Από τον Κων/νο Παπακωνσταντίνου
Κάθε επέτειος είναι σταθμός και ορόσημο, για αναδρομές στο παρελθόν και άντληση διδαχών. Κάθε επέτειος διδάσκει, νουθετεί, οριοθετεί συμπεράσματα και αποφάσεις. Τούτες τις μέρες γιορτάζουμε την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, μετά την κατάρρευση της χούντας των Συνταγματαρχών. Τιμούμε με οδυνηρές αναφορές το παρελθόν. Τα πέτρινα εκείνα χρόνια. Τότε όταν η βία φίμωνε τη γλώσσα και θόλωνε το νου. Τότε όταν βασίλευε το παράλογο, η βία και ο τρόμος και παντού κρατούσε η σιωπή. Χαρά λοιπόν ανείπωτη. Πανηγυρίζουμε την μεταπολίτευση, την πολιτειακή ,αλλαγή, την ομαλότητα. Την Δημοκρατία. Η επάνοδος του Εθνάρχου Καραμανλή στην Ελλάδα, με το Προεδρικό αεροπλάνο του φίλου του Ζισκάρ Ντ` Εστέν, προκάλεσε θύελλα επευφημιών και προσδοκιών. Η επιστροφή της Δημοκρατίας στην αρχέγονη κοιτίδα της σκόρπισε ανά τη χώρα μια ευφροσύνη. Ενθουσιασμό. Και προσδοκίες μεγάλων ελπίδων.
Καθώς όμως ο καιρός περνούσε, οι επώδυνες πληγές έκλειναν. Ο λαός ατένιζε σ` ένα ευοίωνο μέλλον. Καινούργιες μέρες ανέτειλαν. Δυστυχώς όμως δεν άργησε όλο αυτό το σκηνικό, να ανατραπεί. Η αύρα σιγά, σιγά παρέδωσε τη θέσης της, στον καυτό λίβα. Μια φαινομενική ψεύτικη ευημερία τορπιλιζόταν από σκοτεινές δυνάμεις, που κανείς δεν τις περίμενε. Πρώτο καίριο κτύπημα κατά της Δημοκρατίας, ήταν η αναρρίχηση του λοιμικοί ΠΑΣΟΚ. Κατά το Μαοϊκό κομμουνιστικό σύστημα, ο Ηρόστρατος και δημεγέρτης Ανδρέας, οργάνωσε το ασφυκτικό πλέγμα των «Κλαδικών» και των Πρασινοφρουρών. Δεν είχαμε τη βία των Συνταγματαρχών, είχαμε όμως καλά δικτυωμένη την Πασοκρατία, η οποία ανέτρεψε θεσμούς, αρχές και ιδανικά και επέβαλε την κομματοκρατία. Με αποτέλεσμα στελέχη άξια και δοκιμασμένα ν` αποκεφαλίζονται και στη θέση τους να τοποθετούνται ανθρωπάκια άγνωστα και ασήμαντα κατά τη ρήση του γραφικού πασόκου Κατσιφάρα. Η εποχή του Κουτσόγιωργα, η δίκη του Κοσκωτά, το ειδικό Δικαστήριο κ.ά. ένα πράγμα κατέδειξαν. Πως τα ανθρωπάκια αυτά, δυστυχούντα ως τότε ως κοινωνικά παράσιτα αφού χόρτασαν ψωμάκι αυτοαμοιβόμενα κατά το δοκούν, άρχισαν τις μεγάλες λούφες. Το σύνθημα δόθηκε από τον δημεγέρτη Ανδρέα: «Είπαμε να παίρνετε κανένα δωράκι, αλλά όχι και των 500 εκατομ». Γνωστοί οι Τσουκάτοι, Μαντέληδες, Τσοχατζόπουλοι κ.ά. Η κατ` ευφημισμό όμως Δημοκρατία μας επέπρωτο ν` αρχίσει τον ευτελισμό της και επί του ραθύμου Καραμανλή, παρά τις κενές θυσίας διακηρύξεις του περί σωτηρίας του. Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, όταν κακή τη μοίρα μας εξουσίαζε.
Για ποια λοιπόν Δημοκρατία πρέπει να είμαστε σήμερα περήφανοι; Και γιατί; Μήπως γα τον μικρόνοα, το νεπωτικό κακέκτυπο τον χαοτικό Γιωργάκη, που αντί να μας σώσει, μας έστειλε στου χάρου τα δόντια; Από τα οποία αδίκως πασχίζουμε να απαλλαγούμε. Τι όμως να πει κανείς για τη σημερινά κατάφωρα πληγωμένη Δημοκρατία μας; Έχει καταργηθεί κάθε θεσμός, αξία και ιδανικά. Είναι η Δημοκρατία της διαφθοράς και της ιδιοτέλειας. Των αναίσχυντων πολιτικών, που την αντιμάχονται μέσα στο Ναό της, επιχειρούντες φανερά την κατάλυσή της. Είναι η Δημοκρατία ενός λαού, που χωρίς λογική και μόνο με το θυμικό, δημιουργεί τάσεις και πρακτικές άκρως αντιδημοκρατικές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου φρόντισε να αποψιλώσει το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας από κάθε αρμοδιότητα.
Δημοκρατία έχουμε τύποις. Κατ` ευφημισμόν και κατ` επίφαση. Και κατορθώσαμε το τραγελαφικό. Στην κοιτίδα της ιδεώδους Δημοκρατίας των Αθηνών καταφέραμε να έχουμε μια Δημοκρατία εύθραυστη, βαριά τραυματισμένη, θνήσκουσα. Η Ελλάδα γέννησε την ανόθευτη Δημοκρατία. Τη βάση των δυτικών Δημοκρατιών. Γι` αυτό πρέπει να αποτελεί τον θεματοφύλακα των βασικών αξιών της. Γι` αυτό και αναλογίζομαι συχνά. Γιατί να γιορτάζουμε μια τέτοια Δημοκρατία; Μάλλον να ντρεπόμαστε γι` αυτήν θα έπρεπε.
