτη την ώρα, την κρίση αυτή εξακολουθεί να βιώνει ο λαός μας, που υποχρεώνεται να σηκώσει τα βάρη των συνεπειών της.
Γυρίζοντας λίγο πίσω προσπαθώ να διακρίνω τις αλλαγές που επήλθαν μεταξύ των δύο περιόδων και τις συνέπειες που αυτές είχαν. Εκείνη προ της κρίσης και μετά την κρίση. Τις δόξες και τις τιμές που είχαμε πρώτα και τις μαύρες και σκοτεινές ημέρες που ποτίζουν με αίμα και δάκρυα το σημερινό δρόμο.
Και η επόμενη σκέψη με αναγκάζει να παραμείνω για λίγο στο τεχνητό μεγαλείο και την ευμάρεια, την αλαζονική μας συμπεριφορά και την αφροσύνη που όλοι μας ζούσαμε πρώτα και τον διασυρμό και ευτελισμό που περνάμε τώρα, χωρίς να μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.
Παράλληλα, όμως, θέλω να καταγράψω τα λάθη μας, τις δικές μας διαστροφές και αβλεψίες που έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλο κακό κάνουμε στη χώρα. Επιθυμώ να παρέμβω και να πω με απλότητα και πιστότητα σ’ όλους εκείνους που ονειρεύονται επιστροφή στο παρελόν, ότι τοιούτου είδους σκέψεις και επιθυμίες είναι απρόσφορες και καταστροφικές για το λαό και ασύμβατες προς το θέλημα του.
Αναφέρομαι στις συντεχνιακές, επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες και σε πολλούς άλλους που ο χώρος δεν μου επιτρέπει να κατομάσω ειδικά και να τους πω, ότι τα πράγματα άλλαξαν και οι καιροί που εκείνοι ήταν οι ρυθμιστές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου έχουν πλέον περάσει. Όλοι αυτοί που κάποτε ήσαν παντοδύναμοι, έλυναν και έδεναν, δε λογάριαζαν κανένα, ζούσαν όπως ήθελαν, με εκδρομές, ανέσεις και παχυλούς μισθούς και με ένα σωρό άλλα ευεργετήματα, σήμερα δεν έχουν θέση στη διαμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, όπως πρώτα.
Ομιλώ για παιδιά που γέννησε, ανέθρεψε και γαλούχησε το σύστημα, το οποίο εκείνα το υπερέτησαν με σθένος και πάθος. Αλλά και το πολέμησαν, όταν είδαν ότι το τελευταίο δεν είχε την ικανότητα και τη δύναμη να διατηρήσει και να προστατεύσει τα άνομα συμφέροντα και τις εν γένει έκνομες επιθυμίες τους. Όλοι αυτοί που κατέβαζαν τους διακόπτες της Δ.Ε.Η. και βύθιζαν τη χώρα στο σκοτάδι, κλείδωναν τα αμαξοστάσια και δεν επέτρεπαν την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, έκλειναν τα λιμάνια, εμπόδιζαν την κίνηση των τρένων, δεν επέτρεπαν την προσγείωση και απογείωση των αεροπλάνων, έκλειναν τα πανεπιστήμια και κρατούσαν σε ομηρία τους φοιτητές, δεν φανταζόντουσαν ποτέ ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να τα ξεχάσουν αυτά. Ότι τώρα θα πληρώνουν το ρεύμα, το τηλέφωνο, το εισιτήριο στα μέσα συγκοινωνίας κ.ο.κ.
Αν αποτολμήσω να ιστορήσω όλα τα γεγονότα του τοιούτου είδους, δεν θα βρω ούτε αρχή ούτε τέλος. Μπορώ, όμως, ενδεικτικά να πω: Τέρμα οι συντάξεις στους πεθαμένους, τα επιδόματα στους μη τυφλούς, πολύτεκνους, άπορους, άστεγους. Επιδοτήσεις μόνο στους πραγματικούς γεωργούς και κτηνοτρόφους για τα στρέμματα και αιγοπρόβατα που έχουν και νέμονται. Ψεύτες, κλέπτες, λωποδύτες, αεριτζήδες κοπανατζήδες του ευρύτερου τομέα του Δημοσίου και των Ο.Τ.Α, όσοι επί χρόνια τώρα άρμεγαν την κρατική αγελάδα και έπιναν το γάλα της, χωρίς να το δικαιούνται, στερώντας αυτό από εκείνους που το δικαιούνταν, ας έχουν υπόψιν τους, ότι του λοιπού δε θα μπορούν να το πράξουν. Τα ψέματα τελείωσαν. Πίσω δε γυρίζουμε. Κοιτάμε μπροστά και μόνο μπροστά. Ξεχνούμε το παρελθόν και ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον, παρά τις τεράστιες δυσκολίες που συναντούμε
Βιώνω μαζί με τον υπόλοιπο λαό το άλλο κλίμα και την άλλη ποιότητα ζωής που όλοι αυτοι δημιούργησαν στη χώρα. Στό σύνολό τους συνθέτουν το ζοφερό κλίμα της εσχάτης κατάπτωσης. Η από μέρους τους απαξίωση των θεσμών και των προσώπων, οι ενορχηστρωμένες ενοχλητικές επιθέσεις τους που αναστάτωναν τη χώρα και έπνιγαν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, ήταν σημεία που έδιναν λαθεμένο τρόπο ζωής και αρνητική κατεύθυνση στην καθημερινότητα.
Το συμπαγές αυτό τμήμα της κοινωνίας μας, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα έχει το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν. Αυτό επιθυμεί. Αυτό θέλει και ονειρεύεται. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι το παρελθόν πέθανε. Δεν πρόκειται να αναστηθεί, ούτε να επανέλθει πια. Και μπορεί το νέο να μην έχει ακόμα γεννηθεί. Κυοφορείται, όμως, και αναμένεται η γέννησή του που αργά ή γρήγορα θα συμβεί.
Στην ώρα αυτή των οδυνηρών μετασχηματισμών και αναγεννήσεων, δε γνωρίζουμε πώς θα δημιουργηθούν οι ανθρώπινες σχέσεις, πώς θα πορευθούν και ποια μορφή θα λάβουν. Όλοι μας θέλουμε και επιθυμούμε και έχουμε πίστη και ελπίδα σ΄αυτό να οδηγηθούμε σε καλύτερες ημέρες, σε καλύτερες ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε όταν αποτάξουμε το παρελθόν και δούμε με πίστη και αισιοδοξία το μέλλον.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι οι καιροί είναι κρίσιμοι. Τα πάντα αμφισβητούνται. Μηδενίζονται. Αναζητείται ο ηγέτης που θα έχει το κύρος και το ηθικό ανάστημα, τη δύναμη και την τόλμη, την ιστορική ευθύνη να υψώσει πιο ψηλά τον αδύναμο λύχνο του πραγματικου λόγου, του αληθινού λόγου, να καταπολεμήσει τη διαφθορά και το ψεύδος, την φτώχεια και την ανέχεια, να γίνει κήρυκας της αλήθειας κα της δικαιοσύνης, ώστε οι άνθρωποι να βρουν το χαμένο εαυτό τους και να επανέλθουν στον πραγματικό ρυθμό της ζωής και της ιερότητάς τους.
Το κοινωνικό ηφαίστειο βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό. Ενοχλείται και ερεθίζεται με την αναμόχλευση του παρελθόντος. Το ανασκάλεμα για επαναφορά, των απολαβών και προνομίων όλων εκείνων που παράνομα τα απολάμβαναν στο παρελθόν τελείωσε. Κάθε τέτοια σκέψη είναι ακατανόητη.
