Από το Νίκου Ράπτη
Εδώ και πολλά χρόνια, η χριστιανοφοβία βρίσκεται σε έξαρση. Στην Αίγυπτο και το Ιράν, το Πακιστάν και τη Νιγηρία, αναπτύσσεται αυτό που η σομαλικής καταγωγής Ολλανδή ακτιβίστρια Αγιάν Χίρσι Άλι ονόμασε «παγκόσμιο διωγμό κατά των χριστιανών». Σύμφωνα με τη δεξαμενή σκέψης Civitas, 200 εκατομμύρια άνθρωποι, ο ένας στους δέκα χριστιανούς του πλανήτη, διώκονται σήμερα λόγω της πίστης τους. Στο Ιράκ φερ’ ειπείν, την τελευταία δεκαπενταετία οι τρεις στους τέσσερις χριστιανούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.
Αλλά τις τελευταίες εβδομάδες τα πράγματα πήραν μιαν ολέθρια στροφή στη Συρία και το Ιράκ. Οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας» (ΙSIS), που ήδη κυριαρχούν σε σημαντικό τμήμα των δύο κρατών, μοιάζουν αποφασισμένοι να επιβάλουν μια Μέση Ανατολή χωρίς ετερόδοξους, χωρίς δικαιώματα, χωρίς διαφορετικές φωνές.
Εδώ και λίγες μέρες, στη Μοσούλη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, δεν είναι πια δυνατό να τελεσθεί Θεία Λειτουργία. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά εδώ και 16 αιώνες! Στην πόλη αυτή, και όποια άλλη καταλαμβάνει το ISIS, η μόνη επιλογή που δίνεται στους χριστιανούς είναι ή να αλλαξοπιστήσουν ή να πεθάνουν. Τυπικά υπάρχει και η δυνατότητα της καταβολής ενός «θρησκευτικού φόρου», που όμως είναι τόσο εξωφρενικός που κανείς δεν μπορεί να τον πληρώσει. Κι όποιος δεν τον πληρώνει, όπως έγινε πριν λίγες μέρες στη Μοσούλη, μπορεί να δει τα μέλη της οικογένειάς του να βιάζονται εμπρός στα μάτια του, πριν του τινάξουν τα μυαλά στον αέρα.
Για πρώτη φορά μετά τον ναζισμό, οι εξώπορτες των υποψηφίων θυμάτων σημαδεύονται με μπογιά, ούτως ώστε να ξέρουν οι επίδοξοι εκτελεστές ποιους να εξολοθρεύουν ατιμώρητα. Το σχετικό σημάδι δεν είναι πια το άστρο του Δαυίδ, αλλά το γράμμα «νουν» του αραβικού αλφαβήτου, που μοιάζει με ύψιλον με τόνο: με το γράμμα αυτό αρχίζει η λέξη «Ναζωραίος», που στη Μέση Ανατολή ακούγεται ολοένα και περισσότερο ως «μελλοθάνατος».
Σε πολλές χριστιανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της πατρίδας μας, αυτή η γενοκτονία αντιμετωπίζεται με φλέγμα που εντυπωσιάζει. Το σύνθημα «είμαστε όλοι Ναζωραίοι» εμφανίζεται ήδη σε σκόρπιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εδώ κι εκεί, αλλά όχι στους δρόμους της Ελλάδας, που τόσο έχουν ταλαιπωρηθεί από εκδηλώσεις «αλληλεγγύης» και «συμπαράστασης» στις πιο απίθανες και αμφιλεγόμενες υποθέσεις. Εδώ, καμία πολιτική οργάνωση, κανένα μέσο ενημέρωσης, καμία μη-κυβερνητική οργάνωση, ακόμα και καμία εκκλησιαστική αρχή δεν τολμάει να υπερασπιστεί τους χριστιανούς με το σθένος που αντιστοιχεί στη γενοκτονία που βρίσκεται σε εξέλιξη. «Στο Τέλος, αυτό που θα θυμόμαστε, δεν θα είναι οι κραυγές των εχθρών μας, αλλά η σιωπή των φίλων μας», είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Η σιωπή που μας τυλίγει είναι πράγματι εκκωφαντική.
Η στάση μας στο σύγχρονο διωγμό κατά των χριστιανών θυμίζει πνευματικό θάνατο. Τόση ακινησία μοιάζει με νεκρική ακαμψία. Υπερβολές, θα πείτε. Κι όμως: το να είσαι νεκρός πριν τον βιολογικό σου θάνατο, δεν είναι δα και τίποτα καινούργιο. Κάποτε ένας υποψήφιος μαθητής του Χριστού του είπε πως θα Τον ακολουθούσε αφού πρώτα πήγαινε στην κηδεία του πατέρα του. «Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους», του απάντησε ο Κύριος. Εμείς, δυστυχώς, φαίνεται πως ούτε καν αυτό δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε σωστά.
Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός
