Το μύθευμα του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα

Από τον Αθανάσιο Κων. Λιακατά,
γεωπόνο, αντιπρόσωπο της ΠΕΓΔΥ στην ΠΟΓΕΔΥ

Πρόσφατα, περιμένοντας στο κέντρο ένα συγγενικό μου πρόσωπο μέσα στο αυτοκίνητο, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια σειρά ανθρώπων που περίμεναν να μπουν σε μια τράπεζα.

Με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό θα ήθελα να εκθέσω λίγες σκέψεις μου πάνω στο διιστάμενο θέμα της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Και επειδή η προκατάληψη για τον δημόσιο τομέα είναι δεδομένη, θα επικεντρωθώ στον πολυδιαφημισμένο ιδιωτικό τομέα.
Ξεκινώντας από τις τράπεζες, γνώριμο σκηνικό είναι ο συνωστισμός και οι μεγάλες ανθρώπινες ουρές έξω από αυτές, πολλές φορές μάλιστα κάτω από άσχημες καιρικές συνθήκες. Το φαινόμενο εντάθηκε περισσότερο από το καλοκαίρι του 2020, οπότε οι αναλήψεις μέχρι 400€ και οι καταθέσεις μέχρι 1000€ πραγματοποιούνται υποχρεωτικά μόνο στα ATM. Οι «ψηφιακά αναλφάβητοι» άνθρωποι στήνονται επί μακρόν στις ουρές, οι δε ειδικές κατηγορίες πολιτών (ηλικιωμένοι, ΑμΕΑ, έγκυες κ.α.) αντιμετωπίζονται ως κοινοί άνθρωποι, περιμένοντας αρκετές φορές και αυτοί καρτερικά στις ουρές, υπομένοντας την καταπάτηση του κατοχυρωμένου δικαιώματός τους για προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση. Αν επιλέξεις να εξυπηρετηθείς τηλεφωνικά, στα τηλέφωνα συνήθως δεν απαντά κανείς, ενώ σε πολλές περιπτώσεις, θα σου απαντήσει ένα ρομπότ με το οποίο απλά δεν μπορείς να συνεννοηθείς! Όσο για τη γραφειοκρατία των τραπεζών ουδείς λόγος! Αλίμονο σε αυτόν που θα ξεχάσει την ταυτότητά του στο σπίτι! Για οποιαδήποτε συναλλαγή, οι τράπεζες δεν αρκούνται στο φωτοαντίγραφό της, αλλά απαιτούν και την επίδειξη της πρωτότυπης ταυτότητας, παρότι στο δημόσιο αρκεί μόνο το φωτοαντίγραφο και αυτό ούτε καν επικυρωμένο!
Στις εταιρείες τηλεφωνίας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Σύμφωνα με τη EUROSTAT, το 2019 η Ελλάδα είχε τις ακριβότερες υπηρεσίες τηλεφωνίας και ίντερνετ στην Ευρώπη, παρά το ότι οι 5G ταχύτητες για τις οποίες μας έχουν πάρει τα αυτιά στην τηλεόραση, ήρθαν στην Ελλάδα μόλις το 2021, όταν στη Σουηδία λειτουργούσαν από το 2017! Στα συχνά προβλήματα του οικιακού τηλεφώνου και ίντερνετ, η αναμονή στα 5ψήφια τηλεφωνικά νούμερα πολλές φορές ξεπερνάει το μισάωρο, ενώ άλλες φορές σου απαντάει ένα ρομπότ το οποίο άλλο του λες και άλλο καταλαβαίνει, όπως στις τράπεζες. Τελικά κλείνεις το τηλέφωνο αγανακτισμένος, αφού προηγουμένως έχεις κλάψει το ευρουλάκι που ξόδεψες για την κλήση σου.
Αν πάλι μπορέσεις να συνεννοηθείς, τότε θα πρέπει περιμένεις υπομονετικά λίγες ημέρες μέχρι να έρθει ο τεχνικός να ελέγξει τη γραμμή σου.
Τα ίδια σχεδόν συμβαίνουν και στις ιδιωτικές εταιρείες παροχής ενέργειας (ηλεκτρισμού, φυσικού αερίου). Οι αθέμιτες εμπορικές πρακτικές και η παραπλάνηση των καταναλωτών με δήθεν προσωπικές προσφορές και χωρίς αναφορά στα ψιλά γράμματα, είναι συχνό φαινόμενο. Όταν έρχεται ο πρώτος λογαριασμός και διαπιστώνεις αποκλίσεις από αυτά που τηλεφωνικά ενημερώθηκες και αποδέχτηκες, τότε αρχίζει η ταλαιπωρία με τα 5ψήφια τηλεφωνικά νούμερα και τα ρομπότ, χωρίς συνήθως κανένα αποτέλεσμα. Τα παραδείγματα που μπορούν να αναφερθούν είναι πολλά και ποικίλα. Από τις ιδιωτικές εταιρείες υπηρεσιών ταχυμεταφοράς (κούριερ), των οποίων οι καθυστερήσεις μέσα στην πανδημία ήταν δικαιολογημένες επειδή είναι ιδιωτικές και όχι κρατικές, μέχρι και τις ιδιωτικές εταιρείες εκμετάλλευσης αυτοκινητοδρόμων οι οποίες ενεργούν σαν κράτος εν κράτει. Το υψηλό αντίτιμο των διοδίων, σχεδόν στο σύνολο της χώρας μας, έχει υποχρεώσει μεγάλο ποσοστό οδηγών να κινείται από τους παράπλευρους και επικίνδυνους δρόμους, ενώ απίστευτη είναι η ταλαιπωρία των οδηγών, όταν ο μπροστινός δεν έχει προνοήσει να έχει καβάτζα λίγα ψιλά για το αυτόματο μηχάνημα, καθώς η φυσική παρουσία των υπαλλήλων είναι μικρή έως ανύπαρκτη, κυρίως στα πλευρικά διόδια! Και φυσικά, ουδείς λόγος για εγκατάσταση αναλογικού συστήματος διοδίων, για πραγματικές χρεώσεις, σύμφωνα με τη διανυόμενη απόσταση, όπως είναι σε όλα τα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη! Η «δαιμονοποίηση» του δημοσίου τομέα και η δήθεν υψηλή ποιότητα των υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα εντάσσονται στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού ή αλλιώς στο «διαίρει και βασίλευε» που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις για να υλοποιούν ανεμπόδιστα την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Αν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι τόσο ωφέλιμες όπως λένε, γιατί ύστερα από τόσα χρόνια που μας πρωτομίλήσαν για αυτές, και παρά το σταδιακό ξεπούλημα των «ασημικών» της χώρας μας (αεροδρόμια, λιμάνια κ.ά.), το εξωτερικό χρέος μας είναι στο 213% του ΑΕΠ και η δημόσια περιουσία είναι υποθηκευμένη εις το διηνεκές σε ξένους δανειστές;
Αναμφισβήτητα, υπάρχουν πολλές στρεβλώσεις και προβλήματα που εξακολουθούν να ταλανίζουν τον δημόσιο τομέα και που επιβάλλεται να λυθούν, όπως αδιαφιλονίκητα, υπάρχουν ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούν σε υψηλά επίπεδα. Η γενικότερη όμως θεώρηση ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι ο «μεγάλος ασθενής» και ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι πανάκεια, είναι ένα μύθευμα.