Από το Δημήτρη Τσικούρα
Χρόνια αναλογίζομαι και όλο αναρωτιέμαι, είμαστε κράτος λεύτερο με σύνταγμα και νόμους; Έχουμε χώρα με θεσμούς και με δημοκρατία, κι αυτά τα δικαιώματα, κουβέρνο, πολιτεία, που εγγυώνται στο Λαό την ανεξαρτησία; Έχουμε κράτος με αρχές, στρατό στα σύνορά μας και κάθε μας ασφάλεια για την αναφορά μας; Έχουμε. Αναμφίβολα, κράτος και πολιτεία, κυβέρνηση και σύνταγμα και μια δημοκρατία, απ’ τους αρχαίους πρόγονους που δίδαξαν σ’ αυτή τη γη την Τέχνη τη Σοφία, και κάθε τι στον άνθρωπο, στην κάθε κοινωνία. Ένα όμως δεν έχουμε – κι αυτό είναι η ουσία – δεν έχουμε στη χώρα μας την ανεξαρτησία. Η χώρα μας και ο Λαός στερούνται το πολυτιμότερο αγαθό σ’ αυτό τον κόσμο, την πραγματική Ελευθερία. Άρα, πώς να έχουμε σωστή Δημοκρατία...
Τα είπανε, τα γράψανε, υπάρχουνε στ’ αρχεία, ποτάμια αίμα χύθηκε, για ανεξαρτησία, στον τόπο μας απ’ το Λαό, αιώνες πολεμώντας, για να έχουμε τ’ αυτονόητα, σαν άνθρωποι κι εμείς. Ελάχιστα, όμως, μέχρι σήμερα απ’ όλα αυτά υπάρχουν ή δείγματα θα έλεγα, στην όμορφη πατρίδα, που όλοι οι λαοί ζηλεύουνε και θέλουν να την κάνουνε δική τους αποικία.
Έτσι, λοιπόν, τούτες τις μέρες που – όπως κάθε χρόνο – γιορτάζουμε τη μεταπολίτευση, όπως συνηθίσαμε να τη λέμε, από τη πτώση της χούντας του ΄74 και μετά, και αναφερόμαστε μεγαλόστομα στη Δημοκρατία μας και στην ελευθερία μας, μ’ ακόμα περισσότερο στην ανεξαρτησία μας, ας μην λησμονάμε φίλοι αναγνώστες, την κακοδαιμονία μας. Τη ρίζα της Εθνικής μας κακοδαιμονίας, που ήταν και είναι η εξάρτηση της χώρας μας, από τους ξένους θύλακες, που είναι πια γνωστοί, οι ευρωπαίοι σήμερα, οι «σώστες» μας εταίροι και πίσω τους οι Νατοϊκοί μεγάλοι μας «προστάτες» οι Αμερικανοί, μ’ αυτή την περιβόητη: Ατλαντική Συμμαχία. Θα ήτανε καλύτερα να την αποκαλούμε Αμερικανική «Δικτατορία» ή παντοκρατορία. Αλήθειες είναι, πραγματικές, αυτές που περιγράφω, πασίγνωστες, τις ξέρουμε, τις ζούμε στο πετσί μας, χρόνια και χρόνια με σπουδή, χωρίς αμφιβολία, ότι κι αν πουν οι «κραταιοί» θα είναι παραμύθια ή σκόπιμη συσκότιση για να φανούν πως τάχατες μας δίνουνε βοήθεια. Παρέχουνε ασφάλεια, ειρήνη στον πλανήτη, αυτοί οι μακελάρηδες και οι αιματοπότες, κατέσφαξαν, κατέκλεψαν και ρήμαξαν τον κόσμο, θέλουν να μας ξεκάνουνε – το βλέπουμε καλά.
