νεαρού από αστυνομικό στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, στην Αθήνα. Τα γεγονότα αυτά, κυρίως, σκόρπισαν προβληματισμό και ανησυχία και έδωσαν σ’ εμένα την αφορμή να διατυπώσω κάποιες σκέψεις για τα συμβάντα.
Σ’ ό,τι με αφορά, δεν αντιλαμβάνομαι, κατ’ αρχήν, το πώς είναι δυνατόν και, μάλιστα, με τη συμπαράσταση πολιτικών παραγόντων να θέτει εκβιαστικούς όρους και να διαλέγει τη φυλακή του ένας καταδικασμένος σε πολύχρονη φυλάκιση και κατά συρροή δολοφόνος, οπότε με βρίσκει σύμφωνο η άρνηση ικανοποίησης των αιτημάτων του. Πέραν τούτου, οι αστυνομικοί είναι παιδιά του ελληνικού λαού με προτερήματα και αδυναμίες, όπως όλοι μας, και έχουν για αποστολή τους την προστασία του κόσμου και την τήρηση της τάξης. Γι’ αυτό και η Πολιτεία καλά κάνει και επιβάλλει κυρώσεις σ’ εκείνους απ’ αυτούς, που είναι επιλήσμονες της αποστολής τους και δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Ωστόσο, συμπεριφορές σαν αυτή της Νέας Σμύρνης αποτελούν εξαιρέσεις και όχι πάγια τακτική της αστυνομίας, το έργο της οποίας, σ’ ορισμένες περιπτώσεις, είναι, ομολογουμένως, ιδιαίτερα δύσκολο.
Είναι, άλλωστε, αρκετοί συμπολίτες μας, που ασφυκτιούν εξαιτίας των περιορισμών, που επιβάλλουν οι καθιερωμένοι νόμοι, οι οποίοι περιορίζουν τη φυσική επιθυμία των ανθρώπων να ζουν ελεύθεροι, όπως συμβαίνει στη ζούγκλα και στη θάλασσα, όπου, όμως, το μεγάλο ζώο ή ψάρι τρώει το μικρό. Και επειδή κάτι τέτοιο είναι σκληρό και απάνθρωπο για τις ανθρώπινες κοινωνίες, ενώ οι αδύναμοι σ’ αυτές είναι πολλοί και ανυπεράσπιστοι, οπότε χρήζουν προστασίας, οι αστυνομικοί είναι απαραίτητοι, προκειμένου να προφυλάσσουν τους πολλούς απ’ τις αυθαιρεσίες των δυνατών, απ’ τις αδυναμίες και τα πάθη συνανθρώπων μας, καθώς και απ’ τη βία και την εγκληματικότητα, που θεριεύει στις μέρες μας.
Δεν έχουν, άλλωστε, κανέναν λόγο να φοβούνται και, πολύ περισσότερο, να εχθρεύονται τους αστυνομικούς οι φιλήσυχοι και νομοταγείς δημοκρατικοί πολίτες, οι οποίοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και, ούτως ή άλλως, λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους και χωρίς τον χωροφύλακα. Έχουν, όμως, λόγους έχθρας οι κάθε είδους αναρχοαυτόνομοι, οι οποίοι, επειδή δεν μπορούν να γίνουν κυρίαρχο κοινωνικό ρεύμα, χρησιμοποιούν ποικίλα μέσα, προκειμένου να βλάψουν το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα και να δημιουργήσουν ρήγματα σ’ αυτό. Το κακό μ’ αυτούς είναι ότι προτιμούν να δίνουν αυτόν τον αγώνα μέσα απ’ τις τάξεις της οργανωμένης κοινωνίας, όπου οι πολλοί αποδέχονται την ύπαρξη νόμων και αστυνομικών, και όχι καταφεύγοντας μακριά απ’ τον κόσμο και μέσα στη ζούγκλα, όπου επιτρέπονται, μεν, τα πάντα, αλλά ούτε πρόοδος υπάρχει, ούτε βελτίωση της ζωής των έμβιων όντων σ’ αυτήν.
Έχουν λόγους, επίσης, να εχθρεύονται τους αστυνομικούς, γιατί τους βρίσκουν, συνεχώς, μπροστά τους, οι κάθε είδους μπαχαλάκηδες, τα κλεφτρόνια, οι εκ συστήματος καταληψίες, οι βιαστές, οι μαφιόζοι και οι πληρωμένοι απ’ αυτούς εκτελεστές και δολοφόνοι, τα κάθε είδους φασιστοειδή και εξτρεμιστικά στοιχεία, και, γενικώς, όλοι εκείνοι που θέλουν να ζουν περιθωριακά, ανεξέλεγκτα και σε βάρος των πολλών. Όλοι αυτοί, που, σημειωτέον, αποτελούν μια μικρή μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποιούν τη βία και υποθάλπουν την εγκληματικότητα καταστρέφοντας περιουσίες απλών και αθώων πολιτών, αλλά και προκαλώντας πόνο και δάκρυ στις οικογένειες αυτών, που επιλέγουν να σκοτώσουν, επειδή στέκονται εμπόδιο στις επιδιώξεις τους. Ως εκ τούτου, η αστυνόμευση είναι απαραίτητη.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, ενώ θα έπρεπε όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου να καταδικάζουν χωρίς αστερίσκους την ανομία, τη βία και την εγκληματικότητα, απ’ όπου κι αν προέρχονται, και να στηρίζουν την αστυνομία στο έργο της, δεν συμβαίνει, πάντα, κάτι τέτοιο. Υπάρχουν, δυστυχώς, ορισμένοι πολιτικοί παράγοντες, οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να κατηγορήσουν για αυταρχισμό και να φθείρουν την Κυβέρνηση, μιλούν για αστυνομοκρατία και, σε ορισμένες περιπτώσεις, όχι μόνο ανέχονται τη βία, που τους βολεύει, αλλά, συνάμα, την υποδαυλίζουν και την υποθάλπουν ακόμη και εν μέσω πανδημίας και εξωτερικών απειλών παραβλέποντας το κακό, που κάνουν στη χώρα.
Γι’ αυτό, επειδή οι δημοκρατικές κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα πρυτανεύσει η λογική και το μέτρο μεταξύ όλων αυτών, που ορέγονται την εξουσία και ότι θα βρεθεί τρόπος βελτίωσης της συμπεριφοράς ορισμένων αστυνομικών, μια που η αστυνομία είναι απαραίτητη.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
