Το τσουχτερό πρωινό κρύο έκανε τους ανθρώπους της εργασίας και του μόχθου να βηματίζουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν για να φθάσουν στη δουλειά τους.
Όλα κυλούσαν ήρεμα, γαλήνια, ήσυχα στο απέραντο μεγαλείο της δημιουργίας της φύσης και τίποτε, μα τίποτε, δεν προμήνυε, δεν μαρτυρούσε, ότι κάτι κακό θα μπορούσε να συμβεί αυτήν την ημέρα. Και ξαφνικά η γη άρχισε να σείεται, να κλονίζεται, τα σπίτια να γέρνουν πότε δεξιά και πότε αριστερά, σαν τον χαρταετό που προσπαθεί να ισορροπήσει στον δύσκολο άνεμο. Ο κόσμος έντρομος να εξέρχεται από τα σπίτια του, τρομαγμένος και φοβισμένος και η γη να χορεύει κάθε λίγο και λιγάκι. Αντικείμενα να πέφτουν από τις κουζίνες και τα ντουλάπια των σπιτιών και η περιοχή του Εγκέλαδου να μετράει δεκάδες σπίτια να καταρρέουν μπροστά στα μάτια των οικείων τους. Οι αφηνιασμένες σεισμικές δυνάμεις σκόρπισαν τον τρόμο και τον φόβο στις ανθρώπινες ψυχές που βρέθηκαν πιο κοντά στο επίκεντρο του σεισμού. «Ο επιβέλπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν» ... Τρομαγμένοι οι άνθρωποι με τα δάκρυα στα μάτια και έναν κόμπο στον λαιμό, δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς είχε συμβεί. «Εξήντα χρόνια παλεύαμε να το χτίσουμε και το χάσαμε μόλις για λίγα δευτερόλεπτα» ήταν τα λόγια μιας μαυροφορεμένης γυναίκας με τα δάκρυα των ματιών της να κυλούν στα ρυτιδωμένα μάγουλά της. Πόνος πολύς. Αμέτρητες οι καταστροφές. Ερειπωμένες οι οικογενειακές εστίες. Σκόρπια τα συντρίμια. Ακόμη και ο ήλιος τις ακτίνες του απέκρυψε και η γη στέναζε. Ποιες απώλειες να μετρήσει κανείς και ποιες πληγές να επουλώσει; Τα πάντα χάθηκαν σε λίγες στιγμές και ό,τι οι άνθρωποι, χρόνια ολόκληρα, είχαν δημιουργήσει με τον ιδρώτα τους και πολλές στερήσεις και θυσίες της ζωής, τώρα έγιναν χαλάσματα, ερείπια για να φωλιάσουν τα νυχτοπούλια και τα ζούδια της νύχτας, κάτω από τα κουρνιάσματα.
Μέσα σ’ αυτήν την ώρα της τραγικής ιστορικής ανέλιξης , η πολιτεία αναστατωμένη και προβληματισμένη αυτοστρατεύθηκε άμεσα. Έθεσε τον κρατικό μηχανισμό σε επιφυλακή και ενεργοποίησε τους θεσπισμένους και αναγνωρισμένους ηχανισμούς αλληλοβοήθειας. Η κινητοποίηση ήταν άμεση και αποτελεσματική. Πιο συγκινητική όμως ήταν η ιδιωτική προσφορά ανθρώπων από τα πιο μακρινά διαμερίσματα της χώρας και του εξωτερικού που έσπευσαν πάραυτα στην αντιμετώπιση των συμφορών με εφόδια που ήταν αναγκαία για τις πρώτες ανάγκες, να απαλύνουν τον οξύ πόνο και να διαλύσουν όσο μπορούσαν την καταχνιά του φόβου και της απόγνωσης. Τώρα οι προβολείς φωτίζουν τρομερές καταστροφές των ανθρώπων. Φοβούμαι μήπως σβήσουν ξαφνικά και δεν ξανανάψουν ποτέ.