Δεν έχουμε να περιμένουμε κανένα πια ρεγάλο, βοήθημα κι απαντοχή, μικρό, καλό μεγάλο. Μονάχα ένα στο μυαλό να βάλουμε καλά, αν θέλουμε να έχουμε δική μας σίρμαγια. Του Ρήγα το εμβατήριο, το θούριο, να ζήσουμε στην πράξη, ώστε, σε τούτο το Ρωμαίικο, κάτι ρωμιοί ν’ αλλάξει.
Αναφέρομαι και περιγράφω γενικότερα ιστορικά πράματα της πολιτικής και θεσμικής μας ζωής, ως χώρα, με τους πολιτικούς μας άντρες στο απυρόβλητο. Τι έκαναν και τι κάνουν οι κυβερνήσεις μας με τους πολιτικούς μας άντρες; Που μέχρι τώρα ήταν σκεύη εκλογής των ξένων και όχι του ελληνικού Λαού; Και ιδιαίτερα τα κρίσιμα χρόνια των μεγάλων εθνικών και πολιτικών καταστάσεων της χώρας μας. Πώς να ενδιαφερθούν και να υπηρετήσουν την Ελλάδα οι ξενοκίνητοι άρχοντες της εξουσίας; Αφού εξυπηρετούν συμφέροντα ξένων διευθυντηρίων και της ταξικής ολιγαρχίας της πλουτοκρατίας. Σήμερα των Γερμανό – Αμερικανών, παλαιότερα των Εγγλέζο – Αμερικάνων και πάμε λέγοντας χωρίς κανέναν τελειωμό.
Φαίνονται πλέον καθαρά, με μια ματιά και μόνο, αυτά που ήταν «σκοτεινά» και λίγο μπερδεμένα, πριν λίγα χρόνια στη Βουλή, που «κονταροχτυπιούνταν», τα κόμματα θέλω να πω, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., σήμερα αγαπηθήκανε, «παντρεύτηκαν» να πούμε, και υπηρετούν ξεδιάντροπα τη γερμανοκρατία, τη νέα τάξη των κρατών της γηραιάς Ευρώπης, τα ταξικά συμφέροντα του πλούτου, των κρατούντων, ντόπιων κι αλλοεθνών, απανταχού στον κόσμο.
Γιαυτό, με την εξάρτηση, που έχουμε στη χώρα, στο κράτος μας και στο Λαό, δεν έχουμε ελπίδα, μέρα καλή και προκοπή να δούμε, να χαρούμε, κάποια σειρά να βάλουμε και να ξεχρεωθούμε, απ’ όλους μας τους δανειστές, «σπουδαίους τοκογλύφους». Κι ούτε την λαοπόθητη τη Λευτεριά θα δούμε, στο τόπο μας και στη ζωή – με τον καημό θα ζούμε… όσο η ρίζα του κακού εξακολουθεί να είναι, θεμελιακή αρχή και CIA, θα μας βαραίνει ριζικά η κακοδαιμονία. Όλα θα είναι ξέφραγα (η Ελλάδα μας τσιφλίκι) στους «κραταιούς», στους άρπαγες, σε κάθε λωποδύτη. Εμείς θα είμαστε «το διεθνές το μαγαζί» - όπως λέει ένα λαϊκό άσμα - που περίφημα το τραγουδάει ο μεγάλος και σπουδαίος λαϊκός μας βάρδος, ο Κώστας Χατζής, που σε κάποιους στίχους λέει: «Στο διεθνές το μαγαζί γελούσανε δυο χαζοί και λέγανε αστεία, λέγαν πως ψέμα αν θες να πεις, αν θέλεις να γελά κανείς, λέγε δημοκρατία».
Δεν θα κλείσουμε όμως απαισιόδοξα την αναφορά μας αυτή, για την εξάρτηση μας και τη ρίζα της εθνικής κακοδαιμονίας μας, θυμίζοντας ένα φιλοσοφικό ρητό, λέγοντας: «όταν οι Λαοί ξυπνούν οι τύραννοι πεθαίνουν».
