Απαραίτητο να θυμηθούμε ότι αιτία της άρνησης να σιτισθεί ήταν η μεταγωγή του σε άλλες φυλακές της χώρας.
Σε μια φλασιά της μνήμης μου, βγαλμένη από το παρελθόν των νιάτων μου, έρχεται στον νου μου εικόνα του Βορειοϊρλανδού Μπόμπυ Σαντς, αυτό το λευκό αποστεωμένο πρόσωπό του, που όμως σε τύφλωνε από λάμψη, λίγες μέρες, ώρες ίσως πριν τον θάνατό του! Όπως όλοι οι λαοί στον διάβα τους, έτσι και το κατεχόμενο ιρλανδικό τμήμα έδινε τον αγώνα για λευτεριά, σημειολογικά μα και ουσία και στο πρόσωπο του νεαρού φλογερού πατριώτη του! Θυμάμαι ότι μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, θαμπωμένο από το γελαστό παιδί, μετρούσε χτύπο-χτύπο τις τελευταίες του στιγμές. Γιατί πάνω από πολιτικές απόψεις και ισμούς, πάνω από θεωρίες και δόγματα, αυτό που κουβαλά την αξιοπρέπεια στους ανθρώπους είναι η ελεύθερη και μαζική συγκατάνευση, όταν αυτή καθίσταται αναγκαία στο στάτους (κατάσταση) της οργανωμένης ζωής του.
Στα καθ’ ημάς το συγκεκριμένο άτομο της απεργίας πείνας, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, πήρε στα χέρια του κυριολεκτικά την υπόθεση της τιμωρίας των βασανιστών της χούντας και όχι μόνο, όντας κυριολεκτικά το πιστόλι της τρομοκρατικής 17 Νοέμβρη. Να ομολογηθεί ότι η σχετική πλειοψηφία του λαού, όσοι δηλαδή καθαρά ήταν απέναντι από τη δικτατορία, ανομολόγητα ανεχτήκαμε τους πρώτους φόνους των βασανιστών του Μουστακλή, του Παναγούλη, του Κοροβέση και τόσων άλλων επώνυμων ή ανώνυμων αγωνιστών της δημοκρατίας. Βλέπετε, ήταν νωπή και μεγάλη ακόμη η συναισθηματική μας φόρτιση! Μα ο νους και το ζητούμενο της ευνομούμενης Πολιτείας δεν συμβιβάζεται με την αυτόκλητη αυτοδικία και εκτέλεση από μια δράκα ανθρώπων. Γιατί οι δημοκρατικοί πολίτες, όσο το επιτρέπει βέβαια η αντιπροσώπευσή τους, πρέπει να επιζητούν να χαρακτηρίζονται μέσα από το πολίτευμά τους ως αυτόνομοι, αυτόδικοι αυτοκυβερνώμενοι. Αυτοί αντιθέτως πήραν τη θέση ενός σκαιού τιμωρού θεού. Καταδικασμένος ων κατ’ απόδειξη για έντεκα δολοφονίες, παρακινημένος από τις συχνές άδειες που του χορηγούσε η «ανθρωπιστική» αριστερά, θέλησε να αιτηθεί δικαιώματα από τη δημοκρατία που απεστρέφετο! Βεβαίως, η έννοια και η ένταση περιεχομένου της λέξης ανθρωπισμός, εξαρτάται από τη μέση αντίληψη της ορισμένης κοινωνίας γι’ αυτήν. Είναι όμως πέραν πάσης αμφιβολίας αναπόφευκτος ο κολασμός των στυγερών και επαναλαμβανόμενων σε βάθος χρόνου δολοφονιών. Πώς εξηγούν οι ανθρωπιστές της τότε κυβέρνησης και νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης τη μεταφορά σε αγροτικές φυλακές ενός έντεκα φορές ισοβίτη ο οποίος μάλιστα επαίρεται για τις πράξεις του, προτρέπει δε σε συνέχιση του αγώνα οπ ανομολόγητος, ενώ προσβλέπει στον ανθρωπισμό της δημοκρατίας; Εν ζωή ευρισκόμενος έχει τον χρόνο να αναλογισθεί το βάρος των πράξεών του. Πιστεύω δεν ξεχνούμε ότι και ο πρεσβύτερος Μητσοτάκης έβγαλε από τα ισόβια δεσμά τον αμετανόητο αρχιπραξικοπηματία Παττακό δήθεν για λόγους υγείας και αυτός κόντεψε τα εκατόχρονα! Μια άλλη ανάστροφη εκδοχή του δικού μας παιδιού και σε συνέχεια του στιγμιαίου αδικήματος τρομάρας τους.
Δεν μας έφταναν τα προβλήματα της πανδημίας, η κόπωση των ανθρώπων από τα επαναλαμβανόμενα λοκντάουν, το βίωμα της μοναξιάς, τα οικονομικά και ψυχολογικά αδιέξοδά μας, πάρτε και μια απεργία πείνας του Κουφοντίνα να πορεύεστε. Από τη μία να στηρίζει η αξιωματική αντιπολίτευση, και όχι μόνο, τις συγκεντρώσεις ομάδων διαμαρτυρίας, από την άλλη η κυβέρνηση να διακρίνεται για τις αντιφατικές επιλογές της, συγχρόνως δε να ανέχεται μάλλον έναν όλο και πιο διακρινόμενο αυταρχισμό των οργάνων της τάξης.
Έτσι όμως παρουσιάζει κενά η αναγκαιότητα για μια πειστική επεξήγηση των απαραίτητων μέτρων για την περίσταση των προβλημάτων και των γεγονότων που προκύπτουν. Όμως η υποχώρηση της απαιτούμενης συναίνεσης από τη μία, το λιγόστεμα της αρχικής αποδοχής των μέτρων και πολιτικών και η αντίθεση στα κυβερνητικά σχέδια από την άλλη, δυναμώνουν τις ρωγμές και αποδυναμώνουν την εμπιστοσύνη! Στο κουρασμένο από τα προβλήματα κοινωνικό ακροατήριο πρέπει να ξεχωρίζει η επίμονη επεξήγηση των μέτρων, γιατί δε θα έχει τύχει καμία πολιτική, όσο επαρκής κι αν είναι, αν δεν προσπαθεί ακούραστα να πείθει.
Από τον Παύλο Γιατσιάκη