Μερίζομαι την περιπέπτεια των ανθρώπων αυτών. Και αντιπροσφέρω στον δικό τους στεναγμό τη δική μου αγωνία. Ευλεπιστώ τούτη τη φορά η πολιτεία να φανεί υπεύθυνη και να προχωρήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην τακτοποίηση των ανθρώπων αυτών της περιοχής Ποταμιά Ελασσόνος, όπου και οι μεγάλες καταστροφές, ώστε να πάψουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους να κλαίνε σαν μικρά παιδιά και τις καρδιές να ραγίζουν. Αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι (στο Δαμάσι, στο Δαμασούλι, στο Μεσοχώρι, στο Ελευθεροχώρι, στο Πραιτώρι, στη Συκιά, στο Δομένικο, στο Αμούρι) που να μην έκλαψαν πικρά με αυτά που συνέβησαν στην περιοχή τους; Μετριώνται τα δάκρυα;
Το βαρύ κατηγορώ το απευθύνω πρώτα στο πρόσωπό μου και μετά σε όλους τους συνοδοιπόρους μου. Όλοι μας έιδαμε τι έγινε. Σκύψαμε με παγωμένη καρδιά και δάκρυα στα μάτια. Με πόνο και θλίψη πάνω στα χαλάσματα και τα ερείπια που ο σεισμός άφησε πίσω του. Κρανίου τόπος. Σόδομα και Γόμορα. Μαυρισμένες ψυχές βουτηγμένες μέσα στο πικρό κλάμα. Στη θλίψη και στον πόνο. Είπαμε μέσα μας να σταθούμε αρωγοί στους ανθρώπους αυτούς μέχρι να τους λούσει ξανά το φως και ο ήλιος να θερμάνει και πάλι τις αρδιές τους με ελπίδα για το μέλλον. Φοβούμαι, όμως, τώρα που θα γυρίσουμε στις γήινες ενασχολήσεις μας και μπούμε στη σκιά και τη φροντίδα της μέριμνας, του κόπου και του μόχθου των δικών μας προβλημάτων, πως γρήγορα θα τους λησμονήσουμε. Ό,τι το χειρότερο για κείνους και εμάς τους ίδιους, που δεν θα μπορέσουμε να δαμάσουμε τις κάθε είδους αδυναμίες μας και να ασχοληθούμε με τους πλαϊνούς μας, ειδικά τώρα που μας έχουν άμεση ανάγκη.
Σε αυτό το κείμενό μου θα ήταν μεγάλο σφάλμα και μεγάλη αδικία, εάν δεν αναφερόμουν στον δάσκαλο, στον αφανή αλλά και αδικημένο από την πολιτεία εργάτη της διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Στον πλάστη και αναμορφωτή των εύπλαστων ψυχών των μικρών βλασταριών που κρατά στα ευεπίλεπτα χέρια του. Των αυριανών πολιτών της χώρας. Των ανθρώπων που θα κληθούν να αναλάβουν τις τύχες διακυβέρνησης της χώρας, του στρατού, της διοίκησης, της δικαιοσύνης. Εφοδιασμένοι με τα όπλα του φωτός και όχι του σκότους, που οι δάσκαλοί μας τους εφοδίασαν. Το θάρρος και την τόλμη, με ανδρεία και γενναιότητα ψυχής, με φρόνημα αδάμαστο και με πίστη και αφοσίωση στο έργο του, έκανε το απλό αλλά πολύ σημαντικό για τα παιδιά. Αυτό που προηγούμενα είχε διδάξει και εφαρμόσει στους μαθητές του. Με το πρώτο ταρακούνημα του σεισμού όλοι βρέθηκαν κάτω από τα θρανία. Το ίδιο και εκείνος, να ενθαρρύνει, να εμψυχώνει και να ενισχύει τη δύναμη των μαθητών από κάθε απειλή σεισμού και καταποντισμού. «Ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγάς της». Και όταν η γη έπαψε να βρυχάται και να χορεύει, τότε πάλι σαν καλός ποιμένας πήρε από τα χέρια τα παιδιά ένα-ένα και τα οδήγησε σε ασφαλές μέρος.
Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο
