Αυτό που ενέπνευσε όχι μόνον ποιητές και λογοτέχνες αλλά και λαϊκούς δημιουργούς, οι οποίοι με την απλοϊκή και κατανοητή γραφή τους φύτεψαν στην καρδιά του Έλληνα την άσβεστη αγάπη στον τόπο του.
Αυτή η αγάπη των Ελλήνων στην όμορφη πατρίδα έγραψε την ενδοξότερη ιστορία του κόσμου: τους απελευθερωτικούς και αμυντικούς αγώνες του έθνους, τις μάχες των αγωνιστών της Ρωμιοσύνης και τις νίκες τους απέναντι στα αμέτρητα ασκέρια των Oθωμανών, κάνοντας πράξη το όνειρο των «ραγιάδων» για δικαιοσύνη και λευτεριά...
Στον Έλληνα μετανάστη η αγάπη στον όμορφο τόπο του εκδηλώνεται εντονότερα την ώρα του αποχωρισμού, με τον πόθο να πάρει κάτι απ’ τη μυρωδιά της πατρίδας του. Λίγο χώμα..., όπως πολύ συγκινητικά και θρηνητικά περιγράφει ο Γεώργιος Δροσίνης στο ποίημά του: «Χώμα Ελληνικό»: «Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα... γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη άφησε να πάρω κάτι κι από σένα... μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό...». Χώμα απ’ τη γη την αγιασμένη και ποτισμένη με το αίμα μαρτύρων και ηρώων. Για να μην ξεχνούν. Για να μην σβήσει το καντήλι της μνήμης, ο νόστος, η προσμονή του καραβιού του γυρισμού στην πατρίδα, στην οικογένεια, στης μάνας την αγκαλιά...
Αυτό το καράβι για τους περισσότερους απ’ αυτούς δεν γύρισε ποτέ, γιατί όλο και κάποιο εμπόδιο τους τύχαινε..., όπως πολύ συναισθηματικά και λυπητερά ακούγεται στον στίχο ενός δημοτικού μας τραγουδιού: «... όταν κινώ να έρθω χιόνια και βροχές κι όταν γυρίζω πίσω ήλιος ξαστεριά...». Παρά ταύτα όμως στη νέα τους πατρίδα δημιούργησαν, πρόκοψαν και το σημαντικότερο έγιναν περισσότερο Έλληνες από μας εδώ. Κι αυτό το βλέπουμε όχι μόνον στους καλούς καιρούς της Ελλάδας μας, αλλά κυρίως στους δύσκολους, όπου έσπευσαν, έδωσαν το παρών και έχυσαν ακόμα και το αίμα τους για τη λευτεριά και τα δίκαια του αγωνιζόμενου ελληνισμού.
Σήμερα, κάθε φορά που προβάλλουμε και αποζητούμε το δίκιο μας στα διεθνή φόρουμ, η λαλιά των ομογενών μας δυναμώνει τη φωνή της πατρίδας. Ο βροντερός αχός της είναι η δυνατή φωνή της άλλης Ελλάδας, που σμίγει με την εξασθενημένη, τις περισσότερες φορές, φωνή της χώρας μας. Γιατί ο πολιτικός κόσμος στον πόλεμο των εθνικών μας συμφερόντων δεν βγάζει τη συνισταμένη, αλλά τις συνιστώσες της διγλωσσίας, που κατακερματίζουν το εθνικό μας δίκαιο.
Είναι λυπηρό, αλλά αυτό είναι το εθνικό μας ελάττωμα, το καταγεγραμμένο με τα μελανότερα χρώματα της ιστορίας μας. Γιατί μας οδήγησε σε εθνικές τραγωδίες. Σε γεγονότα που ιδιοτελείς και αντεθνικές πολιτικές κατέστρεψαν τον τόπο μας. Γιατί θυσίασαν στον βωμό των λαθεμένων ιδεοληψιών τη μεγαλύτερη αξία του γένους μας. Την έμπρακτη αγάπη προς την πατρίδα. Προς τον λατρεμένο και πολυαγαπημένο τόπο των απόδημων Ελλήνων. Αυτόν που εξύμνησαν και τραγούδησαν επώνυμοι και ανώνυμοι δημιουργοί.
Προς αυτόν τον όμορφο τόπο πρέπει να επικεντρώσουμε την αγάπη μας. Σ’ αυτήν την πατρίδα που ο Λορέντζος Μαβίλης στόλισε με τα ωραιότερα επίθετα του πλουσιότερου λεξιλογίου του κόσμου... Σ’ αυτόν τον ήλιο που όμοιός του δεν λάμπει πουθενά. Που οι ακτίνες του φωτίζουν και θερμαίνουν το χώμα, όπου γεννήθηκε και μεγαλούργησε ο ενδοξότερος πολιτισμός του κόσμου. Ο θεμελιωτής του δυτικού πολιτισμού.
Αυτήν την αγάπη δεν πρέπει μόνον να την ομολογούμε, αλλά και να την επιδεικνύουμε εμπράκτως σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Για τους πολιτικούς μας η αξία αυτή θα πρέπει να εκφράζεται με την ομογνωμοσύνη και την ομοθυμία στην αντιμετώπιση κρισίμων καταστάσεων. Κι αυτή η πρακτική της μιας γλώσσας και της μιας συνισταμένης θα πρέπει να παγιωθεί και να καταστεί ο δογματικός κανόνας της εθνικής μας στρατηγικής, ο οποίος θα υπακούει στην αρχή: Υπεράνω όλων η αγάπη προς την όμορφη και ένδοξη πατρίδα μας. Που σαν τον ήλιο της, ήλιος αλλού δε λάμπει.
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
