Αλλά τι είναι επέτειος; Είναι μια μέρα, που μνημονεύονται σημαντικά γεγονότα του παρελθόντος. Επέτειος είναι η αναφορά σε σπουδαία γεγονότα, θετικά ή αρνητικά. Επέτειος είναι η ανάμνηση των Νικών και των Επών, του Έθνους μας, που μας κάνουν υπερήφανους. Επέτειος όμως είναι και μια θλιβερή και τραγική αναφορά, με πίκρα και δάκρυ, καθώς η μνήμη μας ανατρέχει στο αθώο αίμα, που χύθηκε σε άγριους σφαγιασμούς του Ελληνισμού. Επέτειος είναι ακόμα η αιώνια γνώση και διδαχή, καθώς μυούμε και διδάσκουμε τα παιδιά μας, μια αναδρομή στην Ιστορία μας. Λαός που δεν έχει Ιστορία είναι βάρβαρος. Επέτειος ακόμα είναι να μη χάσουμε από τον νου μας, τον Αθανάσιο Διάκο, την Αγία Σοφία, το δράμα της Ανατολίας το 1921, το 1940, αλλά και την τραγωδία του ανταρτοπολέμου.
Φέτος θα γιορτάσουμε την απαρχή της Παλιγγενεσίας μας. Τότε που μια χούφτα σκλαβωμένων επί 400 χρόνια στον βάρβαρο ζυγό των Τούρκων, θυσίασαν αγόγγυστα τη ζωή τους για τη λευτεριά. Ναι, να μην ξεχνάμε, πως αυτοί οι βάρβαροι μας έκλεψαν τα ιερά και τα όσιά μας. Τα μάρμαρα και τον Πολιτισμό μας. Τη γλώσσα και το φως της γνώσης. Και το θάμβος της Αρχαιολογικής Γραμματολογίας. Τα έκαναν δικά τους προικιά και στολίζονται σήμερα με υλικό από δεύτερο χέρι. Αυτοί που τα σημαντικότερα επιτεύγματά τους είναι κατορθώματα αγρίων.
Άλλη βέβαια είναι η δική μας περιουσία. Πέρα από τον Ήλιο και τη θάλασσα και τα κορφοβούνια, εμείς είμαστε οι άνθρωποι για γνώση. Για όρεξη για δουλειά. Για δημιουργία. Για όνειρα και στόχους. Όπου Έλληνας παντού της γης, πετυχαίνει τη διάκριση. Τη Δημιουργία. Το Αριστείον. Δυστυχώς όμως σήμερα η διαρκής οικονομική κρίση μαστίζει τον λαό μας εδώ και πολλά χρονιά. Η Μετανάστευση. Ο Κορονοϊός. Οι πολιτικές έριδες και η πανταχού επικρατούσα διχόνοια, η ένταση που μεγαλώνει το Δημογραφικό μας πρόβλημα. Υπολογίζουν πως το 2100, ο πληθυσμός της Ελλάδος, θα φθάσει μόλις τα 5,5 εκατ. Έχουμε τραγική διαφορά των γεννήσεων με την ανησυχητική αύξηση των θανάτων. Δείτε τον κίνδυνο που προέρχεται από τις εχθρικά κείμενες όμορες χώρες μας. Με την οργιάζουσα επιδείνωση του Δημογραφικού προβλήματος που γεννούν πολλά παιδιά, ενώ οι Έλληνες θεωρούν αυτήν την ανείπωτη χαρά ενός παιδιού, με βάρος δυσβάσταχτο. Τέλος 500.000 νέοι μας, έφυγαν στο εξωτερικό, κυνηγώντας καλύτερη τύχη και ποιότητα ζωής. Έτσι, λοιπόν, με τι κουράγιο να γιορτάσουμε την Παλιγγενεσία του 1821; Με μεγάλα λόγια; Να ποιοι είμαστε εμείς. Εμείς έχουμε Ιστορία και παράδοση; Εμείς αξίζουμε γιατί δώσαμε τα φώτα στους άλλους; Να κάνουμε παραστάσεις και φαμφάρες; Να πάθουμε το ίδιο, ό,τι πάθαμε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Να κάνουμε ένα εκθαμβωτικό σόου και μόλις τελείωσε η παράσταση και μέσα σε λίγο χρόνο στον τόπο τους ν’ απλωθούν συντρίμμια, εγκατάλειψη και λησμονιά; Και το πόπολο ακαθοδήγητο, χωρίς λύπη και ντροπή, ξεστρατισμένο και ανενημέρωτο, να κορδώνεται με Εθνική περηφάνια, από τη μία πλευρά και από την άλλη με μανία καταστροφής, αρπαγής και ιεροσυλίας, να αφανίζει ό,τι με δικά του χρήματα έκτισαν.
Ναι! Να γίνει η επέτειος αυτή. Αλλά όχι με μηνύματα λανσαρισμένα. Αλλά με μηνύματα, που να έχουν άμεση σχέση με την εν γένει κατάσταση του σημερινού Ελληνισμού. Να γίνουν εφαλτήρια, σωστής διδαχής και στη συνέχεια δράσης. Ναι από τότε έγιναν πολλά πράγματα. Και έγιναν με σωστή κρίση. Με πρυτάνευση σκληρών αποφάσεων. Και με αποτελέσματα εκθαμβωτικά. Έγιναν όμως και άλλα, που πλήγωσαν την Πατρίδα μας. Αν είναι να μνημονεύσουμε μόνο γεγονότα δεν αρκεί. Αρκεί να πιστέψουμε και από καρδιάς να φωνάξουμε: «Άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες». Δηλ. ο όρκος των Αρχαίων της Αθήνας, που έλεγε: «... Κι εμείς θα γίνουμε καλύτεροι από σας». Λίγα λόγια. Πολλή δουλειά. Θέλει αναβάπτιση στην κολυμβήθρα της Εθνικής κάθαρσης. Και τότε με συνεχή, αδιάλειπτη και κραταιή δύναμη, με προσπάθεια σκληρή και πολύχρονη και με δουλειά, εκείνων των προγόνων μας της Παλιγγενεσίας του 1821, υψιπετείς να αρχίσουμε μια νέα πορεία πραγματικής ανέλιξης.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
